16 yaşındayım Ya yıllardır aynı sorun, hayatta daha büyük sorun dertler var Şu an kendi sorunumu belirtmeye utanıyorum ancak anksiyetem var ve gerçekten kötü durumdayım, Bazen sabahlara kadar yataktan kalkmadan düşünüyorum sosyal bir hayatım yok küçüklüğümdede yoktu, Şu an ne bir ilişkim nede bir şey yaşadım. Dışarı çıkıp gezeyim diyorum yine düşünüyorum aklımda binbir türlü şey bazen bu yüzden ağlıyorum. Duygularım karışık yani uzun süreli bir duygu durumu olmuyor anlık ve o an düşündüğüm şeyden kaynaklı oluyor.
Birini görmeyi artık nimet olarak görüyorum cidden özellikle 2 li ilişkilerde beraber tartışıp dertleşeceğim bir insan istiyorum. Artık baydım 7 24 aynı yerde her gün aynı şeyleri düşünmek sorgulamak yıllar öncesinde kalan sorunlar halen aklımda düşünmekten kafayı yiyorum.
Kurguladıklarım sanki beni kimlik kişilik bozukluğuna sürüklüyor,
Olmayan olaylar için ağlıyorum hüzünleniyorum yerimden kalkamıyorum. Aklımda binbir türlü şey düşünüp kafamı yiyorum.
Herkesi ciddiye alır oldum artık normal tepki bile veremiyorum.
Yokluktanmı artık nedir yolda gördüğüm biri olur hayal dünyamda onu bir karaktere koyar beraber muhabbet ederiz geçen kendi kendime düşünürken yanlışlıkla 2 yemek masası kurmuşum. O an olayın ciddiyetini anladım gerçekten kendim bile fark etmiyorum artık.
Akşam yastığımdan çıkamıyorum onun sıcaklığı en azından bir kucakmışçasına beni dinlendiriyor.
Anlıyorumki gerçekçi düşünemiyorum meslek hayatına atıldığımda nasıl bir yol izleyip üstüme sorumluluk alacağım bilemiyorum.
Artık gerçekten dayanamıyorum bunun tek çözümü sosyalleşmek onuda yapmamak için bir çok sebep var buda zamanla çoğalıyor ve sorunlarıda çoğaltıyor.
Düşünüyorum bazen askeriyeye gidip bütün hayatımı yakmayı en azından kolay bir kurtuluş onunda zorluyu beynimi yakıyor işte.
Birini görmeyi artık nimet olarak görüyorum cidden özellikle 2 li ilişkilerde beraber tartışıp dertleşeceğim bir insan istiyorum. Artık baydım 7 24 aynı yerde her gün aynı şeyleri düşünmek sorgulamak yıllar öncesinde kalan sorunlar halen aklımda düşünmekten kafayı yiyorum.
Kurguladıklarım sanki beni kimlik kişilik bozukluğuna sürüklüyor,
Olmayan olaylar için ağlıyorum hüzünleniyorum yerimden kalkamıyorum. Aklımda binbir türlü şey düşünüp kafamı yiyorum.
Herkesi ciddiye alır oldum artık normal tepki bile veremiyorum.
Yokluktanmı artık nedir yolda gördüğüm biri olur hayal dünyamda onu bir karaktere koyar beraber muhabbet ederiz geçen kendi kendime düşünürken yanlışlıkla 2 yemek masası kurmuşum. O an olayın ciddiyetini anladım gerçekten kendim bile fark etmiyorum artık.
Akşam yastığımdan çıkamıyorum onun sıcaklığı en azından bir kucakmışçasına beni dinlendiriyor.
Anlıyorumki gerçekçi düşünemiyorum meslek hayatına atıldığımda nasıl bir yol izleyip üstüme sorumluluk alacağım bilemiyorum.
Artık gerçekten dayanamıyorum bunun tek çözümü sosyalleşmek onuda yapmamak için bir çok sebep var buda zamanla çoğalıyor ve sorunlarıda çoğaltıyor.
Düşünüyorum bazen askeriyeye gidip bütün hayatımı yakmayı en azından kolay bir kurtuluş onunda zorluyu beynimi yakıyor işte.