Omnissiah
80+ Bronze
- Katılım
- 1 Eylül 2021
- Mesajlar
- 976
1.AVİZE
Annem ve babam evlendiği yıl, babam, karısına çok güzel bir Baccarat avizesi aldı. Bu avize bir ton ağırlığındaydı ve iki kat merdiveni kapsayacak kadar uzun bir şekilde sarkıyordu. O kadar büyük olduğu için, babam, onu yerleştirebilecek bir malikaneyi bulmak için tüm Britanya’yı taramıştı. Galler kırsalında çok eski bir saray evini seçti. Ev altı katlıydı ve evin ortasında cam tavanla kaplı, yüksek ve spiral bir atrium vardı. Merdivenler, büyük avizeyi en üstte saran spiralin duvarları etrafında dönerek yukarıya doğru yükseliyordu.
Hatırladığım kadarıyla, günlerimi, yukarıda süzülen kristallerin altına uzanarak geçirirdim. Işığa çarpan prizmalardan çıkan, canlı ve nefes alan gökkuşaklarını izlerdim. Annem bana gülümseyip, ellerinin arkasında babama fısıldardı. “O bir romantik,” derdi, “bir hayalperest.” Babam anlamış bir şekilde gülümsedi ama hiç benim tarafa bakmazdı. Gözleri sadece annemdeydi, en azından küçük George dünyaya gelene kadar.
Ama ben bir hayalperest değildim, hayır. Her nefeste uykuya karşı mücadele eder, geceyi yıldız tarlalarında dans ederek geçirirdim. Eğer ay ışığı büyük atriuma düşerse, Baccarat, milyonlarca parıldayan, ışıldayan küçük yıldıza dönüşürdü. Avize her zaman, evde hiçbir rüzgar yokken bile nazikçe sallanır, taze, canlı göksel varlıklar duvarlarda dans ederdi. Ve ben yıldız tarlalarında dans ederdim.
Bir gün, öğleden sonra bir şekerlemeden uyandım ve metalin protesto eden ama ağır bir şekilde gıcırdayan uğultusunu duydum. Balkon korkuluğuna doğru koşarak, Baccarat’ın metal desteklerinin ikiye ayrıldığını gördüm. Avize, yarım kat aşağıya düştü ve son bir desteği olan kalın bir naylon ip tarafından sert bir şekilde durduruldu. George, aşağıda bir tren setiyle oynuyordu ve ona bağırdım. Bir anlığına bana bakarak, ip koptu ve avize, beş kat aşağıya, annemin kendisini George’un üstüne koruyarak attığı ilk katın zeminine çakıldı.
Babam, gözyaşlarını ancak kapalı kapıların ardında dökebiliyordu. Onların ölümünden bir hafta sonra, babam Baccarat’ı tamir ettirip tekrar yerine astı. O, annemindi ve onu derinden sevmişti. Belki de avizeye bakmayı ve onu düşünmeyi seviyordu. Ama ben, babamın bunu, ne kadar sevdiğimi bildiği için, benim için tekrar astığını hayal etmeyi tercih ediyordum.
Ama avize aynı değildi. Doğduğum günden beri sadık bir şekilde tuttuğu nazik ritim, şimdi ölüm kadar kesin bir durağanlıkla yer değiştirmişti. Gökkukuşakları solgun, neredeyse renksizdi ve gece duvarlarda parıldayan dans eden yıldızlar kaybolmuştu. Spiral atrium ise obsidyenin kalbi kadar kararmıştı.
Hâlâ günlerimi ve gecelerimi yerde, avizeye bakarak geçiriyorum, sihrinin geri dönmesini umarak. Bazı günler, neredeyse o canlı renkleri ve lekeli yıldız ışıklarını görebiliyorum. Çoğu gün ise hiç bir şey görmüyorum.
Ama hiç bir şey görmek, bazen perdenin arkasından sızan, zalim ve davetsiz kabustan daha iyidir. Bazen, göğsümde soğukluğu, açlığı ve acıyı hissedebiliyorum. Bazen, karanlık geceler ve solgun günler bir anlam kazanıyor. Bazen Baccarat’ı, gerçekten ne olduğunu görebiliyorum. Çünkü bazen, babamın o gün atriumun en tepe noktasına astığı şeyin avize olmadığını hatırlıyorum – o, kendisiydi.
2.“Gönderene İade Et” İşaretli Paket
Komşum, o sinir bozucu YouTube fenomeni olma hayali kuranlardan biri. Yıllar içinde onu tarçın kusarken, arabasının kaputuna yatıp yavaşça sürücüsüyle birlikte yol alırken ve kendisini ılık suyla ıslatırken gördüm, her zaman “epik zafer”, “epik başarısızlık” ya da “lanet olsun, epik statü quo’nun korunması” diye bağırıyordu, her neyse. Onun bu saçmalıklarını viral ünlülük peşinde koşarken izlemek oldukça bunaltıcı hale gelebiliyor. Bu yüzden, geçen gün kapımı çalıp birkaç hafta boyunca tatile gittiğini ve postalarını alıp almayacağımı sorduğunda, açıkçası bir rahatlama hissettim. Bir süre onun aptallığıyla başa çıkmak zorunda olmadığımı bilmek tarif edilemez bir huzur verdi. Hep korktum, çünkü yaptığı numaraların bir şekilde hayatıma yansımasından korkuyordum.
İlk birkaç gün her şey normaldi. Birkaç fatura, biraz istenmeyen posta ve sadece bir doğum günü kartı olduğunu düşündüğüm bir şey almıştı. Sonra bir akşam, eve geldiğimde, ön kapısında bir karton kutu buldum. Üzerinde büyük kırmızı harflerle “Gönderenine İade Edildi” yazıyordu.
Ben küçük biri değilim ama kutuyu tek başıma kaldırmakta zorlandım. Gerçekten çok ağırdı. Kutuyu evime taşımak daha da zor oldu, ve hemen fark ettim ki onu merdivenlerden yukarı çıkarıp kapıdan içeri sokmak imkansızdı. O yüzden kutusunu garajıma bırakmaya karar verdim. Arabamı orada tutmuyordum, çünkü garaj kapısı öyle kötüydü ki düzgün bir şekilde açılması için iyi bir tekme ve darbe gerekiyordu. Arabayı her sabah ve akşam garaj kapısını açmaya çalışmak yerine, arabayı park etmek daha az sıkıntılıydı. Sonradan, kutuyu yerleştirirken garaj kapısını açmaya çalışırken onu bırakmam gerektiğini fark ettim ama ne bileyim, bir şeyin iyi bir şekilde tutmuşsanız, bırakmaya hiç gerek yoktur, değil mi?
Üçüncü kez kapıyı tekmelediğimde, kutuyu tutuşumu kaybettim ve yere düştü. İçinden hafif bir çatlama sesi geldi.
“Lanet olsun,” diye küfrettim.
Bir şeyin önemli olduğunu kırmadığımı umuyordum, ama komşuma bunu söylememeye ve kırılmanın yolda olduğunu varsaymasına karar verdim.
Ellerim serbest kaldığında, nihayet garaj kapısını açmayı başardım ve oh, nasıl da bağırarak açıldı. Kutuyu geri kalan yolu sürükleyip köşeye koydum, komşum geri gelip alana kadar duruyordu. Sonra, unuttum gitti. Ta ki birkaç gün sonra, tabii ki.
Ne kadar sürede kokunun garajdan evin içine girmeye başladığını tam olarak hatırlamıyorum, ama yavaşça yayıldı. Tüyler ürpertici tatlı bir kokuydu, bir kokarca gibi ve birkaç gün boyunca bunun gerçekten ne olduğunu düşündüm: evimin üzerinde işaret bırakmış bir yol ölü hayvanı. Sadece kokunun azalmak yerine giderek daha da yoğunlaştığını fark edene kadar, bir kaynağa bakmaya karar verdim. O zaman garaj kapısını açtım ve işte o zaman o kokunun beni geriye itip burnumu tutmama neden oldu.
Suçlu kimdi, anlamak zor olmadı. Garajımda tek değişiklik, köşeye koyduğum kutuydu. Sanırım o kutunun et gönderim kutularından biri olduğunu düşündüm. Et, uzun süre buzdolabında olmadan durduğu için bozulmuş olmalıydı. O kadar büyük ve ağır bir kutuda ne kadar et olabilir ki? Bütün bir inek mi?
Burnumu tutarak kutuya yaklaştım, elimde bir makas. Muhtemelen açmak için makasa ihtiyacım olmayacaktı çünkü alt kısmı o kadar yumuşamıştı ki bir parmakla delip geçebilirdim ama bozulmuş et sıvılarına parmağımı batıracak değildim. O sızlayan alt kısım, kutuyu açmamın başlıca nedeniydi. Eğer tamamını çekmeye çalışsaydım, her şey yere dökülürdü. Etin parçalarını bir çöp torbasına döküp, onları çöpe taşımam gerekecekti, bu süreçle hiç ilgilenmek istemiyordum.
Makasım, kutunun üst kısmındaki bandı keserken yırtıldı. Kokunun daha da kötüleşmeyeceğini düşünmüştüm ama kapakları açtığımda, bambaşka bir koku ile karşılaştım. Sanki bir fırın açıyormuşum gibi ama bir ısı dalgası yerine, idrar, ter, dışkı ve çürümüşlük dalgalarıyla karşılaştım. O kadar kötüydü ki geriye savruldum ve boğazımdan çıkmak isteyen kusmayı tutmaya çalıştım. Kokunun kutudan gelen korkunçluklarla birleşmesine dayanabileceğimi sanmıyorum. Kokunun bir parçası olmak istemediğimi kabul ediyorum, taze hava almak için kapıdan dışarı fırladım, ama garajda geçirdiğim kısa süre içinde, koku o kadar içime işlemişti ki giysilerimin kumaşında bir gölge gibi yapıştı.
Ne yaptıysam kokuyu burnumdan uzaklaştıramadım. Ne hava spreyi, ne maske, ne üç duş ve kıyafet değişikliği. O kutu garajımda her açık kaldığında, koku evime bir adım daha yaklaşıyordu. Dişimi sıktım ve karar verdim.
Tekrar garaja döndüm, kutunun flapsı hâlâ açık, sanki bana bakmamı davet ediyordu. Hazırlıklıydım, burnumu tutan bir çamaşır mandalı, bir çöp torbası bir elde, en güçlü temizlik maddelerim diğer elde ve uzun lastik eldivenlerimle, içindeki şeylere dokunmamam için. Ama anlaşılan, bunların hiçbirine ihtiyacım olmayacaktı.
O kutunun içindekilerle uğraşmam ya da temizlemem gerekmeyecekti, sadece her gece kabuslarımı çekmek zorunda kalacaktım. Çünkü o kutuda et vardı ama inek ya da domuzdan değildi. Hayır, daha da kötüsüydü. O, komşumdu. Ölü. Hâlâ bir bütün olarak ama ölü.
Polisi aradım ve doğal olarak beni sorguya aldılar. Sonuçta, garajında bir ceset bulunan adamı şüphelenmemek zor. Neyse ki, kısa sürede benim dahil olmadığımı fark ettiler. DNA'm o kutunun her tarafında olabilir, kokunun evimi her yere yayması olabilir ama komşumun kendi elindeki bir kanıt, suçsuzluğumu kanıtlıyordu: bir vlog kamera.
Bana videoyu sadece bir kez gösterdiler. Bunu yapmaya izinli olup olmadıklarından ya da bana acıyıp bunu gösterdiklerinden emin değilim ama her şekilde gördüm.
Komşum, bir nakliye tesisinin dışında kutunun içinde oturuyordu, dünyaya kendisini eyalet sınırlarını aşarak göndereceğini anlatırken gülüyordu. Yanında idrar şişeleri, yiyecek, bir yastık ve birkaç el feneri vardı. Arkadaşı – birkaç kez stuntlarını yapmak için evine gittiğim biri –, kapağı kapattı ve onu büyük ihtimalle göndermek üzere bıraktı. Sonraki birkaç saat içinde… ya da belki birkaç gün, gerçekten emin değilim, komşum ilerlemesini anlatan kısa videolar kaydetti. ‘Sanırım bir kamyonun içindeyim, hareket ettiğini hissediyorum’, ‘Sanırım bir depodayım. Burada oldukça sıcak. Hâlâ bolca yiyeceğim var!’, tarzında şeyler. Sonra, son kayıtta, kutu devrildi. Boynu kırıldı ve işte o kadar. Kamera, ya hafıza kartı dolana kadar ya da batarya bitene kadar kayıt yapmaya devam etti.
Bir şey var ki, polislere bu videoyu gösterdikten sonra onlara söylemedim. Videodaki bir şey, hayatımın sonuna kadar peşimi bırakmayacak. Boynu kırıldıktan hemen sonra, garaj kapımın o tanıdık çığlık sesini duydum.
3.PETE
Dördüncü ve beşinci sınıftayken, neredeyse her hafta sonu arkadaşım Tom'un evinde kalırdım. Tom, kırsalda terkedilmiş bir çiftlik evinde yaşıyordu. O, ağabeyi Walter ile aynı odada kalıyordu. Üçümüz gece geç saatlere kadar korku hikayeleri anlatırdık.
En korkuncu, gerçek bir hikayeydi. İşte Walter’ın anlatış şekliyle hikaye şöyleydi:
1920'lerde, bu ev başka bir aileye aitti. En yakın komşuları, Pete adında, içki yapan ve inbred (akraba evliliği sonucu) bir adamdı. Pete, ormanın derinliklerinde küçük bir kulübede yaşıyor ve sık sık yasal sorunlarla karşı karşıya kalıyordu. Ebeveynler, burada yaşayan küçük oğlan ve kız çocuğuna, asla Pete'in arazisine yaklaşmamalarını tembih etmişti.
Genç çocuk, tam da bu odada yaşıyordu. Bir gece, evin içinde bir yerde camın kırıldığını duyduğunda uyandı. Pete'e bu kadar yakın yaşamak, çocuğu çok temkinli hale getirmişti. Kapıyı açmak yerine, kilitledi. Kulaklarını kapıya yaslayıp dinledi.
Çocuk, salonda, babasının ayak seslerinden çok daha ağır bir çift çizme sesi duydu. Neredeyse oda kapısından, Pete'in içki kokusunu hissedebiliyordu. "Beni içeri al, çocuk." Bu Pete’ti... Ama çocuk kapıyı açmadı. Korkusunu yenecek şekilde bağırarak, "Hayır!" diye cevap verdi.
Bir dakika sonra, çocuk Pete'in ağır ayak seslerinin evin içinden uzaklaştığını duydu. Uzak bir odada, babasının Pete’e bağırdığını duydu. Ama kısa süre sonra bağırışlar çığlıklara dönüşmeye başladı. Neredeyse bir saat boyunca sesler, babasının boğazını parçalarken bağırmalarla çürüdü. Çocuk, boğazından gelen acılı yalvarışların, hayatında duyduğu en kötü şey olduğunu düşündü, ta ki yerini daha kötü bir şey alıncaya kadar. Sessizlik.
Pete'in çizmeleri, çocuk odasına doğru tekrar geri yürüdü. Katı meşe kapıyı yumrukladı. "Çocuk! Bu kapıyı aç, yoksa pişman olursun." Çocuk, kapıdan içki kokusunu alabiliyordu. Yine, "Hayır!" dedi.
Ve şimdi annesinin sırasıydı. Onun bağırışları ve çığlıkları iki saat sürdü. Sesler kesildiğinde, ağır çizmeler yine kapısına döndü. İçki kokusu bunaltıcıydı. "Çocuk! Dedim ki, 'Bu kapıyı aç.' Son şansın bu." Çocuk, korkmuş bir şekilde "Lütfen kız kardeşime zarar verme!" diye bağırdı. Pete sarhoştu ve eğleniyordu. Gülümsedi, "O zaman aç, çocuk." Ama çocuk daha iyisini biliyordu. Ve o yüzden, sonraki üç saat boyunca küçük kız kardeşinin çığlıklarını dinledi.
Polisler, iki gün sonra evde inceleme yapmak için geldiklerinde, annesini, babasını ve kız kardeşini yataklarına bağlı halde, yayılmış şekilde buldular. Pete, her birinin alt karınlarına küçük bir delik açmış ve bağırsaklarını tek tek dışarı çekerek acı içinde ölmesine sebep olmuştu.
Çocuk, susuz kalmış ama hayatta bulunmuştu. Hâlâ BU odada, BU kapının arkasındaydı. Kapıya yaslanmıştı. Tamamen katatonikti. Geriye kalan hayatını bir akıl hastanesinde geçirdi, ara sıra "Kapıyı açmalı mıydım?... Kapıyı açmalı mıydım?..." diye mırıldanarak.
Pete sonunda yakalandı ve idam edildi. Kulübesi yıkıldı. Ama hayaleti hâlâ bu evi perişan ediyor. Bazen sabahları, hafif bir içki kokusu alabiliyoruz, ve karınlarımızda bir acı hissediyoruz. Ve biz de, o zaman Pete'in geceleyin burada olduğu ve iç organlarımızı çekmeye çalıştığını biliyoruz.
Bu hikaye beni gerçekten korkuttu. Gerçekten tam 10 üzerinden 10! Her zaman, üçümüzün de yatak odası kapısını kilitleyip ışıkları açık bırakmamızı ısrarla önerirdim. O yaşta hayal gücünüz gerçekten çok güçlüdür! Sonunda uykuya dalmadan önce evdeki her sesten korkuyordum. Onların evinde uyandığımda, hatta Pete’in içkisinin hafif tatlı kokusunu bile alabiliyordum. Gerçekten, genellikle alt karımda bir ağrı hissederdim.
Bu durumu iki kardeşe anlattığımda, gülüp geçerlerdi ve rol yaparlardı. "Evet, ben de kokusunu alıyorum," dedi Walter. "Ben de. Ve karnım ağrıyor!" diye katıldı Tom, korkmuş gibi davranarak. Beşinci sınıfta Tom ve ben Utah’a taşındık. O zamandan beri onları görmedim.
Bugün sabahı düşünün. Kampüsümüzdeki kimya laboratuvarında oturuyordum. Deneyi kurarken, kullandığımız kimyasallardan biri, Pete’in içkisini hatırlatan aynı kokuyu veriyordu. Gerçekten kendine özgü, baskın, neredeyse tatlı bir koku – sert alkol ya da gerçek içki gibi değil, ama benzer.
Tom ve Walter’ın evinde sabahları uyandığım o kokuyu o kadar uzun süredir koklamamıştım. Aynı koku. Şişeyi alıp etiketine baktım: “Dietil eter.” Evet, eter.
Laboratuvarın diğer tarafına donakalmış bir şekilde baktım. Donmuş haldeydim. Her gece, yatak odalarının kapısını kilitlediğimi hatırladım. Ağzımda hafif bir eter kokusuyla uyanmayı düşündüm. Her sabah bağırsaklarımda o belirgin acıyı hatırladım.
Ve fark ettim... “Pete” yoktu.
Bana tecavüz ediyorlardı.
Annem ve babam evlendiği yıl, babam, karısına çok güzel bir Baccarat avizesi aldı. Bu avize bir ton ağırlığındaydı ve iki kat merdiveni kapsayacak kadar uzun bir şekilde sarkıyordu. O kadar büyük olduğu için, babam, onu yerleştirebilecek bir malikaneyi bulmak için tüm Britanya’yı taramıştı. Galler kırsalında çok eski bir saray evini seçti. Ev altı katlıydı ve evin ortasında cam tavanla kaplı, yüksek ve spiral bir atrium vardı. Merdivenler, büyük avizeyi en üstte saran spiralin duvarları etrafında dönerek yukarıya doğru yükseliyordu.
Hatırladığım kadarıyla, günlerimi, yukarıda süzülen kristallerin altına uzanarak geçirirdim. Işığa çarpan prizmalardan çıkan, canlı ve nefes alan gökkuşaklarını izlerdim. Annem bana gülümseyip, ellerinin arkasında babama fısıldardı. “O bir romantik,” derdi, “bir hayalperest.” Babam anlamış bir şekilde gülümsedi ama hiç benim tarafa bakmazdı. Gözleri sadece annemdeydi, en azından küçük George dünyaya gelene kadar.
Ama ben bir hayalperest değildim, hayır. Her nefeste uykuya karşı mücadele eder, geceyi yıldız tarlalarında dans ederek geçirirdim. Eğer ay ışığı büyük atriuma düşerse, Baccarat, milyonlarca parıldayan, ışıldayan küçük yıldıza dönüşürdü. Avize her zaman, evde hiçbir rüzgar yokken bile nazikçe sallanır, taze, canlı göksel varlıklar duvarlarda dans ederdi. Ve ben yıldız tarlalarında dans ederdim.
Bir gün, öğleden sonra bir şekerlemeden uyandım ve metalin protesto eden ama ağır bir şekilde gıcırdayan uğultusunu duydum. Balkon korkuluğuna doğru koşarak, Baccarat’ın metal desteklerinin ikiye ayrıldığını gördüm. Avize, yarım kat aşağıya düştü ve son bir desteği olan kalın bir naylon ip tarafından sert bir şekilde durduruldu. George, aşağıda bir tren setiyle oynuyordu ve ona bağırdım. Bir anlığına bana bakarak, ip koptu ve avize, beş kat aşağıya, annemin kendisini George’un üstüne koruyarak attığı ilk katın zeminine çakıldı.
Babam, gözyaşlarını ancak kapalı kapıların ardında dökebiliyordu. Onların ölümünden bir hafta sonra, babam Baccarat’ı tamir ettirip tekrar yerine astı. O, annemindi ve onu derinden sevmişti. Belki de avizeye bakmayı ve onu düşünmeyi seviyordu. Ama ben, babamın bunu, ne kadar sevdiğimi bildiği için, benim için tekrar astığını hayal etmeyi tercih ediyordum.
Ama avize aynı değildi. Doğduğum günden beri sadık bir şekilde tuttuğu nazik ritim, şimdi ölüm kadar kesin bir durağanlıkla yer değiştirmişti. Gökkukuşakları solgun, neredeyse renksizdi ve gece duvarlarda parıldayan dans eden yıldızlar kaybolmuştu. Spiral atrium ise obsidyenin kalbi kadar kararmıştı.
Hâlâ günlerimi ve gecelerimi yerde, avizeye bakarak geçiriyorum, sihrinin geri dönmesini umarak. Bazı günler, neredeyse o canlı renkleri ve lekeli yıldız ışıklarını görebiliyorum. Çoğu gün ise hiç bir şey görmüyorum.
Ama hiç bir şey görmek, bazen perdenin arkasından sızan, zalim ve davetsiz kabustan daha iyidir. Bazen, göğsümde soğukluğu, açlığı ve acıyı hissedebiliyorum. Bazen, karanlık geceler ve solgun günler bir anlam kazanıyor. Bazen Baccarat’ı, gerçekten ne olduğunu görebiliyorum. Çünkü bazen, babamın o gün atriumun en tepe noktasına astığı şeyin avize olmadığını hatırlıyorum – o, kendisiydi.
2.“Gönderene İade Et” İşaretli Paket
Komşum, o sinir bozucu YouTube fenomeni olma hayali kuranlardan biri. Yıllar içinde onu tarçın kusarken, arabasının kaputuna yatıp yavaşça sürücüsüyle birlikte yol alırken ve kendisini ılık suyla ıslatırken gördüm, her zaman “epik zafer”, “epik başarısızlık” ya da “lanet olsun, epik statü quo’nun korunması” diye bağırıyordu, her neyse. Onun bu saçmalıklarını viral ünlülük peşinde koşarken izlemek oldukça bunaltıcı hale gelebiliyor. Bu yüzden, geçen gün kapımı çalıp birkaç hafta boyunca tatile gittiğini ve postalarını alıp almayacağımı sorduğunda, açıkçası bir rahatlama hissettim. Bir süre onun aptallığıyla başa çıkmak zorunda olmadığımı bilmek tarif edilemez bir huzur verdi. Hep korktum, çünkü yaptığı numaraların bir şekilde hayatıma yansımasından korkuyordum.
İlk birkaç gün her şey normaldi. Birkaç fatura, biraz istenmeyen posta ve sadece bir doğum günü kartı olduğunu düşündüğüm bir şey almıştı. Sonra bir akşam, eve geldiğimde, ön kapısında bir karton kutu buldum. Üzerinde büyük kırmızı harflerle “Gönderenine İade Edildi” yazıyordu.
Ben küçük biri değilim ama kutuyu tek başıma kaldırmakta zorlandım. Gerçekten çok ağırdı. Kutuyu evime taşımak daha da zor oldu, ve hemen fark ettim ki onu merdivenlerden yukarı çıkarıp kapıdan içeri sokmak imkansızdı. O yüzden kutusunu garajıma bırakmaya karar verdim. Arabamı orada tutmuyordum, çünkü garaj kapısı öyle kötüydü ki düzgün bir şekilde açılması için iyi bir tekme ve darbe gerekiyordu. Arabayı her sabah ve akşam garaj kapısını açmaya çalışmak yerine, arabayı park etmek daha az sıkıntılıydı. Sonradan, kutuyu yerleştirirken garaj kapısını açmaya çalışırken onu bırakmam gerektiğini fark ettim ama ne bileyim, bir şeyin iyi bir şekilde tutmuşsanız, bırakmaya hiç gerek yoktur, değil mi?
Üçüncü kez kapıyı tekmelediğimde, kutuyu tutuşumu kaybettim ve yere düştü. İçinden hafif bir çatlama sesi geldi.
“Lanet olsun,” diye küfrettim.
Bir şeyin önemli olduğunu kırmadığımı umuyordum, ama komşuma bunu söylememeye ve kırılmanın yolda olduğunu varsaymasına karar verdim.
Ellerim serbest kaldığında, nihayet garaj kapısını açmayı başardım ve oh, nasıl da bağırarak açıldı. Kutuyu geri kalan yolu sürükleyip köşeye koydum, komşum geri gelip alana kadar duruyordu. Sonra, unuttum gitti. Ta ki birkaç gün sonra, tabii ki.
Ne kadar sürede kokunun garajdan evin içine girmeye başladığını tam olarak hatırlamıyorum, ama yavaşça yayıldı. Tüyler ürpertici tatlı bir kokuydu, bir kokarca gibi ve birkaç gün boyunca bunun gerçekten ne olduğunu düşündüm: evimin üzerinde işaret bırakmış bir yol ölü hayvanı. Sadece kokunun azalmak yerine giderek daha da yoğunlaştığını fark edene kadar, bir kaynağa bakmaya karar verdim. O zaman garaj kapısını açtım ve işte o zaman o kokunun beni geriye itip burnumu tutmama neden oldu.
Suçlu kimdi, anlamak zor olmadı. Garajımda tek değişiklik, köşeye koyduğum kutuydu. Sanırım o kutunun et gönderim kutularından biri olduğunu düşündüm. Et, uzun süre buzdolabında olmadan durduğu için bozulmuş olmalıydı. O kadar büyük ve ağır bir kutuda ne kadar et olabilir ki? Bütün bir inek mi?
Burnumu tutarak kutuya yaklaştım, elimde bir makas. Muhtemelen açmak için makasa ihtiyacım olmayacaktı çünkü alt kısmı o kadar yumuşamıştı ki bir parmakla delip geçebilirdim ama bozulmuş et sıvılarına parmağımı batıracak değildim. O sızlayan alt kısım, kutuyu açmamın başlıca nedeniydi. Eğer tamamını çekmeye çalışsaydım, her şey yere dökülürdü. Etin parçalarını bir çöp torbasına döküp, onları çöpe taşımam gerekecekti, bu süreçle hiç ilgilenmek istemiyordum.
Makasım, kutunun üst kısmındaki bandı keserken yırtıldı. Kokunun daha da kötüleşmeyeceğini düşünmüştüm ama kapakları açtığımda, bambaşka bir koku ile karşılaştım. Sanki bir fırın açıyormuşum gibi ama bir ısı dalgası yerine, idrar, ter, dışkı ve çürümüşlük dalgalarıyla karşılaştım. O kadar kötüydü ki geriye savruldum ve boğazımdan çıkmak isteyen kusmayı tutmaya çalıştım. Kokunun kutudan gelen korkunçluklarla birleşmesine dayanabileceğimi sanmıyorum. Kokunun bir parçası olmak istemediğimi kabul ediyorum, taze hava almak için kapıdan dışarı fırladım, ama garajda geçirdiğim kısa süre içinde, koku o kadar içime işlemişti ki giysilerimin kumaşında bir gölge gibi yapıştı.
Ne yaptıysam kokuyu burnumdan uzaklaştıramadım. Ne hava spreyi, ne maske, ne üç duş ve kıyafet değişikliği. O kutu garajımda her açık kaldığında, koku evime bir adım daha yaklaşıyordu. Dişimi sıktım ve karar verdim.
Tekrar garaja döndüm, kutunun flapsı hâlâ açık, sanki bana bakmamı davet ediyordu. Hazırlıklıydım, burnumu tutan bir çamaşır mandalı, bir çöp torbası bir elde, en güçlü temizlik maddelerim diğer elde ve uzun lastik eldivenlerimle, içindeki şeylere dokunmamam için. Ama anlaşılan, bunların hiçbirine ihtiyacım olmayacaktı.
O kutunun içindekilerle uğraşmam ya da temizlemem gerekmeyecekti, sadece her gece kabuslarımı çekmek zorunda kalacaktım. Çünkü o kutuda et vardı ama inek ya da domuzdan değildi. Hayır, daha da kötüsüydü. O, komşumdu. Ölü. Hâlâ bir bütün olarak ama ölü.
Polisi aradım ve doğal olarak beni sorguya aldılar. Sonuçta, garajında bir ceset bulunan adamı şüphelenmemek zor. Neyse ki, kısa sürede benim dahil olmadığımı fark ettiler. DNA'm o kutunun her tarafında olabilir, kokunun evimi her yere yayması olabilir ama komşumun kendi elindeki bir kanıt, suçsuzluğumu kanıtlıyordu: bir vlog kamera.
Bana videoyu sadece bir kez gösterdiler. Bunu yapmaya izinli olup olmadıklarından ya da bana acıyıp bunu gösterdiklerinden emin değilim ama her şekilde gördüm.
Komşum, bir nakliye tesisinin dışında kutunun içinde oturuyordu, dünyaya kendisini eyalet sınırlarını aşarak göndereceğini anlatırken gülüyordu. Yanında idrar şişeleri, yiyecek, bir yastık ve birkaç el feneri vardı. Arkadaşı – birkaç kez stuntlarını yapmak için evine gittiğim biri –, kapağı kapattı ve onu büyük ihtimalle göndermek üzere bıraktı. Sonraki birkaç saat içinde… ya da belki birkaç gün, gerçekten emin değilim, komşum ilerlemesini anlatan kısa videolar kaydetti. ‘Sanırım bir kamyonun içindeyim, hareket ettiğini hissediyorum’, ‘Sanırım bir depodayım. Burada oldukça sıcak. Hâlâ bolca yiyeceğim var!’, tarzında şeyler. Sonra, son kayıtta, kutu devrildi. Boynu kırıldı ve işte o kadar. Kamera, ya hafıza kartı dolana kadar ya da batarya bitene kadar kayıt yapmaya devam etti.
Bir şey var ki, polislere bu videoyu gösterdikten sonra onlara söylemedim. Videodaki bir şey, hayatımın sonuna kadar peşimi bırakmayacak. Boynu kırıldıktan hemen sonra, garaj kapımın o tanıdık çığlık sesini duydum.
3.PETE
Dördüncü ve beşinci sınıftayken, neredeyse her hafta sonu arkadaşım Tom'un evinde kalırdım. Tom, kırsalda terkedilmiş bir çiftlik evinde yaşıyordu. O, ağabeyi Walter ile aynı odada kalıyordu. Üçümüz gece geç saatlere kadar korku hikayeleri anlatırdık.
En korkuncu, gerçek bir hikayeydi. İşte Walter’ın anlatış şekliyle hikaye şöyleydi:
1920'lerde, bu ev başka bir aileye aitti. En yakın komşuları, Pete adında, içki yapan ve inbred (akraba evliliği sonucu) bir adamdı. Pete, ormanın derinliklerinde küçük bir kulübede yaşıyor ve sık sık yasal sorunlarla karşı karşıya kalıyordu. Ebeveynler, burada yaşayan küçük oğlan ve kız çocuğuna, asla Pete'in arazisine yaklaşmamalarını tembih etmişti.
Genç çocuk, tam da bu odada yaşıyordu. Bir gece, evin içinde bir yerde camın kırıldığını duyduğunda uyandı. Pete'e bu kadar yakın yaşamak, çocuğu çok temkinli hale getirmişti. Kapıyı açmak yerine, kilitledi. Kulaklarını kapıya yaslayıp dinledi.
Çocuk, salonda, babasının ayak seslerinden çok daha ağır bir çift çizme sesi duydu. Neredeyse oda kapısından, Pete'in içki kokusunu hissedebiliyordu. "Beni içeri al, çocuk." Bu Pete’ti... Ama çocuk kapıyı açmadı. Korkusunu yenecek şekilde bağırarak, "Hayır!" diye cevap verdi.
Bir dakika sonra, çocuk Pete'in ağır ayak seslerinin evin içinden uzaklaştığını duydu. Uzak bir odada, babasının Pete’e bağırdığını duydu. Ama kısa süre sonra bağırışlar çığlıklara dönüşmeye başladı. Neredeyse bir saat boyunca sesler, babasının boğazını parçalarken bağırmalarla çürüdü. Çocuk, boğazından gelen acılı yalvarışların, hayatında duyduğu en kötü şey olduğunu düşündü, ta ki yerini daha kötü bir şey alıncaya kadar. Sessizlik.
Pete'in çizmeleri, çocuk odasına doğru tekrar geri yürüdü. Katı meşe kapıyı yumrukladı. "Çocuk! Bu kapıyı aç, yoksa pişman olursun." Çocuk, kapıdan içki kokusunu alabiliyordu. Yine, "Hayır!" dedi.
Ve şimdi annesinin sırasıydı. Onun bağırışları ve çığlıkları iki saat sürdü. Sesler kesildiğinde, ağır çizmeler yine kapısına döndü. İçki kokusu bunaltıcıydı. "Çocuk! Dedim ki, 'Bu kapıyı aç.' Son şansın bu." Çocuk, korkmuş bir şekilde "Lütfen kız kardeşime zarar verme!" diye bağırdı. Pete sarhoştu ve eğleniyordu. Gülümsedi, "O zaman aç, çocuk." Ama çocuk daha iyisini biliyordu. Ve o yüzden, sonraki üç saat boyunca küçük kız kardeşinin çığlıklarını dinledi.
Polisler, iki gün sonra evde inceleme yapmak için geldiklerinde, annesini, babasını ve kız kardeşini yataklarına bağlı halde, yayılmış şekilde buldular. Pete, her birinin alt karınlarına küçük bir delik açmış ve bağırsaklarını tek tek dışarı çekerek acı içinde ölmesine sebep olmuştu.
Çocuk, susuz kalmış ama hayatta bulunmuştu. Hâlâ BU odada, BU kapının arkasındaydı. Kapıya yaslanmıştı. Tamamen katatonikti. Geriye kalan hayatını bir akıl hastanesinde geçirdi, ara sıra "Kapıyı açmalı mıydım?... Kapıyı açmalı mıydım?..." diye mırıldanarak.
Pete sonunda yakalandı ve idam edildi. Kulübesi yıkıldı. Ama hayaleti hâlâ bu evi perişan ediyor. Bazen sabahları, hafif bir içki kokusu alabiliyoruz, ve karınlarımızda bir acı hissediyoruz. Ve biz de, o zaman Pete'in geceleyin burada olduğu ve iç organlarımızı çekmeye çalıştığını biliyoruz.
Bu hikaye beni gerçekten korkuttu. Gerçekten tam 10 üzerinden 10! Her zaman, üçümüzün de yatak odası kapısını kilitleyip ışıkları açık bırakmamızı ısrarla önerirdim. O yaşta hayal gücünüz gerçekten çok güçlüdür! Sonunda uykuya dalmadan önce evdeki her sesten korkuyordum. Onların evinde uyandığımda, hatta Pete’in içkisinin hafif tatlı kokusunu bile alabiliyordum. Gerçekten, genellikle alt karımda bir ağrı hissederdim.
Bu durumu iki kardeşe anlattığımda, gülüp geçerlerdi ve rol yaparlardı. "Evet, ben de kokusunu alıyorum," dedi Walter. "Ben de. Ve karnım ağrıyor!" diye katıldı Tom, korkmuş gibi davranarak. Beşinci sınıfta Tom ve ben Utah’a taşındık. O zamandan beri onları görmedim.
Bugün sabahı düşünün. Kampüsümüzdeki kimya laboratuvarında oturuyordum. Deneyi kurarken, kullandığımız kimyasallardan biri, Pete’in içkisini hatırlatan aynı kokuyu veriyordu. Gerçekten kendine özgü, baskın, neredeyse tatlı bir koku – sert alkol ya da gerçek içki gibi değil, ama benzer.
Tom ve Walter’ın evinde sabahları uyandığım o kokuyu o kadar uzun süredir koklamamıştım. Aynı koku. Şişeyi alıp etiketine baktım: “Dietil eter.” Evet, eter.
Laboratuvarın diğer tarafına donakalmış bir şekilde baktım. Donmuş haldeydim. Her gece, yatak odalarının kapısını kilitlediğimi hatırladım. Ağzımda hafif bir eter kokusuyla uyanmayı düşündüm. Her sabah bağırsaklarımda o belirgin acıyı hatırladım.
Ve fark ettim... “Pete” yoktu.
Bana tecavüz ediyorlardı.
Son düzenleme:
