Üniversite Okuyamadığım için Çok Pişmanım

[Furkan4535]

Merhaba Arkadaşlar ben 19 yaşındayım ve sizlere içimi dökmek istiyorum evet gerçekten de kendimi çok kötü ve bunalımda karamsar hissediyorum .14 yaşında annem ile babam ayrılma kararı aldığı icin babamla kalıyordum ve LGS sınavına hazırlanamamıştım çünkü disiplin yoktu rahattım Kötü bir Lise'yi kazanmıştım ortamı kötü kekolar herkes kötüydü ama aklımda üniversite falan yoktu o zamanlarda okuma istediğim sogumustu annem ile babamın ayrılığını kaldıramadım daha sonrasında okulumuza çıraklık bölümü açılmıştı babama bundan bahsettim babamda hemen yazdıralım olm dedi boşver direkt iş hayatını öğrenirsin para kazanırsın dedi bende bir emin olamadım tmm dedim ama o zamanlar da idealim yoktu daha sonra istemedim zorla gönderdi sonrasında İş yerlerinde zorlu süreçler yaşadım bayan kuaförlüğünü tercih etttim ama yapmak istemiyordum iş dışında her şeyi yapıyordum girdiğim yerlerde paramı vermiyorlardı bütün şanssızlık beni buluyordu gına geliyordu 3 tane iş yeri değiştirdim daha sonra babam evde otur bir müddet sana iş bulalım dedi iş yeri sahibinin usta öğretici belgesi olması gerekiyordu stajyer almak için çoğu kişide yoktu bulmakta zorlanıyorduk babam tamam bulucam sana dedi 1 ay beni kandırdı 1 ay iş yeri bulamayınca sınıfta kalıyorsun sınıfta kaldım ordan oraya sürüklendim 5 6 ay okula gitmedim daha sonra açık liseye geçtim şuan 1 2 sınavım kaldı istemediğim bir hayatı yaşadım intihar edesim geliyor Okuyamadığım için belki diyebilirsiniz ne kadar saçma diye üniversite okusam bile iyi bir okulda bölümde okuyamacağımı bilmek beni çok rahatsız ediyor babamdan nefret ediyorum haftanın 1 günü okulda 5 günü staj görüyordum arkadaşım yoktu okulda 1 2 tane vardı onlarda işleri düşünce konuşuyorlardı hayatım mahvolmuştu sorumsuz ilgisiz evine bakmayan bir baba modeline sahiptim annem arardı o zamanlar 15 16 yaşındaydım yanıma gelin olm diye bende hemen bir yere uyum sağlayan birisi olmadığım annem farklı bir ilçede yaşıyordu anne gelemem diyordum ama annemi çok seviyordum babamı sevmiyordum istemediğim bir insanla uzun süre yaşadım biliyorum bendede hata çok var ama unutmaya çalışıyorum şuan annemle yaşıyorum yaklaşık 10 aydır sorum başlıktaki gibi temelim sıfır ciddi anlamda sıfır üniversiteye geç kalmışlık geç başlamanın vermiş olduğu acı da çok var şuan çalışıyorum üniversiteye hazırlanmak istiyorum Liseden mezun olunca az kaldı zaten sınava hayvan gibi çalışsam gerçekten hardcore bir şekilde 13 14 saat belki daha üstü 2026 Yks'de başarılı olur muyum hedefim yüksek değil zaten artık geçti ODTÜ haccettepe oralar imkansız hedefim dokuz eylül ya da ege çok mu beklentim yüksek içimdeki korku da ya başaramazsam son şansım üniversite okumak için yaklaşık 1 aydır kendimi perişan hissediyorum bayram da köye gitmiştik kuzenlerim çok zeki biri ege de okuyor diğeri mezuna kalmıştı her okula puanı yetiyordu fakat o koç istiyordu bu sene tekrar girecek herkes oğlunu övüyor ben anneme layık bir evlat olamadım okuyamadım bilmiyorum üni okuyamamak iyi okulda ezik hissettiryor bana bütün kuzenlerim okuyor onların yanında ben lise mezunu olacam sırf onların yanında ezik hissetmemek için lise mezunuyum dedim Anneannem gerçekleri biliyor fakat o da saklıyor o da hep başkalarıyla kıyaslayan bir yapıya sahip komşunun kızı şurayı bitirdi falan filan kendimi berbat içinden çıkılmaz bir girdapta gibi hissediyorum Depresyon da olabilirim karşılaştırılma korkularım var .İçimde bir ukte kaldı hep keşke senenin başından beri hazırlanabilseydim her türlü iyi bir okula giderdim hedefim Bilgisayar Mühendisliğiydi hep babam yüzünden oldu ondan nefret ediyorum .Maalesef benim görüşlerime hiçbir zaman önem verilmedi hayat istediğimiz gibi olmuyor maalesef nasıl başlayacağım bilmiyorum Temelim sıfır matematik falan bütün dersler ama bir şeyi çok kafama takarsam onu elde edebilen bir yapıya sahibim belkide imkansıza yakındır benim ki . Mentalim felaket kötü işin garip kısmı ise üniversite okumak aklımın ucundan geçmiyordu ciraklik falan filan derken şalter geç attı offf keşke annemi dinleseydim yanına gelseydim hep bizimle o ilgilenirdi babam kahvelerde takılırdı gecenin saatlerinde annem onu arar onu rezil ederdi sokaklarda hiç evine eşine çocuklarına sadık olmadı bunu hatırladıkça ağlarım Psikolojim 15 yaşından beri bozuk çok alıngam bir yapım var biri bana kırıcı bir şey söylese üzülürüm içten içe

 

[kalppatatesi]

Reddit e taşı yaz bence bu yazıyı orada daha fazla ilgi görür

 

[KlausM]

Sana gerçekten samimi bir şekilde söylemek gerekirse, yaşadığın her şey çok ağır ve zorlayıcı. Hızlıca büyümek zorunda kalmak, ailevi sorunlar, okul hayatındaki zorluklar ve bunların hepsi seni hem duygusal hem de psikolojik olarak çok yormuş gibi görünüyor. Senin yerinde olmak kolay değil, yaşadıklarını düşününce gerçekten çok fazla şeyin üst üste gelmiş. Kendi değerini ve gücünü sorguluyor olman çok doğal, çünkü zor bir hayat geçmişin var ve bazen hayat bize gerçekten büyük darbeler vurabiliyor. Ama bunların seni tanımlamasına, kim olduğunu belirlemesine izin verme. Çünkü her şey ne kadar zor olursa olsun, yeniden başlamak ve kendi yolunu çizmek senin elinde.
Bu yazdıklarında sadece bir yerden sonra işlerin kötü gittiğini değil, aynı zamanda ne kadar güçlü olduğunu da hissediyorum. Şu an hala ne yapmak istediğini biliyorsun ve bu, en önemli şey. Hayatında birçok şey kötü gitmiş, ama sen hala ileriye bakmak ve bir şeyleri değiştirmek istiyorsun. Bu, gerçekten büyük bir cesaret ve gücü gösteriyor. Kendini şu an kaybolmuş hissediyor olman anlaşılabilir, çünkü bazen çıkmazda kalmış gibi hissediyoruz. Ama şunu unutma, her şey bir anda düzelmeyecek belki ama bir adım attıkça daha iyiye gidecek.
Zaman kaybettiğini ve her şeyin geçtiğini düşünüyorsun, ama gerçekte senin için her şey hala çok taze. Yüksek hedeflerin olabilir, belki başlangıçta zorlayıcı görünüyor ama adım adım ilerlemek her zaman mümkündür. Üniversite ve başarı, sadece zamanınla ve gayretinle ölçülür. Kendi yolunu bulmaya çalışırken en önemli şey sabırlı olmak ve kendine gerçekten nazik olabilmek. Çünkü bu kadar zor bir geçmişi taşıyor olmak çok büyük bir yük, ama bu yük senin gücünü de gösteriyor. Kimse senin yaşadıklarını ya da yaşadıklarının seni nasıl etkilediğini tam olarak bilemez. Bu yüzden, başkalarına bakarak kendini kıyaslamak sadece seni daha da kötü hissettirir. Kendi yolculuğunda, seni sen yapan her şeyi kucaklayarak ilerle.
Ve son olarak, her zaman içini dökebileceğin birine ihtiyaç duyduğunda buradayım. Hayatındaki tüm karamsar düşünceleri, korkuları ve hüsranları başkalarına anlatmak çok kıymetli. Bazen sadece birinin seni dinlemesi, gerçekten rahatlamana ve biraz daha kolay nefes almanı sağlayabilir.

 

[Furkan4535]

Sana gerçekten samimi bir şekilde söylemek gerekirse, yaşadığın her şey çok ağır ve zorlayıcı. Hızlıca büyümek zorunda kalmak, ailevi sorunlar, okul hayatındaki zorluklar ve bunların hepsi seni hem duygusal hem de psikolojik olarak çok yormuş gibi görünüyor. Senin yerinde olmak kolay değil, yaşadıklarını düşününce gerçekten çok fazla şeyin üst üste gelmiş. Kendi değerini ve gücünü sorguluyor olman çok doğal, çünkü zor bir hayat geçmişin var ve bazen hayat bize gerçekten büyük darbeler vurabiliyor. Ama bunların seni tanımlamasına, kim olduğunu belirlemesine izin verme. Çünkü her şey ne kadar zor olursa olsun, yeniden başlamak ve kendi yolunu çizmek senin elinde.
Bu yazdıklarında sadece bir yerden sonra işlerin kötü gittiğini değil, aynı zamanda ne kadar güçlü olduğunu da hissediyorum. Şu an hala ne yapmak istediğini biliyorsun ve bu, en önemli şey. Hayatında birçok şey kötü gitmiş, ama sen hala ileriye bakmak ve bir şeyleri değiştirmek istiyorsun. Bu, gerçekten büyük bir cesaret ve gücü gösteriyor. Kendini şu an kaybolmuş hissediyor olman anlaşılabilir, çünkü bazen çıkmazda kalmış gibi hissediyoruz. Ama şunu unutma, her şey bir anda düzelmeyecek belki ama bir adım attıkça daha iyiye gidecek.
Zaman kaybettiğini ve her şeyin geçtiğini düşünüyorsun, ama gerçekte senin için her şey hala çok taze. Yüksek hedeflerin olabilir, belki başlangıçta zorlayıcı görünüyor ama adım adım ilerlemek her zaman mümkündür. Üniversite ve başarı, sadece zamanınla ve gayretinle ölçülür. Kendi yolunu bulmaya çalışırken en önemli şey sabırlı olmak ve kendine gerçekten nazik olabilmek. Çünkü bu kadar zor bir geçmişi taşıyor olmak çok büyük bir yük, ama bu yük senin gücünü de gösteriyor. Kimse senin yaşadıklarını ya da yaşadıklarının seni nasıl etkilediğini tam olarak bilemez. Bu yüzden, başkalarına bakarak kendini kıyaslamak sadece seni daha da kötü hissettirir. Kendi yolculuğunda, seni sen yapan her şeyi kucaklayarak ilerle.
Ve son olarak, her zaman içini dökebileceğin birine ihtiyaç duyduğunda buradayım. Hayatındaki tüm karamsar düşünceleri, korkuları ve hüsranları başkalarına anlatmak çok kıymetli. Bazen sadece birinin seni dinlemesi, gerçekten rahatlamana ve biraz daha kolay nefes almanı sağlayabilir.

Hiç sorma dostum umudumu yitirmiş bulunmaktayım 1 yıldır intihar etmeyi düşünüyorum girişimlerimde oldu sürekli çok defa annem kurtardı zaten tek dayanağım o başka kimse değil başka sebeplerden de muzdarip birisiyim küçüklüğümden beri içinde kapanık ve sessiz birisiydim lisede açılmaya başladım ortaokulda falan arkadaşlarım oldu ama 1 elin parmağını geçmez hep dışlandım antidepresanlara bağımlı olmuştum depresyona girmiştim çok yalnızdım hala aynı şekilde devam ediyor neden böyle anlamıyorum en son 1 insanla konuşalı çok uzun zaman oldu yakın manada Allah bence beni sınıyor yaşamamı istemiyor belki bu dünya için çok iyi niyetli ve saf birisiyim.

 

[Mechanist]

Merhaba Arkadaşlar ben 19 yaşındayım ve sizlere içimi dökmek istiyorum evet gerçekten de kendimi çok kötü ve bunalımda karamsar hissediyorum .14 yaşında annem ile babam ayrılma kararı aldığı icin babamla kalıyordum ve LGS sınavına hazırlanamamıştım çünkü disiplin yoktu rahattım Kötü bir Lise'yi kazanmıştım ortamı kötü kekolar herkes kötüydü ama aklımda üniversite falan yoktu o zamanlarda okuma istediğim sogumustu annem ile babamın ayrılığını kaldıramadım daha sonrasında okulumuza çıraklık bölümü açılmıştı babama bundan bahsettim babamda hemen yazdıralım olm dedi boşver direkt iş hayatını öğrenirsin para kazanırsın dedi bende bir emin olamadım tmm dedim ama o zamanlar da idealim yoktu daha sonra istemedim zorla gönderdi sonrasında İş yerlerinde zorlu süreçler yaşadım bayan kuaförlüğünü tercih etttim ama yapmak istemiyordum iş dışında her şeyi yapıyordum girdiğim yerlerde paramı vermiyorlardı bütün şanssızlık beni buluyordu gına geliyordu 3 tane iş yeri değiştirdim daha sonra babam evde otur bir müddet sana iş bulalım dedi iş yeri sahibinin usta öğretici belgesi olması gerekiyordu stajyer almak için çoğu kişide yoktu bulmakta zorlanıyorduk babam tamam bulucam sana dedi 1 ay beni kandırdı 1 ay iş yeri bulamayınca sınıfta kalıyorsun sınıfta kaldım ordan oraya sürüklendim 5 6 ay okula gitmedim daha sonra açık liseye geçtim şuan 1 2 sınavım kaldı istemediğim bir hayatı yaşadım intihar edesim geliyor Okuyamadığım için belki diyebilirsiniz ne kadar saçma diye üniversite okusam bile iyi bir okulda bölümde okuyamacağımı bilmek beni çok rahatsız ediyor babamdan nefret ediyorum haftanın 1 günü okulda 5 günü staj görüyordum arkadaşım yoktu okulda 1 2 tane vardı onlarda işleri düşünce konuşuyorlardı hayatım mahvolmuştu sorumsuz ilgisiz evine bakmayan bir baba modeline sahiptim annem arardı o zamanlar 15 16 yaşındaydım yanıma gelin olm diye bende hemen bir yere uyum sağlayan birisi olmadığım annem farklı bir ilçede yaşıyordu anne gelemem diyordum ama annemi çok seviyordum babamı sevmiyordum istemediğim bir insanla uzun süre yaşadım biliyorum bendede hata çok var ama unutmaya çalışıyorum şuan annemle yaşıyorum yaklaşık 10 aydır sorum başlıktaki gibi temelim sıfır ciddi anlamda sıfır üniversiteye geç kalmışlık geç başlamanın vermiş olduğu acı da çok var şuan çalışıyorum üniversiteye hazırlanmak istiyorum Liseden mezun olunca az kaldı zaten sınava hayvan gibi çalışsam gerçekten hardcore bir şekilde 13 14 saat belki daha üstü 2026 Yks'de başarılı olur muyum hedefim yüksek değil zaten artık geçti ODTÜ haccettepe oralar imkansız hedefim dokuz eylül ya da ege çok mu beklentim yüksek içimdeki korku da ya başaramazsam son şansım üniversite okumak için yaklaşık 1 aydır kendimi perişan hissediyorum bayram da köye gitmiştik kuzenlerim çok zeki biri ege de okuyor diğeri mezuna kalmıştı her okula puanı yetiyordu fakat o koç istiyordu bu sene tekrar girecek herkes oğlunu övüyor ben anneme layık bir evlat olamadım okuyamadım bilmiyorum üni okuyamamak iyi okulda ezik hissettiryor bana bütün kuzenlerim okuyor onların yanında ben lise mezunu olacam sırf onların yanında ezik hissetmemek için lise mezunuyum dedim Anneannem gerçekleri biliyor fakat o da saklıyor o da hep başkalarıyla kıyaslayan bir yapıya sahip komşunun kızı şurayı bitirdi falan filan kendimi berbat içinden çıkılmaz bir girdapta gibi hissediyorum Depresyon da olabilirim karşılaştırılma korkularım var .İçimde bir ukte kaldı hep keşke senenin başından beri hazırlanabilseydim her türlü iyi bir okula giderdim hedefim Bilgisayar Mühendisliğiydi hep babam yüzünden oldu ondan nefret ediyorum .Maalesef benim görüşlerime hiçbir zaman önem verilmedi hayat istediğimiz gibi olmuyor maalesef nasıl başlayacağım bilmiyorum Temelim sıfır matematik falan bütün dersler ama bir şeyi çok kafama takarsam onu elde edebilen bir yapıya sahibim belkide imkansıza yakındır benim ki . Mentalim felaket kötü işin garip kısmı ise üniversite okumak aklımın ucundan geçmiyordu ciraklik falan filan derken şalter geç attı offf keşke annemi dinleseydim yanına gelseydim hep bizimle o ilgilenirdi babam kahvelerde takılırdı gecenin saatlerinde annem onu arar onu rezil ederdi sokaklarda hiç evine eşine çocuklarına sadık olmadı bunu hatırladıkça ağlarım Psikolojim 15 yaşından beri bozuk çok alıngam bir yapım var biri bana kırıcı bir şey söylese üzülürüm içten içe

öncelikle geçmiş olsun kardeşim , 22 yaşındayım ve ben de elimde olmayan tamamı ailemin tarafından ve hayatın getirmiş olduğu sorunlardan dolayı son 4-5 senedir kötü bir hayat yaşıyorum , Liseden mezun olduktan sonra üniversiteye gidemedim ve çalışmak durumunda kaldım ki ondan hiç mutsuz değilim 2.5 sene boyunca inanılmaz tecrübeler kazandım ve insanlar tanıdım ve bu benim için kazanç oldu.
fakat üniversiteye gidemedim ama bu gitmeyeceğim anlamına gelmiyor insanlar 30 yaşında üniversiteye gidip meslek sahibi oluyor 40 yaşında okuyup doktor olan ve hayalini gerçekleştiren var o yüzden geç değil ki sen benden bile küçüksün o yüzden benim daha mutsuz olmam lazım
mutlu da değilim gerçi fakat sana diyeceğim şu keza ben de aynısını yapacağım önce mental ve psikolojini toparlaman gerekiyor Psikiyatriye git güzelce kendini düzelt daha sonra universitene hazırlan ve git üstelik ben daha hangi bölümü istediğimi de bilmiyorum emin değilim.
Fakat maalesef bazen ailemizin yaptıkları ve yapmadıkları şeylerin bedellerini biz ödüyoruz ve bu 1000 kişide belki 50 kişide olur ama bu da bize denk geldi ne diyeyim yolun açık olsun pes etme sakın.

 

[safkdlklash]

Zaman geç değil, 35 yaşında okuyup mesleğine kavuşan insanlar var. Ben liseden sonra lise hayatım boyunca günlük olarak çalıştığım işe tam zamanlı geçiş yaptım, bundan rahatsız olmadım hem güzel bir maaş hemde güzel tecrübeler kazandım. Bir uzmandan yardım alman seni fazlaca ferahlatır, istediğin bölümü kazanman için de bir engel yok çalış yeter ki. bir şey anlatmak istersen bana herzaman ulaşabilirsin seve seve dinlerim.

 

[Harn]

Merhaba Arkadaşlar ben 19 yaşındayım ve sizlere içimi dökmek istiyorum evet gerçekten de kendimi çok kötü ve bunalımda karamsar hissediyorum .14 yaşında annem ile babam ayrılma kararı aldığı icin babamla kalıyordum ve LGS sınavına hazırlanamamıştım çünkü disiplin yoktu rahattım Kötü bir Lise'yi kazanmıştım ortamı kötü kekolar herkes kötüydü ama aklımda üniversite falan yoktu o zamanlarda okuma istediğim sogumustu annem ile babamın ayrılığını kaldıramadım daha sonrasında okulumuza çıraklık bölümü açılmıştı babama bundan bahsettim babamda hemen yazdıralım olm dedi boşver direkt iş hayatını öğrenirsin para kazanırsın dedi bende bir emin olamadım tmm dedim ama o zamanlar da idealim yoktu daha sonra istemedim zorla gönderdi sonrasında İş yerlerinde zorlu süreçler yaşadım bayan kuaförlüğünü tercih etttim ama yapmak istemiyordum iş dışında her şeyi yapıyordum girdiğim yerlerde paramı vermiyorlardı bütün şanssızlık beni buluyordu gına geliyordu 3 tane iş yeri değiştirdim daha sonra babam evde otur bir müddet sana iş bulalım dedi iş yeri sahibinin usta öğretici belgesi olması gerekiyordu stajyer almak için çoğu kişide yoktu bulmakta zorlanıyorduk babam tamam bulucam sana dedi 1 ay beni kandırdı 1 ay iş yeri bulamayınca sınıfta kalıyorsun sınıfta kaldım ordan oraya sürüklendim 5 6 ay okula gitmedim daha sonra açık liseye geçtim şuan 1 2 sınavım kaldı istemediğim bir hayatı yaşadım intihar edesim geliyor Okuyamadığım için belki diyebilirsiniz ne kadar saçma diye üniversite okusam bile iyi bir okulda bölümde okuyamacağımı bilmek beni çok rahatsız ediyor babamdan nefret ediyorum haftanın 1 günü okulda 5 günü staj görüyordum arkadaşım yoktu okulda 1 2 tane vardı onlarda işleri düşünce konuşuyorlardı hayatım mahvolmuştu sorumsuz ilgisiz evine bakmayan bir baba modeline sahiptim annem arardı o zamanlar 15 16 yaşındaydım yanıma gelin olm diye bende hemen bir yere uyum sağlayan birisi olmadığım annem farklı bir ilçede yaşıyordu anne gelemem diyordum ama annemi çok seviyordum babamı sevmiyordum istemediğim bir insanla uzun süre yaşadım biliyorum bendede hata çok var ama unutmaya çalışıyorum şuan annemle yaşıyorum yaklaşık 10 aydır sorum başlıktaki gibi temelim sıfır ciddi anlamda sıfır üniversiteye geç kalmışlık geç başlamanın vermiş olduğu acı da çok var şuan çalışıyorum üniversiteye hazırlanmak istiyorum Liseden mezun olunca az kaldı zaten sınava hayvan gibi çalışsam gerçekten hardcore bir şekilde 13 14 saat belki daha üstü 2026 Yks'de başarılı olur muyum hedefim yüksek değil zaten artık geçti ODTÜ haccettepe oralar imkansız hedefim dokuz eylül ya da ege çok mu beklentim yüksek içimdeki korku da ya başaramazsam son şansım üniversite okumak için yaklaşık 1 aydır kendimi perişan hissediyorum bayram da köye gitmiştik kuzenlerim çok zeki biri ege de okuyor diğeri mezuna kalmıştı her okula puanı yetiyordu fakat o koç istiyordu bu sene tekrar girecek herkes oğlunu övüyor ben anneme layık bir evlat olamadım okuyamadım bilmiyorum üni okuyamamak iyi okulda ezik hissettiryor bana bütün kuzenlerim okuyor onların yanında ben lise mezunu olacam sırf onların yanında ezik hissetmemek için lise mezunuyum dedim Anneannem gerçekleri biliyor fakat o da saklıyor o da hep başkalarıyla kıyaslayan bir yapıya sahip komşunun kızı şurayı bitirdi falan filan kendimi berbat içinden çıkılmaz bir girdapta gibi hissediyorum Depresyon da olabilirim karşılaştırılma korkularım var .İçimde bir ukte kaldı hep keşke senenin başından beri hazırlanabilseydim her türlü iyi bir okula giderdim hedefim Bilgisayar Mühendisliğiydi hep babam yüzünden oldu ondan nefret ediyorum .Maalesef benim görüşlerime hiçbir zaman önem verilmedi hayat istediğimiz gibi olmuyor maalesef nasıl başlayacağım bilmiyorum Temelim sıfır matematik falan bütün dersler ama bir şeyi çok kafama takarsam onu elde edebilen bir yapıya sahibim belkide imkansıza yakındır benim ki . Mentalim felaket kötü işin garip kısmı ise üniversite okumak aklımın ucundan geçmiyordu ciraklik falan filan derken şalter geç attı offf keşke annemi dinleseydim yanına gelseydim hep bizimle o ilgilenirdi babam kahvelerde takılırdı gecenin saatlerinde annem onu arar onu rezil ederdi sokaklarda hiç evine eşine çocuklarına sadık olmadı bunu hatırladıkça ağlarım Psikolojim 15 yaşından beri bozuk çok alıngam bir yapım var biri bana kırıcı bir şey söylese üzülürüm içten içe

Dostum yazının tamamını okuyamadım ama hala okumak için geç değil.
Akdeniz Üniversitesi tıp fakültesi'ne bu yıl giren öğrencilerim liseden mezun olduğu yılların istatistiği 2022,2021,2015'de liseden mezun olmuş birileri bu yıl kazanmış.Demek istediğim tam olarak bu.

 

[Furkan4535]

öncelikle geçmiş olsun kardeşim , 22 yaşındayım ve ben de elimde olmayan tamamı ailemin tarafından ve hayatın getirmiş olduğu sorunlardan dolayı son 4-5 senedir kötü bir hayat yaşıyorum , Liseden mezun olduktan sonra üniversiteye gidemedim ve çalışmak durumunda kaldım ki ondan hiç mutsuz değilim 2.5 sene boyunca inanılmaz tecrübeler kazandım ve insanlar tanıdım ve bu benim için kazanç oldu.
fakat üniversiteye gidemedim ama bu gitmeyeceğim anlamına gelmiyor insanlar 30 yaşında üniversiteye gidip meslek sahibi oluyor 40 yaşında okuyup doktor olan ve hayalini gerçekleştiren var o yüzden geç değil ki sen benden bile küçüksün o yüzden benim daha mutsuz olmam lazım
mutlu da değilim gerçi fakat sana diyeceğim şu keza ben de aynısını yapacağım önce mental ve psikolojini toparlaman gerekiyor Psikiyatriye git güzelce kendini düzelt daha sonra universitene hazırlan ve git üstelik ben daha hangi bölümü istediğimi de bilmiyorum emin değilim.
Fakat maalesef bazen ailemizin yaptıkları ve yapmadıkları şeylerin bedellerini biz ödüyoruz ve bu 1000 kişide belki 50 kişide olur ama bu da bize denk geldi ne diyeyim yolun açık olsun pes etme sakın.

Ya dediklerin de hak veriyorum ama durum o değil benim be kanka her şey tadında tuzunda güzel herkesin ideali var benim küçüklüğümden beri idealim olmadı hiç olamadı su lânet sınava herkes ya da 10 ya da sene başından beri hazırlanıyor yaş geçiyor bu yaşlarda insanlar ikinci unisini okuyor ne diyim her şeye geç kaldım temel desen o da yok işyerlerinin kölesi oldum onlar kazanıyor biz kaybediyoruz Mentalim şuan iyi eskisine nazaran her gün bu duyguları taşıyorum içten içte ağlıyorum keşke baskıcı bir ailem olsaydı hep ders çalışsaydım ah ah keşke geçmişe donebilseydim ailemde çok pişman .

Mesajlar otomatik olarak birleştirildi: 12 Nisan 2025

Zaman geç değil, 35 yaşında okuyup mesleğine kavuşan insanlar var. Ben liseden sonra lise hayatım boyunca günlük olarak çalıştığım işe tam zamanlı geçiş yaptım, bundan rahatsız olmadım hem güzel bir maaş hemde güzel tecrübeler kazandım. Bir uzmandan yardım alman seni fazlaca ferahlatır, istediğin bölümü kazanman için de bir engel yok çalış yeter ki. bir şey anlatmak istersen bana herzaman ulaşabilirsin seve seve dinlerim.

Uzmandan yardım aldım evet yalnızlık anksiyete gelecek kaygısı yüzünden ağır depresyon testini fulledim 7 ay antidepresan kullandım gülemiyordum hiçbir şey komik gelmiyordu herkes gülüyorken ben durgun soğukkanlıydım gülmeyi unutmuştum bu bana mutluluk hormonu aşıladı ilaç ama her türlü zorluğa karşı gülüyorum ama içimde ne firtinalar kopuyor kimse bilmiyor bı ben bide bedenim biliyor .Egzamam var genetik ve tavan yaptı stresten düşünmekten yaşlandım . Ayrıca bende dehb var matematiği anlamıyordum okul hayatım boyunca sozelim çok iyiydi ve sayısal bölüm okumak istiyorum geç algılıyorum çok vahim bir durumdayım beynimi susturamıyorum ilacı bırakınca daha iyi hissetmeye başladım .Ben her şeye geç kaldığımı düşünüyorum her şey zamanında güzel millet lisede hazırlanıyor iyi okula gidiyor bende sıfır bilgi her şeyden şikayetciyim Allah canımı alsada kurtulsam.

Mesajlar otomatik olarak birleştirildi: 12 Nisan 2025

Dostum yazının tamamını okuyamadım ama hala okumak için geç değil.
Akdeniz Üniversitesi tıp fakültesi'ne bu yıl giren öğrencilerim liseden mezun olduğu yılların istatistiği 2022,2021,2015'de liseden mezun olmuş birileri bu yıl kazanmış.Demek istediğim tam olarak bu.

Eve Akdeniz üniversitesinde kız kuzenim okuyor az buçuk biliyorum tıp istemiyorum bilgisayar mühendisliği istiyorum ama yapamama korkusu yapamazsam dönüşü yok .Son çarem