robin
80+ Silver
- Katılım
- 10 Nisan 2020
- Mesajlar
- 4,736
dün sabah başıma gelen bir olaydan beri telefonu ilk kez elime alabildim. hala etkisindeyim, yazsam mı yazmasam mı bilemiyorum.
ben korktum, siz de korkun. yazıcam. lütfen okuyun korkuyorum.
dün sabah yürüyüşünü yaptıktan sonra bizim köye gittim. çocukluğumun yarısı oralarda geçti, çok severim. biraz dağ bayır gezerim dedim
çocukken köydeki arkadaşlarla maç yapmaya giderken önünden geçtiğimiz bir mezarlık vardı. ordan hep koşarak geçerdik. yalnızken çok korkardm.
her çocuk gibi bin türlü korku hikayesi duyarak büyüdüm ama hep aklımda kalan köye zamanında gelin gelmiş çok güzel bir kadının hikayesiydi.
1940'lı yıllarda bizim köye gelen bu kadının güzelliği dillere destanmış. ama sürekli karalar bağlayıp dolaşırmış cenazesi varmış gibi.
düğünlerde, bayramlarda vs bile hep için için ağlarmış. sorduklarında 'dünyanın derdine ağlar yanarım, sormayın artık' dermiş.
kocası kore savaşı'nda ölmüş. cenazeyi köye getirdiklerinde 'ölü benim ölüm dokunmayın' deyip milletin içinden almış sırtlamış ölüyü
günlerce vermemiş ölüyü. naptılar ne ettilerse alamamışlar. bir sabah hiçbir şey olmamış gibi çıkmış evden. allı güllü fistanla
'kocam artık bendedir, o artık hep benimle' demiş. eve girip bakmışlar, ne ceset var ne bir iz. kadın ölene kadar da ne olduğunu bilmemişler
ellerim titriyor ya.
çocukluğumda hellüş diye köyün delisi vardı. onun bu kadının kocasını yerken gördüğü için delirdiği anlatılırdı. daha bir çok hikaye...
dün sabah o mezarlığın önünden geçerken çocukken en korktuğum şeye yani o kadının mezarına gitmeye karar verdim.
köyün mezarlığı 100-150 yıllık falan. çok dağınık. zangır zangır titremeye başladım niyeyse, bir yandan mezar taşlarını okuyorum.
ağlama, inleme karışık bir ses duydum. bir baktım çok güzel bir kadın. eski model renkli fistanlı. bir mezarın başında ağlıyor.
bilen bilir. inançlı değilim ve hurafelere itibar etmem. kadın beni farketti, kafasını kaldırıp bana baktı ve ağlamaya devam etti. bu tam o tarif ettikleri esmer güzel kadındı.
hipnotize olmuş gibi kendisine doğru yürümeye başladım. göz gözeyiz, o ağlıyor. mezarın yanına gelip dikildim.
gözlerini benden ayırıp mezar taşına 'bak' der gibi baktı. ben de baktım. zar zor okunuyor.
kadınla birlikte ben de ağlamaya başladım. mezar taşında şu yazıyordu; #imamhatiplerkapatılsın (alıntı)
ben korktum, siz de korkun. yazıcam. lütfen okuyun korkuyorum.
dün sabah yürüyüşünü yaptıktan sonra bizim köye gittim. çocukluğumun yarısı oralarda geçti, çok severim. biraz dağ bayır gezerim dedim
çocukken köydeki arkadaşlarla maç yapmaya giderken önünden geçtiğimiz bir mezarlık vardı. ordan hep koşarak geçerdik. yalnızken çok korkardm.
her çocuk gibi bin türlü korku hikayesi duyarak büyüdüm ama hep aklımda kalan köye zamanında gelin gelmiş çok güzel bir kadının hikayesiydi.
1940'lı yıllarda bizim köye gelen bu kadının güzelliği dillere destanmış. ama sürekli karalar bağlayıp dolaşırmış cenazesi varmış gibi.
düğünlerde, bayramlarda vs bile hep için için ağlarmış. sorduklarında 'dünyanın derdine ağlar yanarım, sormayın artık' dermiş.
kocası kore savaşı'nda ölmüş. cenazeyi köye getirdiklerinde 'ölü benim ölüm dokunmayın' deyip milletin içinden almış sırtlamış ölüyü
günlerce vermemiş ölüyü. naptılar ne ettilerse alamamışlar. bir sabah hiçbir şey olmamış gibi çıkmış evden. allı güllü fistanla
'kocam artık bendedir, o artık hep benimle' demiş. eve girip bakmışlar, ne ceset var ne bir iz. kadın ölene kadar da ne olduğunu bilmemişler
ellerim titriyor ya.
çocukluğumda hellüş diye köyün delisi vardı. onun bu kadının kocasını yerken gördüğü için delirdiği anlatılırdı. daha bir çok hikaye...
dün sabah o mezarlığın önünden geçerken çocukken en korktuğum şeye yani o kadının mezarına gitmeye karar verdim.
köyün mezarlığı 100-150 yıllık falan. çok dağınık. zangır zangır titremeye başladım niyeyse, bir yandan mezar taşlarını okuyorum.
ağlama, inleme karışık bir ses duydum. bir baktım çok güzel bir kadın. eski model renkli fistanlı. bir mezarın başında ağlıyor.
bilen bilir. inançlı değilim ve hurafelere itibar etmem. kadın beni farketti, kafasını kaldırıp bana baktı ve ağlamaya devam etti. bu tam o tarif ettikleri esmer güzel kadındı.
hipnotize olmuş gibi kendisine doğru yürümeye başladım. göz gözeyiz, o ağlıyor. mezarın yanına gelip dikildim.
gözlerini benden ayırıp mezar taşına 'bak' der gibi baktı. ben de baktım. zar zor okunuyor.
kadınla birlikte ben de ağlamaya başladım. mezar taşında şu yazıyordu; #imamhatiplerkapatılsın (alıntı)
![Efe Gaydal[Unofficial]](/data/avatars/s/0/673.jpg?1625422580){kind=avatar}
