Paylaşımcı
80+
- Katılım
- 28 Ağustos 2022
- Mesajlar
- 409
@ERDAL1907 @SüleymanÇakır. @OUHasan @Besim Tibuk
Makale : Elazığ'da Görülen İntihar Olgularının Adli Tıp Açısından incelenmesi
Yukarıdaki makaleyi ; okuduktan sonra da ; sizinle paylaştım . Bu hususta yazılmış ; diğer akademik tezleri makalelere de göz gezdirebilirsiniz . Sizin tercihiniz !
Bu forumda ; girdiğim etkileşim sayesinde ; gençlerin psikanalizini tatbik etme şansım oldu . Doğrudan siz öğretmeseniz bile ; eylemlerinizle .. sözlü beyanlarınızla .. verilerinizle bana yardımcı oldunuz .
Gençlerin ; primitif grupçu popülist .. kötücül yanlarını bana gösterdiniz ! Veri irdelemeyi de sevdiğim için bununla alakalı bir siber tehdit yazım vardı güncel !
Burada da gençlerle ; yoğun bir etkileşime girerek ; bademciklerimden dolayı yaşadığım rahatsızlıktan dolayı olan boş vaktimde ; burayı görüp burada etkileşime girerek ; kendimce gençleri tatbik etmek istedim .
Ama büyük bir hayal kırıklığına uğradım . Gençler beni yanıltmadı ! İyileştiğime göre de forumu bırakıyorum !
Gençlerin de yüzleri kızarıp belki de ; bir düzelme gösterirler diyerekten ! sizlere bir kaç arkadaşınızın intihar notlarını paylaşıyorum !
Yüzlercesini yazabilirim buraya . Elazığlı ' da değilim Erzurumlu da değilim .. Bu gençlerin neden canlarına kıydığı ; nasıl bir buhrandan geçtiğini biliyorum !
Bu gençlerin hayatlarını yaşanılabilir kılmak için ! çok düşündüm . Uykusuz da kaldım çoğu zaman !
Fakat bu primitif alt tabaka .. Tribal .. Grupçu , tansiyonun birey üzerinde ; bir an olsun azalmadığı !! yoz ve tiksindirici bu toplum da !
Bu gençler ! Başkalarına da zarar vermeyip ! eylemsel bozukluğu içe dönük olarak gerçekleştirmişler ! Yani İntihar şeklinde kompulsiyon gerçekleştirmişler .
Sizler gibi ! her dakika rahatlayabilmek için ; başkalarına zarar vermekten kaçınmışlar !
Bu dediklerimi anlayacak kadar bir kafanın ; forumda var olabileceği hususu emin değilim ! Belki de hiç anlayamayacaksınız !
Böyle olmaya devam ederseniz de !
Siz Türk gençleri ; acıdan kederden başka bir şey görmeyeceksiniz !
Forumdan ayrılıyorum . Hesabım silinebilir kalabilir fark etmez benim için ! Ben forumdan ziyadesiyle yararlandığımı düşünüyorum !
İyi forumlar arkadaşlar .
Kimin kalbini kırdıysam da hak etmiştir
Makale : Elazığ'da Görülen İntihar Olgularının Adli Tıp Açısından incelenmesi
Yukarıdaki makaleyi ; okuduktan sonra da ; sizinle paylaştım . Bu hususta yazılmış ; diğer akademik tezleri makalelere de göz gezdirebilirsiniz . Sizin tercihiniz !
Bu forumda ; girdiğim etkileşim sayesinde ; gençlerin psikanalizini tatbik etme şansım oldu . Doğrudan siz öğretmeseniz bile ; eylemlerinizle .. sözlü beyanlarınızla .. verilerinizle bana yardımcı oldunuz .
Gençlerin ; primitif grupçu popülist .. kötücül yanlarını bana gösterdiniz ! Veri irdelemeyi de sevdiğim için bununla alakalı bir siber tehdit yazım vardı güncel !
Burada da gençlerle ; yoğun bir etkileşime girerek ; bademciklerimden dolayı yaşadığım rahatsızlıktan dolayı olan boş vaktimde ; burayı görüp burada etkileşime girerek ; kendimce gençleri tatbik etmek istedim .
Ama büyük bir hayal kırıklığına uğradım . Gençler beni yanıltmadı ! İyileştiğime göre de forumu bırakıyorum !
Gençlerin de yüzleri kızarıp belki de ; bir düzelme gösterirler diyerekten ! sizlere bir kaç arkadaşınızın intihar notlarını paylaşıyorum !
Hiçbir zaman konuşkan ve derdini anlatan biri olmadım. Ama artık anlatabilirim. Ben başa çıkamıyorum artık. Hayat ile mutluluk ve yaşamın bu dünyada bir ev, araba ve evlilik olması kadar saçma bir şey yok. Bu yaşıma kadar yaşayan bir ölü gibiydim. Hiçbir zaman ne mutlu ne de tatmin oldum. Sadece siz öyle olduğumu sandınız. Şimdi belki mutlu olacağım bir yere gitmek beni umutlandırıyor. Kimse ne beni düşünsün ne de arkamdan ağlasın. Beni sevenlerden ve ailemden özür diliyorum. Son çare bu mecburum. Çünkü yaşadıkça daha çok acı çekiyorum. Biliyorum, 2-3 gün konuşulup unutulacağım. Ardımdan bu yazıyı okuyun ki belki beni anlarsınız. Ben bile kendimi anlamıyorken. Tüm beni soran herkese bu yazıyı okutun. Herkesin gerçeği bilmeye hakkı var. Bunları yazarken bile zorlanıyorum. Çünkü kendimi bile açıklamak zor ama artık yaşamak istemiyorum. İstemiyorum ne yaparsam yapayım hiçbir şey değişmiyor. Her gün yine aynı şeyler oluyor. hiçbir şeyi değiştiremiyorum. Sakın üzülmeyin sakın ağlamayın. Hiçbir şey geri gelmiyor. Yok olmak istemiyorum. Beni en azından yılda bir kez hatırlayın. Dışardan hayat dolu olanlar hep ilk giden olur. Ölürsem eğer kimse bundan sorumlu değildir. Tüm aile ve sevenlerimden özür diliyorum. En çok sizden özür diliyorum. Anne ve baba size layık bir evlat olamadım, özür diliyorum
Sözlerime başlamadan önce bir içki, uyuşturucu veya bir madde etkisinde olmadığımı belirtmek istiyorum. Bunalımda veya depresyonda degilim. Bu üzerine haftalarca hatta aylarca düşündügüm ve sonucunda bu karara vardıgım bir durum. Bu zaman diliminde birçok kişiyle dolaylı yoldan konuştum.Durumu bu kadar ciddi ve derinlemesine anlatmak istemedim. Panige kapılmalarını, bu konuya kafa yormalarını, saatlerini vermelerini, psikolojilerini ve yaşantılarını etkilemek istemedim. Olabildigince yumuşattım ve gerektiginde durdum. Kendi içimde kendi sorunumu çözmeye çalıştım. Vardıgım sonuç ise bu.
Hassas kalpli diyebileceginiz insanlardan birisiyim. Şu zamana kadar hep doğru olanı yapmaya çalıştım.Yalan söylememeye, küfür etmemeye ve argo kullanmamaya çalıştım. İnsanları incitmemeye özen gösterdim, onlara sürekli olarak elimden geldigince yardımcı oldum, değerli hissetmelerini sağladım verebildiğim kadar değer verdim. Çokca empati yaptım duygularını hissetmeye, onları anlamaya büyük özen gösterdim. Çok yönlü olabilmek için her kafa yapısına uygun şarkı dinledim, kitap okudum, araştırma yaptım.Herkesin görüşünü degerlendirdim, onlara saygı gösterdim.
Kendimi geliştirmek için spora gittim, yabancı dil ögrenmeye çalıştım. Herkese ve her şeye karşı merhametli oldum. Karıncayı bile ezmemeye özen gösterdim. Evde bir arı veya böcek olsa bile onu öldürmek yerine bardakla alıp özgür bıraktım, yemekten arta kalanları çatıya kuşların aç kalmaması için attım.
Zorbalıktan kaçındım, kimseye bulaşmadım, zorda kalanlara yardım ettim. Paraya ihtiyacı olana para ilgiye ihtiyaçları olana ilgi verdim. Hayvanları sevdim onlara ilgi gösterdim, besledim. Doğayı kirletmemeye çalıştım. uzayı, doğayı, ormanları, gökyüzünü ve hayvanalar için plastiklerimi çöp yerine istifleyip geri dönüşüme bile atmaya çalıştım. Daha iyi bir dünya için elimden geleni yaptım.
Ailevi duygulardan yoksun büyüdüm hiçbir zaman babamla veya abimle dogru dürüst dertleşemedim, onlardan deger görmedim (bunun için onları suçlamıyorum sadece biraz değer biraz şevkat görmek isterdim sanırım bu iyi gelebilirdi)
Kendi özümü yetenegimi ögrenemedim, bunun için çok ugraştım ve çaba gösterdim. Neyi sevdigimi bilmiyorum, ne olmak istedigimi bilmiyorum, ne okumak istiyorum bunu dahi bilmiyorum. Benim yaşımdaki insanlara aramda uçurum var, her konuda benden daha üstünler.
Zaman geçtikçe kendi kişiligimden ayrılmaya başladıgımı hissediyorum. Gittikçe yalan söylemeye, argo hatta küfür kullanmaya başladım. İnsanlardan uzaklaşmaya onları önemsememeye, doğaya ve hayvanlara zaman ayıramamaya başladım.Kendimi zamanla duygusuz bir insana dönüşüyormuşum gibi hissediyorum.Bunlar bana göre değil ben böyle olmak, hayatımın geri kalanına duygusuz bir insan olarak devam etmek istemiyorum.Sorumluluk almak istemiyorum. Bir araba, bir ev veya herhangi bir şey uğuruna yıllarımı aylarımı harcamak istemiyorum.İş hayatı bana çok yorucu geliyor. Hem içten hem de dıştan yıpranıyorum. Bir şeyler uguruna bunca sorun yaşamak bana mantıklı gelmiyor. Bunun yerine her şeyi arkada bırakıp gitmek, her şeyi kapatmak daha mantıklı geliyor.
Belkide bu kadar derin, bu kadar hassas bir insan olmamalıydım. Keşke tanrı beni böyle yaratmasaydı diyip duruyorum kendime. Birisi en ufak hakaret bile etse buna üzülüyorum.Biraz üzülünce boğazımın yanıyor, sözcükler çıkamıyor bogazımdan. Merak ediyorum neden kimse bana degerli oldugumu hissetirmiyor ? Neden kimse beni sevmiyor ? Milyarlarca insan olmasına ragmen neden kendimi bu dünyada yalnız ve degersiz hissediyorum ? Biraz daha eglenceli, daha yakışıklı, daha çalışkan mı olmam gerek.Hayat bunları istiyor. Benim bunları karşılayacak ne gücüm ne de umudum var.
Daha iyi görünmek için, insanların beni sevmelerini saglamak için kendimi yormak, yıparatmak, ruhumu bedenimi kirletmek istemiyorum. Neden beni böyle sevmiyorlar ki ? Düşüncelerimi, fikirlerimi, deger verdigim her şeyi sırf dış görünüşüm biraz kötü diye kestirip atıyorlar.Bu konuda önemsiyecegim birisini bulmaya çalıştım (deger vermek istedim, deger görmek istedim özel hissetmek istedim) ama her seferinde ters tepti, dostluklar arkadaşlıklar kurmaya çalıştım olmadı.
Çok sevdigim, uguruna her şeyimi verebilecegim iki dostumu bu konuda üzdügüm için özür diliyorum.Benimle geçirdikleri vakitler için, her şeylerini benimle paylaştıkları için, bana karşı nazik ve iyi kalpli oldukları için, benimle yıllarca birlikte oldukları için ve bana kattıkları her şey için çok teşekkür ediyorum.Onlara burdan bir kucak dolusu kalp yolluyorum.
Her şeye rağmen bugünün gelecegini biliyordum, hiçbir zaman yaşlanmayacagımı, düzgün bir hayat yaşamayacagımı biliyordum.Sadece bana bu kadar yakın oldugunu bilmiyordum.
Bu dünya yaşamak için çok kötü bir yer, bunu istemiyorum. Son kez bugüne kadar birisini üzdüysem veya kalbini kırdıysam bunun üzgünüm, özür dilerim.Belki burada bulamadıgım huzuru gökyüzünde bulurum.Huzurlu, mutlu ve umut dolu hayatlar sürmeniz dilegi ile hoşçakalın...
Aslında hiçbir şey için yaşamıyorum.Yaşamak için bir nedenim bir amacım yok. İnsanların yoluma sürekli taş koyup beni yoracaklarını biliyorum, bunun için çabalamak istemiyorum.
Burda kalmamı saglayan bir kaç şey vardı.Şarkılar, kitaplar, filmler, doga, gökyüzü (özellikle bulutlar ve gün batımı) ve birkaç tane de dost.Bunlar benim bir süreligine burda kalmamı sagladı, bunun için minnettarım.
Hassas kalpli diyebileceginiz insanlardan birisiyim. Şu zamana kadar hep doğru olanı yapmaya çalıştım.Yalan söylememeye, küfür etmemeye ve argo kullanmamaya çalıştım. İnsanları incitmemeye özen gösterdim, onlara sürekli olarak elimden geldigince yardımcı oldum, değerli hissetmelerini sağladım verebildiğim kadar değer verdim. Çokca empati yaptım duygularını hissetmeye, onları anlamaya büyük özen gösterdim. Çok yönlü olabilmek için her kafa yapısına uygun şarkı dinledim, kitap okudum, araştırma yaptım.Herkesin görüşünü degerlendirdim, onlara saygı gösterdim.
Kendimi geliştirmek için spora gittim, yabancı dil ögrenmeye çalıştım. Herkese ve her şeye karşı merhametli oldum. Karıncayı bile ezmemeye özen gösterdim. Evde bir arı veya böcek olsa bile onu öldürmek yerine bardakla alıp özgür bıraktım, yemekten arta kalanları çatıya kuşların aç kalmaması için attım.
Zorbalıktan kaçındım, kimseye bulaşmadım, zorda kalanlara yardım ettim. Paraya ihtiyacı olana para ilgiye ihtiyaçları olana ilgi verdim. Hayvanları sevdim onlara ilgi gösterdim, besledim. Doğayı kirletmemeye çalıştım. uzayı, doğayı, ormanları, gökyüzünü ve hayvanalar için plastiklerimi çöp yerine istifleyip geri dönüşüme bile atmaya çalıştım. Daha iyi bir dünya için elimden geleni yaptım.
Ailevi duygulardan yoksun büyüdüm hiçbir zaman babamla veya abimle dogru dürüst dertleşemedim, onlardan deger görmedim (bunun için onları suçlamıyorum sadece biraz değer biraz şevkat görmek isterdim sanırım bu iyi gelebilirdi)
Kendi özümü yetenegimi ögrenemedim, bunun için çok ugraştım ve çaba gösterdim. Neyi sevdigimi bilmiyorum, ne olmak istedigimi bilmiyorum, ne okumak istiyorum bunu dahi bilmiyorum. Benim yaşımdaki insanlara aramda uçurum var, her konuda benden daha üstünler.
Zaman geçtikçe kendi kişiligimden ayrılmaya başladıgımı hissediyorum. Gittikçe yalan söylemeye, argo hatta küfür kullanmaya başladım. İnsanlardan uzaklaşmaya onları önemsememeye, doğaya ve hayvanlara zaman ayıramamaya başladım.Kendimi zamanla duygusuz bir insana dönüşüyormuşum gibi hissediyorum.Bunlar bana göre değil ben böyle olmak, hayatımın geri kalanına duygusuz bir insan olarak devam etmek istemiyorum.Sorumluluk almak istemiyorum. Bir araba, bir ev veya herhangi bir şey uğuruna yıllarımı aylarımı harcamak istemiyorum.İş hayatı bana çok yorucu geliyor. Hem içten hem de dıştan yıpranıyorum. Bir şeyler uguruna bunca sorun yaşamak bana mantıklı gelmiyor. Bunun yerine her şeyi arkada bırakıp gitmek, her şeyi kapatmak daha mantıklı geliyor.
Belkide bu kadar derin, bu kadar hassas bir insan olmamalıydım. Keşke tanrı beni böyle yaratmasaydı diyip duruyorum kendime. Birisi en ufak hakaret bile etse buna üzülüyorum.Biraz üzülünce boğazımın yanıyor, sözcükler çıkamıyor bogazımdan. Merak ediyorum neden kimse bana degerli oldugumu hissetirmiyor ? Neden kimse beni sevmiyor ? Milyarlarca insan olmasına ragmen neden kendimi bu dünyada yalnız ve degersiz hissediyorum ? Biraz daha eglenceli, daha yakışıklı, daha çalışkan mı olmam gerek.Hayat bunları istiyor. Benim bunları karşılayacak ne gücüm ne de umudum var.
Daha iyi görünmek için, insanların beni sevmelerini saglamak için kendimi yormak, yıparatmak, ruhumu bedenimi kirletmek istemiyorum. Neden beni böyle sevmiyorlar ki ? Düşüncelerimi, fikirlerimi, deger verdigim her şeyi sırf dış görünüşüm biraz kötü diye kestirip atıyorlar.Bu konuda önemsiyecegim birisini bulmaya çalıştım (deger vermek istedim, deger görmek istedim özel hissetmek istedim) ama her seferinde ters tepti, dostluklar arkadaşlıklar kurmaya çalıştım olmadı.
Çok sevdigim, uguruna her şeyimi verebilecegim iki dostumu bu konuda üzdügüm için özür diliyorum.Benimle geçirdikleri vakitler için, her şeylerini benimle paylaştıkları için, bana karşı nazik ve iyi kalpli oldukları için, benimle yıllarca birlikte oldukları için ve bana kattıkları her şey için çok teşekkür ediyorum.Onlara burdan bir kucak dolusu kalp yolluyorum.
Her şeye rağmen bugünün gelecegini biliyordum, hiçbir zaman yaşlanmayacagımı, düzgün bir hayat yaşamayacagımı biliyordum.Sadece bana bu kadar yakın oldugunu bilmiyordum.
Bu dünya yaşamak için çok kötü bir yer, bunu istemiyorum. Son kez bugüne kadar birisini üzdüysem veya kalbini kırdıysam bunun üzgünüm, özür dilerim.Belki burada bulamadıgım huzuru gökyüzünde bulurum.Huzurlu, mutlu ve umut dolu hayatlar sürmeniz dilegi ile hoşçakalın...
Aslında hiçbir şey için yaşamıyorum.Yaşamak için bir nedenim bir amacım yok. İnsanların yoluma sürekli taş koyup beni yoracaklarını biliyorum, bunun için çabalamak istemiyorum.
Burda kalmamı saglayan bir kaç şey vardı.Şarkılar, kitaplar, filmler, doga, gökyüzü (özellikle bulutlar ve gün batımı) ve birkaç tane de dost.Bunlar benim bir süreligine burda kalmamı sagladı, bunun için minnettarım.
Yüzlercesini yazabilirim buraya . Elazığlı ' da değilim Erzurumlu da değilim .. Bu gençlerin neden canlarına kıydığı ; nasıl bir buhrandan geçtiğini biliyorum !
Bu gençlerin hayatlarını yaşanılabilir kılmak için ! çok düşündüm . Uykusuz da kaldım çoğu zaman !
Fakat bu primitif alt tabaka .. Tribal .. Grupçu , tansiyonun birey üzerinde ; bir an olsun azalmadığı !! yoz ve tiksindirici bu toplum da !
Bu gençler ! Başkalarına da zarar vermeyip ! eylemsel bozukluğu içe dönük olarak gerçekleştirmişler ! Yani İntihar şeklinde kompulsiyon gerçekleştirmişler .
Sizler gibi ! her dakika rahatlayabilmek için ; başkalarına zarar vermekten kaçınmışlar !
Bu dediklerimi anlayacak kadar bir kafanın ; forumda var olabileceği hususu emin değilim ! Belki de hiç anlayamayacaksınız !
Böyle olmaya devam ederseniz de !
Siz Türk gençleri ; acıdan kederden başka bir şey görmeyeceksiniz !
Forumdan ayrılıyorum . Hesabım silinebilir kalabilir fark etmez benim için ! Ben forumdan ziyadesiyle yararlandığımı düşünüyorum !
İyi forumlar arkadaşlar .
Kimin kalbini kırdıysam da hak etmiştir
