Muhsin Yazıcıoğlu'nu "Fetocü" lerin öldürmüş olması beni asıl deli eden şey. Adamın helikopteri düşüyor, düştüğü yere birkaç saat sonra ekip gidiyor. Giden ekibin ne yaptığına dair hiçbir bilgi yok (Gidip yaşayan kaldı mı diye bakıyorlar, rivayete göre ölmeyen Muhsin beyi onlar orada öldürüyor.) Ayrıca ölmeden önce 112'yi aradığı da biliniyor. Arasa da asla yardım gönderilmiyor. Vatan severim ama ülke insanı beni kendinden o kadar soğutuyor ki anlatamam.... (Buradaki bilgilerin hiçbirisinin kesinliği gerçek değildir. Hiçbirinin kaynağı ben değilim.)
Muhsin Başkanın uçağı düşürülmeden önce adam en son hesap kitap işi yapıyordu. Hikayeyi duymuşsunudur;
“Gece saat 23.00 civarı. Rahmetli Muhsin Başkan’a bir telefon olduğunu telefondaki bayanın başkanla görüşmek istediği iletildi.
Rahmetli derhal bağlayın dedi. Telefon bağlandı rahmetli bir taraftan konuşuyor bir taraftanda elinde kalem önündeki kağıda not alıyordu.
Ancak telefonla konuşurken rahmetlinin moralinin bozulduğunu sessiz sessiz ağladığını gördük. Biz rahmetliyi ağlarken hiç görmemiştik Şaşa kaldık. Ortalık bir anda bir sessizliğe büründü. Pür dikkat rahmetliyi izliyoruz. Konuşma bitti bir iki dakika sonra rahmetli kendini toparladı.
Bana dönerek Orhan bey param kalmamış maaş alana kadar bana 30.000 TL o günkü rakam paradan sıfır atılmamıştı borç verir misin? Maaşı alınca veririm dedi.
Bende başkanın ne demek borç. Kurban olsun 30.000 buyurun dedim. Yok Orhan bey hemen alamam. Önce maaş alınca bu parayı benden isteyeceğinize kati bir söz vermelisiniz dedi. Bende söz başkanım hatırlatırım dedikten sonra parayı aldı daha önce not aldığı kağıttaki adresi çağırdığı şoföre verdi ve adresi ayrıca tarif etti, bu parayı al acilen bu parayla odun kömür alın bu adrese yetiştirin, açık yer yoktu deyip gelmeyin mutlaka kömür odun satan bir yerin sahibini bulun selamını söyleyerek gerekirse evinden alarak iş yerini açtırın, ayrıca sabahleyin bana tekrar hatırlatın yeniden bir şeyler gönderelim dedi.
Daha sonra kendine gelince kimdi başkanım o telefon dediğimizde; Şehit bir ülküdaşımızın annesi oğlum Muhsin evde odun kömür bitti üşüyorum dedi oraya gönderiyoruz derken gene göz yaşlarını akıtmaya devam etti.”
(Prof. Dr. Orhan KAVUNCU)
