Bende her şey var anasını. Depresyon, anksiyete, DEHB, bipolarite (bipolar değil). Şimdi kalbim hızlı hızlı atmaya başladı. Bir daha mutlu olamayacakmış gibi hissediyorum. Son 3-4 gündür böyleyim.
Az önce aklıma durduk yere ailemin kediye olan tutumu geldi.
Babam dışarıya kendini çok hayvan sever olarak tanıtır. Ama ben bir kere gittim mama aldım. Dediği şey şu oldu, "Öldürürüm o hayvanı."
"Ne yiyecek?" "Ne kalırsa bizden." "Yemez onu." "O zaman aç kalsın."
Bunu diyen de aynı adam ama dışarıda halamın kedilerini seven de aynı adam. Yani bakım parası kendisinden çıkmıyor, o zaman sevilir kafası var.
Aynı bu adam sigaraya günde 50 TL veriyor. Artık ne kadar olmuşsa.
İkincisi amcam mama konusunda biraz daha insaflı. Mamasını alıyor evde beslediği kedinin.
Neyse geçen öğrendim. Kedide kist var.
-Amca veterinere gitmesi lazım.
-Ne gerek var, zaten ölecek?
-Amca tamam belki daha uzun yaşar.
-Ne önemi var?
-Amca Elif üzülür. (Kuzenim)
O anda babam ortaya atladı:
-Anası öldü bir şey olmadı, kediye mi üzülecek?
Bunu demesindeki sebep şu :
Kuzenim annesi öldüğünde şok geçirdi. Ağlamadı. Mutlu bir şekilde yaşamaya en azından mutlu görünüyordu. Ama son 2 yıldır psikolojiye olan ilgim ve araştırmamdan onun zamanında şok geçirdiğini o mutlu halinin beyninin bir koruma mekanizması olduğunu anladım. Sırf hüngür hüngür ağlamamış diye dediği şeye bak babamın.
Vallaha dayanamıyorum. Vallaha. Bunlar nasıl kafa ya? Kızın annesi ölmüş, kız hala annesini özlüyor (benle konuşuyor) onların dediğine bak. Yemin ederim ağlayacağım şimdi ya. Xanax'a kaldık yine anasını.
