Asosyalliğimi ve sosyal anksiyetemi nasıl yenebilirim

[Kurtbeyss]

daha reşit bile değilim, fakat şu yaşıma gelene kadar kendimi bildim bileli hep arka planda kalan, ezilen , sosyal anksiyetesi olan bir çocuğum. bunu yenmek için uzun zamandır futbol klüplerine, okulumunda içinde olduğu globalde yapılan robot yarış takımına falan da katılıyorum belki orda sosyalleşebilirim, orda biri benimle tanışmak ister düşüncesi ile. işe yaramıyor. 15 yaşındayım dışarı çıkacak 1 tane bile bir arkadaşım yok, günde 6 7 saatten fazla oyun oynuyorum bu durumdan kaynaklı olarak daha çok bilgisayara gömülüyorum, evde yapacak başka şey bulamıyorum. buda beni daha çok asosyalliğe sürüklüyor, lütfen aklınıza herhangi bir çözüm bir tavsiye ne gelirse yazabilir misiniz cidden benim için çok önemli şimdiden teşekkür ederim <3

 

[Gravewormszr]

Günümüz de ne yazık ki yeni nesilde bu olaylar çok fazla var. Eskiden böyle değildi, eve girmezdik biz. Futbol oynardık, basketbol oynardık... Daha küçükken tasolar falan vardı. Şimdi bütün çocuklar okuldan eve gelip bilgisayar başına gömülüyor.

Senin için de geçerli bu. Daha fazla gayret göstermelisin. Ön plana çıkartmalısın kendini. Bunun ilacı falan yok. Biraz atılgan olmalısın, yoksa bırak gençliğini, iş hayatında bile çok fazla zorlanırsın.

 

[Kurtbeyss]

Günümüz de ne yazık ki yeni nesilde bu olaylar çok fazla var. Eskiden böyle değildi, eve girmezdik biz. Futbol oynardık, basketbol oynardık... Daha küçükken tasolar falan vardı. Şimdi bütün çocuklar okuldan eve gelip bilgisayar başına gömülüyor.

Senin için de geçerli bu. Daha fazla gayret göstermelisin. Ön plana çıkartmalısın kendini. Bunun ilacı falan yok. Biraz atılgan olmalısın, yoksa bırak gençliğini, iş hayatında bile çok fazla zorlanırsın.

abi deniyorum, ama olmuyor yani birinin yanına gidince kalp atışım hızlanıyor çok heyecan yapıyorum çok geriliyorum. normalde asla kekeleyen birisi değilim ama biriyle konuşurken 3 4 kelimemden birini kekeleyerek söylüyorum. insanlarla tanışmaya da çok utanıyorum, ya terslerse, ya beni istemezlerse, ya benden rahatsız oluyorlarsa gibi vs.. olayları düşünmeden duramıyorum. instagram dan veya farklı sosyal medyalar üzerinden asla insanlara ilk mesajı ben atamam. ya meşgulse ben onu rahatsız edersem sırf ayıp olmasın diye cevap veriyorsa düşünceleri beni içten içe çok yiyor. hayatımın böyle geçmesinden çok korkuyorum. bu yaşlarda başa çıkabilirim fakat bundan 5 10 yıl sonra benim için kabus olacak, farkındayım. çaba da göstermeye çalışıyorum en başta dediğim gibi ama çok heyecan yapıyorum maalesef.

 

[bahtsızkarakter]

Bence sen çok geç olmadan psikoloğa git yoksa ilerde acısını çekersin

 

[Kurtbeyss]

Bence sen çok geç olmadan psikoloğa git yoksa ilerde acısını çekersin

ailemle konuşucam bunu, teşekkür ederim

 

[herzMONTY]

abi deniyorum, ama olmuyor yani birinin yanına gidince kalp atışım hızlanıyor çok heyecan yapıyorum çok geriliyorum. normalde asla kekeleyen birisi değilim ama biriyle konuşurken 3 4 kelimemden birini kekeleyerek söylüyorum. insanlarla tanışmaya da çok utanıyorum, ya terslerse, ya beni istemezlerse, ya benden rahatsız oluyorlarsa gibi vs.. olayları düşünmeden duramıyorum. instagram dan veya farklı sosyal medyalar üzerinden asla insanlara ilk mesajı ben atamam. ya meşgulse ben onu rahatsız edersem sırf ayıp olmasın diye cevap veriyorsa düşünceleri beni içten içe çok yiyor. hayatımın böyle geçmesinden çok korkuyorum. bu yaşlarda başa çıkabilirim fakat bundan 5 10 yıl sonra benim için kabus olacak, farkındayım. çaba da göstermeye çalışıyorum en başta dediğim gibi ama çok heyecan yapıyorum maalesef.

Hocam, kişisel bakımınıza ve giyiminize dikkat ediyor musunuz? Fiziğiniz nasıl?
Çünkü ben şu an 10. sınıftayım ve 9. sınıfta sizin bahsettiğiniz durumun tıpatıp aynısıydım. Dişlerimi fırçalamaz, yediklerime dikkat etmezdim. Sürekli suratımda bir şeyler çıkmış şekilde dolaşırdım ve fiziksel açıdan da oldukça kötü durumdaydım.

Ne zaman birisine bir şey danışacak olsam, içimden şöyle düşünüyordum: “Bu Allah’ın ayısı kim be?” ya da “Iyy, tipini s...tiğim” gibi şeyler söyleyecekler sanıyordum. Bu yüzden kimseyle muhatap olamıyordum. Fakat insan kendine yeterince bakmaya başlayınca, giyimine dikkat edince, bir noktadan sonra “Benimle ilgili kötü ne düşünebilir ki?” demeye başlıyor. Zamanla hem bu düşünceler yok oluyor hem de diksiyon bile gelişiyor.

Tabii ben tüm bunları yapınca anında düzelmedim. Mesela şöyle bir şey de vardı: Kızlara karşı çok utangaçtım. Bir şey soracağım zaman “Acaba ona yavşadığımı falan düşünür mü?” diye korkuyordum. Sonra da “Bu tipiyle bana mı yavşıyor?” diye düşüneceklerini sanıyordum. Ama sonra kendi kendime dedim ki: “Onlar bana bir şey sorunca-danışınca ben böyle bir şey düşünüyor muyum? Tabii ki hayır. E o zaman onlar neden düşünsün?” Sonuçta ben de insanım, onlar da insan.

Gerçekten bu düşünce tarzı bende işe yaradı. Belki bu yazdıklarımı okuyunca “Bu ne saçmalıyor, bunlar ne alaka?” diyebilirsiniz ama ben asosyalliğimi bu şekilde yendim. Tabii herkesin kişiliği farklıdır. Bu sadece bir tavsiye.

 

[Kurtbeyss]

Hocam, kişisel bakımınıza ve giyiminize dikkat ediyor musunuz? Fiziğiniz nasıl?
Çünkü ben şu an 10. sınıftayım ve 9. sınıfta sizin bahsettiğiniz durumun tıpatıp aynısıydım. Dişlerimi fırçalamaz, yediklerime dikkat etmezdim. Sürekli suratımda bir şeyler çıkmış şekilde dolaşırdım ve fiziksel açıdan da oldukça kötü durumdaydım.

Ne zaman birisine bir şey danışacak olsam, içimden şöyle düşünüyordum: “Bu Allah’ın ayısı kim be?” ya da “Iyy, tipini s...tiğim” gibi şeyler söyleyecekler sanıyordum. Bu yüzden kimseyle muhatap olamıyordum. Fakat insan kendine yeterince bakmaya başlayınca, giyimine dikkat edince, bir noktadan sonra “Benimle ilgili kötü ne düşünebilir ki?” demeye başlıyor. Zamanla hem bu düşünceler yok oluyor hem de diksiyon bile gelişiyor.

Tabii ben tüm bunları yapınca anında düzelmedim. Mesela şöyle bir şey de vardı: Kızlara karşı çok utangaçtım. Bir şey soracağım zaman “Acaba ona yavşadığımı falan düşünür mü?” diye korkuyordum. Sonra da “Bu tipiyle bana mı yavşıyor?” diye düşüneceklerini sanıyordum. Ama sonra kendi kendime dedim ki: “Onlar bana bir şey sorunca-danışınca ben böyle bir şey düşünüyor muyum? Tabii ki hayır. E o zaman onlar neden düşünsün?” Sonuçta ben de insanım, onlar da insan.

Gerçekten bu düşünce tarzı bende işe yaradı. Belki bu yazdıklarımı okuyunca “Bu ne saçmalıyor, bunlar ne alaka?” diyebilirsiniz ama ben asosyalliğimi bu şekilde yendim. Tabii herkesin kişiliği farklıdır. Bu sadece bir tavsiye.

en baştan başliyim, fiziğim kötü zarganayım ve yaşıtlarıma göre çok kısayım (1,58 boy 45 kg)
giyimime çok önem veririm daha çok bol salaş tarzda şeyler giymeyi çok severim
dış görünüş olarak saçık uzun sol kulakta küpe var esmerim
kendime şu yönden dikkat ediyorum diş, saş , (sakal bıyık alıyorum) gibi bunlara dikkat ederim
kız olayında dediğin gibi bende aynı durumdayım şu an kızlarla asla konuşamam elim ayağım titrer

şimdi dediğin diğer şeylere yorum yapayim bende.
aynı düşünceleri yaşıyorum tam olarak, "bi kız benimle niye konuşmak istesin", "benden uzun ve yakışıklı erkekler var ben kimim onların yanında", "acaba konuşurken yanımdaki arkadaşı sıkıyor muyum ayıp olmasın diye mi benimle takılıyor" vs... konular hala çok aklımı kurcalıyor ve çözümde bulamıyorum. dediğin çözüme geçersek bende insanım onlarda insan ama onlar benden daha üst seviye insan, sende 10. sınıfa gidiyormuşsun hiç okulunda 10. sınıflarda bu boyda kiloda bi çocuk gördün mü, görmedin. diğer insanlar çoğu yerde benden en az 1-0 /2-0 önde başlıyor diye düşünüyorum

 

[Ensar]

Her şeyden önce kesinlikle bir psikoloğa gitmen gerekiyor, bunu kesinlikle erteleme. Belediyelerin psikolojik danışmanlık merkezleri var.
"Futbol kulüplerine, okulumun da içinde olduğu global robot yarışması takımına falan katılıyorum" demişsin, çabalaman çok güzel. Ailen duruma ne kadar hâkim, önemsiyorlar mı?

 

[Kurtbeyss]

Her şeyden önce kesinlikle bir psikoloğa gitmen gerekiyor, bunu kesinlikle erteleme. Belediyelerin psikolojik danışmanlık merkezleri var.
"Futbol kulüplerine, okulumun da içinde olduğu global robot yarışması takımına falan katılıyorum" demişsin, çabalaman çok güzel. Ailen duruma ne kadar hâkim, önemsiyorlar mı?

ailem bu durumda olduğumun farkında, onlar bunu çok kötü olarak görmüyor mantıklı olarak. dışarıdaki yaşıtlarıma bakıp ne görüyorsun sen mesela, örnek olarak sigara alkol içen tas kafa cebinde kesici delici bişeyler olan çocuklar onlardan olmamı istemiyorlar oturduğum yerde de bunlardan çok fazla var. dışarıya çıkarsam onlarla takılmamdan onlar gibi olmamdan korkuyorlar

 

[Ensar]

ailem bu durumda olduğumun farkında, onlar bunu çok kötü olarak görmüyor mantıklı olarak. dışarıdaki yaşıtlarıma bakıp ne görüyorsun sen mesela, örnek olarak sigara alkol içen tas kafa cebinde kesici delici bişeyler olan çocuklar onlardan olmamı istemiyorlar oturduğum yerde de bunlardan çok fazla var. dışarıya çıkarsam onlarla takılmamdan onlar gibi olmamdan korkuyorlar

Ailene baskı yap, kesinlikle bir psikoloğa git ama düzenli olarak, yani 2 kere gidip yarıda bırakma. Belki maddi olarak özel psikoloğa götüremeyebilirler ya da imkân olsa bile gereksiz bulup götürmeyebilirler, belediyelerinde ücretsiz psikolojik danışmanlık merkezleri var.
Bende de maalesef sosyal anksiyete var. Çok kötü bir rahatsızlık, yaşamayan kimse bilemez, anlayamaz...

 

[Kurtbeyss]

Ailene baskı yap, kesinlikle bir psikoloğa git ama düzenli olarak, yani 2 kere gidip yarıda bırakma. Belki maddi olarak özel psikoloğa götüremeyebilirler ya da imkân olsa bile gereksiz bulup götürmeyebilirler, belediyelerinde ücretsiz psikolojik danışmanlık merkezleri var.
Bende de maalesef sosyal anksiyete var. Çok kötü bir rahatsızlık, yaşamayan kimse bilemez, anlayamaz...

ailem birkaç kez bana sordu psikoloğa gitmek ister misin gibi fakat ben biraz tırstım yani oraya daha büyük travmaları olan insanlar gittiklerini düşünüyordum meğer öyle değilmiş. bu gün konuşucam ailemle teşekkür ederim

 

[Zepett8]

abi deniyorum, ama olmuyor yani birinin yanına gidince kalp atışım hızlanıyor çok heyecan yapıyorum çok geriliyorum. normalde asla kekeleyen birisi değilim ama biriyle konuşurken 3 4 kelimemden birini kekeleyerek söylüyorum. insanlarla tanışmaya da çok utanıyorum, ya terslerse, ya beni istemezlerse, ya benden rahatsız oluyorlarsa gibi vs.. olayları düşünmeden duramıyorum. instagram dan veya farklı sosyal medyalar üzerinden asla insanlara ilk mesajı ben atamam. ya meşgulse ben onu rahatsız edersem sırf ayıp olmasın diye cevap veriyorsa düşünceleri beni içten içe çok yiyor. hayatımın böyle geçmesinden çok korkuyorum. bu yaşlarda başa çıkabilirim fakat bundan 5 10 yıl sonra benim için kabus olacak, farkındayım. çaba da göstermeye çalışıyorum en başta dediğim gibi ama çok heyecan yapıyorum maalesef.

bende böyleydim pandemi döneminde. aynı şekilde düzgün konuşamıyordum. fiziğin kötüyse spora falan yazıl tipin kötüyse kıyafetlerine vb özen ver. emin ol özgüven açısından çok yardımcı oluyor. oyun oynarken sesli sohbetlerde falan takıl. asıl önerim yavaştan iletişim kurmaya çalış. bakkala falan girdiğinde mutlaka bir selam ver yavaş yavaş alış. özgüvenin bu süreçde çokca gelişir. sonra sohbet kurmaya vb odaklan. kendini arındırdığın sürece daha kötüye gider mutlaka her gün bi dışarı çıkıp hava almaya özen göster dışarıya alış.

 

[Ensar]

ailem birkaç kez bana sordu psikoloğa gitmek ister misin gibi fakat ben biraz tırstım yani oraya daha büyük travmaları olan insanlar gittiklerini düşünüyordum meğer öyle değilmiş. bu gün konuşucam ailemle teşekkür ederim

Psikoloğa gitmek için illa büyük bir sorun yaşaman gerekmiyor. Bazen sadece biriyle rahatça konuşmak istemek bile yeterli bir sebep.