Onkoloji servisinde çalışan bir doktorum , çok fazla trajedi gördüm. Çok fazla acıya şahit oldum. Alıştım artık belki de bilmiyorum. Bugün izledim. Sonunda oturdum , hüngür hüngür ağladım. Ne ara bu kadar büyüdük? Daha dün annemiz kızardı üşütürüz diye. Bakıyorum da neleri sığdırmışız içimize. Ne kadar geçmiş birikmiş. Büyükler hep derdi de anlamazdım 'bu zamanların kıymetini bilin' diye. Saçma sapan bir film ruhuma işlemiş. Sıcacık odamızda ailecek izlerken ki kahkahalarımızdır belki de. O kadar insan nereye gitti? Ne ara bu kadar yalnız kaldık? Güzeldi her şey işte. Mutsuzluk bile daha huzurluydu şimdilerin mutluluğundan. Annenize babanıza sımsıkı sarılın. Tek gerçek onlar...