Dağların Bekçileri - Fantastik Kurgu - 1. Bölüm

[Penetrator God]

"Kaybettiklerini geri kazansan bile, asla eskisi gibi olmayacak."​

-Dev Yürek Surgur​

Benim evim Enginyurt'un kalan son yeminli halkının yaşadığı Puslu Kaya'dır. Skyrim'in yüzeyi altındaki gizli şehir. Benim dünyamda gökyüzü geceleri yıldızların süsünden, gündüzleri ise güneşin sıcak ılık ışıklarından yoksundur.

Sadece acımasız sert bir kayadır. Burası Skyrim'in en karanlık yerlerinden biridir . Buraya gelme yanılgısına düşecek kadar budala insanlar için ölüm tuzağıdır. Davetsiz gelenlerin asla geri dönemeyeceklerinden bizzat emin oluruz.

Zifiri karanlık koridorlar bir sağa bir sola ilerler bu kasvetli mağaralar irili ufaklı şekillerde birbirine bağlanır. Isırmak için saldıran bir ejderhanın dişleri gibi keskin taş yığınları kimi zaman davetsiz misafirlerin yolunu kesmek isteyen muhafızlar gibi yükselmiş nöbette beklemektedir.

Burada ölümün soğukluğunu çağrıştıran derin bir sessizlik hüküm sürer, pusuya yatmış yırtıcı bir sivri diş aslanının sükûneti. Karanlığın kaçınılmaz akıbeti. Puslu Kaya'da sessizlik olduğu zaman kulaklarda yankılanan tek şey uzaklardan gelen bir su damlacığıdır.

Bunu tıpkı kör Falmer halkının avlarını kulaklarıyla tespit etmeye çalıştığı sıradaki sakin kalplerinin atışlarına benzetebilirim. Damlacıklar sessiz kayalardan süzülerek Puslu Kaya'nın havuzlarına akar. Ta ki sükûnet bozulana dek, bu havuzların durgun yüzeylerinin altında hangi tehlikelerin olduğu ahmak maceraperestlerin tahminlerinden ve hayallerinden öteye gitmez.

Buralardaki yaşam bölgeleri sonradan kralımız Madanach'ın aklı başında olduğu dönemlerindeki önderliği sayesinde eklenmiştir. Yüzeydeki şehirlerin pek çoğu kadar büyük bir alan haline gelmiştir. Ancak, buralar aslında bir sığınak değildir, yalnızca budala gezginler böyle sanırlardı. Bu şehir tüm Skyrim'deki en şeytani ırklardan birinin vatanıdır.

Yüz mamut genişliğinde ve elli dev yüksekliğinde böyle bir mağarada beliriverir Puslu Kaya. Yok, olmaya mahkûm edilmiş Enginyurt'lu yeminli kabilesine özgü, ancak başka bir dünyaya ait gibi kaotik bir zarafet taşıyan abide.

Puslu Kaya, esasen nüfüs açısından çok kalabalık bir şehir sayılmaz. Yalnızca on bin yeminli barınır burada. Zaten artık büyük bir halkta değildik, Ulu Kral Ulfric Fırtınapelerin yüzünden. Yirmi yıl kadar önce oldukça kaba sıradan küçük bir mağaradan ibaret olan bu mekân, şimdi sakin ve büyülü bir ışıltı saçan sırayla ve özenle oyulmuş duvarlarıyla bir sanat eserini andırır.

Skyrim'deki diğer yeraltı şehirleri arasında Puslu Kaya biçimsel bir mükemmelliktir. Tek bir taş bile doğal halinde bırakılmamıştır içerisinde inşaata başladığımızdan sonra. Ancak, harika şehrimizin inşasındaki bu büyüleyici düzen, detay, görünümünün güzelliği, zarifliği ve hoşluğu yalnızca ırkımızın yüreklerindeki zalimliğin ve yönetimindeki keşmekeş ve kötülüğü gizleyen bir aldatmacadan ibarettir.

Yine de, hiç yoktan bir kralımız olmasına rağmen bu saklanmış çarpık dünyanın arka planda kalan asıl yöneticisi iğrenç kadınlar hagravenlerdir. Kara büyüden yaratılmış dehşet verici, ölümcül insansı yamyam bir ırktır. Yaşlı bir kadını andırır görünümleri ama diğer yönden iki ayaküstünde duran siyah tüyleri ve devasa pençeleriyle bir kargaya benzetilirler.

İtaatkâr bir kul olmayanların sefil hayatları bir hagravenin keskin şiddetli pençeleriyle ya da onların sadık askerleri Fundayüreklerin kılıçlarının ucunda solar. Hagravenler her koşulda hayatta kalmayı başaran çetin ve felaket saçan yaratıklardı. İşte benim evim böyle bir yerdi. Kaybedenlerin ölüm vadisi, sürülmüşlerin ülkesi, kâbuslar diyarı.

Din ise karmaşık olan bir başka sıkıntımız. Başlangıç olarak bizim kültürümüz için tek önemli şey diyebilirim. Tanrıça olarak kabullenip takipçileri olduğumuz hagravenler ve onların aracılığıyla hizmet ettiğimiz deadrik prensler. Hircine ve Namira gibi. Puslu Kaya'da onlara adanmış bir kaç tane mabet yapılmıştı. Her köşe başında heykellerine ve sunaklarına rastlamakta mümkündü.

Böyle korkunç bir toplumda güce ulaşmanın tek yolu elbette öldürmektir. Sanırım hiç şaşırmadınız. İtiraf etmeliyim, şu anda hatırlamadığım göstermelik bazı davranış kurallarımız vardı galiba ama gerçek adaleti kimse umursamadığı için anlamsızlardı.

Herkes yüce kraliçe hagraven ile nedimelerine ve sadist yeminli kral Madanach'a sarsılmaz bir sevgi ve saygı duymak zorundadır. Otoriteleri asla sorgulanamaz. Halk sadece onları memnun etmek için yaşar ve avlanır ya da av olurlar.

Peki, gerçek yeminliler aslında kimdi ve onlara ne oldu bilmek istiyor musunuz? Bizler Breton asıllı olan kendi topraklarımızı yakan ve yağmalayan insanlarız. İçimizde ayrıca pek çok ırktan kişi barınıyor; Ork, elf, khajiit ve argonyalı gibi.

Bizler bir zamanlar nord halkının belasıydık. Karanlıkta üzerlerine inen baltalardık. Bizler unutulmuş eski tanrıların çığlıklarıydık. Enginyurt'un topraklarının gerçek kızları ve çocukları bizleriz.

İlk başta gerçek kutsal bir amacımız vardı; tekrar bağımsızlığımızı kazanmak için topraklarımızı nordların elinden almak ve onlara doğum hakkımız olan bu özgür krallığı mezar haline getirmekti.

Fakat toplumum zaman içinde içlerine düştükleri çelişkilerle ve aldıkları sayısız yenilgiyle amaçlarından saptılar. Zafere duyduğumuz açlık ruhlarımızı mahvetti, bizden geriye nefret ve korku duyulan vahşi barbarlar kaldı.

İmza

Markarth'lı Eltrys'in oğlu

Dev Yürek Surgur

Tarih: 4. Çağ 221. Yılı.​

 

[radasamara]

Okumaya üşendim ama iyidir herhalde eline sağlık

 

[Margot Robbie]

Okumaya üşendim ama iyidir herhalde eline sağlık

Hocam böyle demeyin adam o kadar yazmış. Biri bana okumaya üşendim dese üzülürdüm.

 

[radasamara]

Hocam böyle demeyin adam o kadar yazmış. Biri bana okumaya üşendim dese üzülürdüm.

Vicdanımı sızlattın oturdum okuyorum şimdi.

 

[Penetrator God]

Güncellendi.