Çok yoruldum usandım gerçekten. 19 yaşındayım bu yaşıma kadar bir tane kendi isteğimle iş yapmadım muhtemelen. Hani kötülemek de istemiyorum ama kritik kararlarımda sürekli korumacı yaklaşılması bıktırdı beni. En başından beri seslendirme üzerine yoğunlaşmak istiyorum ancak babam okul müdürü tam olarak şey kafasında rahat bir işi olsun memur maaşı olsun garantisi olsun kafasında. Türkiye şartlarına bakınca aslında düsünmesi cok da anormal gelmiyor ama kac defa konustuk bunu babamla dedimki ben sürüniyim gerekirse ama bu seslendirmeye yöneliyim. Asla fırsat vermedi sürekli kafamı yıkıyor cevresinden örnek anlatıyor YA BABA Bİ SUS DA BEN DE FARKLI Bİ ÖRNEK OLAYIM diyemedigimden hep icime atıyorum susuyorum. Memur zihniyetini asla aşamıyorum belkide dedemin de memur olmasından kaynaklı ama sürekli önüme set çekiliyor. Normalde bu yaşıma geldigimde kendi kararımı netleştirmis olmam ve hedefe kitlenmem gerekiyor. Ama ben sırf kafam yıkandıgı icin Türkçe ögretmenligi istiyor gibi hissediyorum. Hani bu baskılardan tek kurtulabilecegim yol buymus gibi kafamda bir cözüm olusmus. Bi teselli olarak hani Türkçe falan diyorum diksiyon egitimi alırım üniversitede ne biliyim kendimi bu seslendirmeye yogunlastırırım cabalarım ama huzur olusmuyor bi türlü içimde. Yani benim gibi belkide yüzbinlerce genç aynı durumdan muzdariptir.