Sadece derdimi anlatmak istiyorum fikirlerinizi bekliyorum

[ismiyoksanirim]

Merhabalar

Size derdimi anlatmak istiyorum sadece dinleyip fikirlerinizi önemsiyorum.

Benim bir ablam ve bir de abim var.Onlar için neyim bilmiyorum ama konumuza dönelim.Ben 15-16 yaşlarında abim(Doktor) ve ablam(avukat) okullarını bitirip üniversiteye gittiler. Bizim de o zaman maddi durum aşırı kötü bi kaç yerden destek geliyordu ama yetmiyordu. Babam fabrika işçisiydi, annem ev hanımı, kısaca para yetmiyordu bende liseye gidiyordum ve gecenin bir gününde içime bişey dokundu hissettim bişeyler dürttü beni. Liseyi o dönem bırakmaya karar verdim babam her ne kadarda zorlasa da çoktan bırakmıştım ve çalışmaya başladım.Bunu yapma amacım abim/ablamın rahat okuması rahat bitirmeleriydi ve aileme destek içindi. İleri yaşlarda anladım ki hayatımı çoktan batırmıştım. 3 4 yil çalıştım babam sürekli benim paramı yarıya bölüp gönderiyordu abim ve ablama bana kalmıyordu nerdeyse.Ablam bitirmişti okulunu ve mesleğine atıldı bir yandan ingilizce öğreniyordu, abimin de 2 yılı kalmıştı zaman öyle böyle geçti ve abim de bitirdi okulunu mesleğe atıldı o da aynı şekilde ingilizce öğreniyordu.Annem ve babam rahatsızlanmıştı. Onlar şehir dışı oldukları için ben bakıyordum.Annem Babamin rahatsızlığı uzerine 2 yil geçti ve abim/ablam yurtdışına gittiler. O zaman diliminde ne aradılar ne yazdılar aradığımda da açmıyolardı ama annem babama açıp konuşuyorlardı benim sesimi duyduklarında telefonu kapatırlardı. ben şuan 28 yaşındayım ve hayata tutunacak sadece annem babam var para olarakta bu ekonomide zor olsa da bi şekilde günler geçiyor.Bana büyüklerimin sözü olurdu "Her koyun kendi bacağından asılır "bu söz öyle doğru ki anlatamam şuan durum ne diye sorarsanız yine aynı arayıp sormuyolar beni duyunca kapatıyorlar hayatıma ufakta olsa destek olmuyorlar. Destek olmasınlar, arayıp konuşmuyolar mesaj atmıyorlar. Öz kanından da olsa bile çoğu insanın kansız olduğu ortada.Buraya kadar okuyan arkadaşım çok teşekkür ederim fikrini bekliyorum iyi ve sağlıklı günler diliyorum.

 

[Spawl]

nabacan hayat işte

 

[2mApoo]

Empati yeteneğim çok güçlü ve kendimi senin yerine koydum ve ben bile sinirlendim ve rahatsız oldum.
Ama bu durum beni her konuda 100kat daha fazla hırslandırırdı. Bence sende böyle bir mentalitede olmalısın

 

[ismiyoksanirim]

Empati yeteneğim çok güçlü ve kendimi senin yerine koydum ve ben bile sinirlendim ve rahatsız oldum.
Ama bu durum beni her konuda 100kat daha fazla hırslandırırdı. Bence sende böyle bir mentalitede olmalısın

hırs var fakat hayatimdan giden zamanlar üzüyor ve sinirlendiriyor

Mesaj otomatik birleştirildi: 2 Eylül 2022

nabacan hayat işte

hayat hep acımasız oldu

 

[lionroper]

Merhabalar

Size derdimi anlatmak istiyorum sadece dinleyip fikirlerinizi önemsiyorum.

Benim bir ablam ve bir de abim var.Onlar için neyim bilmiyorum ama konumuza dönelim.Ben 15-16 yaşlarında abim(Doktor) ve ablam(avukat) okullarını bitirip üniversiteye gittiler. Bizim de o zaman maddi durum aşırı kötü bi kaç yerden destek geliyordu ama yetmiyordu. Babam fabrika işçisiydi, annem ev hanımı, kısaca para yetmiyordu bende liseye gidiyordum ve gecenin bir gününde içime bişey dokundu hissettim bişeyler dürttü beni. Liseyi o dönem bırakmaya karar verdim babam her ne kadarda zorlasa da çoktan bırakmıştım ve çalışmaya başladım.Bunu yapma amacım abim/ablamın rahat okuması rahat bitirmeleriydi ve aileme destek içindi. İleri yaşlarda anladım ki hayatımı çoktan batırmıştım. 3 4 yil çalıştım babam sürekli benim paramı yarıya bölüp gönderiyordu abim ve ablama bana kalmıyordu nerdeyse.Ablam bitirmişti okulunu ve mesleğine atıldı bir yandan ingilizce öğreniyordu, abimin de 2 yılı kalmıştı zaman öyle böyle geçti ve abim de bitirdi okulunu mesleğe atıldı o da aynı şekilde ingilizce öğreniyordu.Annem ve babam rahatsızlanmıştı. Onlar şehir dışı oldukları için ben bakıyordum.Annem Babamin rahatsızlığı uzerine 2 yil geçti ve abim/ablam yurtdışına gittiler. O zaman diliminde ne aradılar ne yazdılar aradığımda da açmıyolardı ama annem babama açıp konuşuyorlardı benim sesimi duyduklarında telefonu kapatırlardı. ben şuan 28 yaşındayım ve hayata tutunacak sadece annem babam var para olarakta bu ekonomide zor olsa da bi şekilde günler geçiyor.Bana büyüklerimin sözü olurdu "Her koyun kendi bacağından asılır "bu söz öyle doğru ki anlatamam şuan durum ne diye sorarsanız yine aynı arayıp sormuyolar beni duyunca kapatıyorlar hayatıma ufakta olsa destek olmuyorlar. Destek olmasınlar, arayıp konuşmuyolar mesaj atmıyorlar. Öz kanından da olsa bile çoğu insanın kansız olduğu ortada.Buraya kadar okuyan arkadaşım çok teşekkür ederim fikrini bekliyorum iyi ve sağlıklı günler diliyorum.

senin adına çok üzüldüm dostum keşke kendi hayatını kursaydın ilk önce

Mesaj otomatik birleştirildi: 2 Eylül 2022

Şuan ne yapmayı planlıyorsun dostum? Bir hayalin var mıdır?

 

[TİTAN.]

Merhabalar

Size derdimi anlatmak istiyorum sadece dinleyip fikirlerinizi önemsiyorum.

Benim bir ablam ve bir de abim var.Onlar için neyim bilmiyorum ama konumuza dönelim.Ben 15-16 yaşlarında abim(Doktor) ve ablam(avukat) okullarını bitirip üniversiteye gittiler. Bizim de o zaman maddi durum aşırı kötü bi kaç yerden destek geliyordu ama yetmiyordu. Babam fabrika işçisiydi, annem ev hanımı, kısaca para yetmiyordu bende liseye gidiyordum ve gecenin bir gününde içime bişey dokundu hissettim bişeyler dürttü beni. Liseyi o dönem bırakmaya karar verdim babam her ne kadarda zorlasa da çoktan bırakmıştım ve çalışmaya başladım.Bunu yapma amacım abim/ablamın rahat okuması rahat bitirmeleriydi ve aileme destek içindi. İleri yaşlarda anladım ki hayatımı çoktan batırmıştım. 3 4 yil çalıştım babam sürekli benim paramı yarıya bölüp gönderiyordu abim ve ablama bana kalmıyordu nerdeyse.Ablam bitirmişti okulunu ve mesleğine atıldı bir yandan ingilizce öğreniyordu, abimin de 2 yılı kalmıştı zaman öyle böyle geçti ve abim de bitirdi okulunu mesleğe atıldı o da aynı şekilde ingilizce öğreniyordu.Annem ve babam rahatsızlanmıştı. Onlar şehir dışı oldukları için ben bakıyordum.Annem Babamin rahatsızlığı uzerine 2 yil geçti ve abim/ablam yurtdışına gittiler. O zaman diliminde ne aradılar ne yazdılar aradığımda da açmıyolardı ama annem babama açıp konuşuyorlardı benim sesimi duyduklarında telefonu kapatırlardı. ben şuan 28 yaşındayım ve hayata tutunacak sadece annem babam var para olarakta bu ekonomide zor olsa da bi şekilde günler geçiyor.Bana büyüklerimin sözü olurdu "Her koyun kendi bacağından asılır "bu söz öyle doğru ki anlatamam şuan durum ne diye sorarsanız yine aynı arayıp sormuyolar beni duyunca kapatıyorlar hayatıma ufakta olsa destek olmuyorlar. Destek olmasınlar, arayıp konuşmuyolar mesaj atmıyorlar. Öz kanından da olsa bile çoğu insanın kansız olduğu ortada.Buraya kadar okuyan arkadaşım çok teşekkür ederim fikrini bekliyorum iyi ve sağlıklı günler diliyorum.

Hayat sizin için nedir ?
Hayat bir çift göz ve görebildiği kadar yoldur :/
Senin adına üzüldüm dostum umarım güçlü olursun istersen şimdi başla liseye açıktan geç olsun ama azimli olursan başarırsın sokaklarda görmüş insansın çok zorlanmassın

 

[_Zaur_]

İnan bana Annen ve Babanla da konuşmak istemiyorlardır. El mecbur konuştuklarını düşünüyorum.
Anne babaya hiç olmazsa yardım ediyorlar mı?

 

[yufuscuk]

Merhabalar

Size derdimi anlatmak istiyorum sadece dinleyip fikirlerinizi önemsiyorum.

Benim bir ablam ve bir de abim var.Onlar için neyim bilmiyorum ama konumuza dönelim.Ben 15-16 yaşlarında abim(Doktor) ve ablam(avukat) okullarını bitirip üniversiteye gittiler. Bizim de o zaman maddi durum aşırı kötü bi kaç yerden destek geliyordu ama yetmiyordu. Babam fabrika işçisiydi, annem ev hanımı, kısaca para yetmiyordu bende liseye gidiyordum ve gecenin bir gününde içime bişey dokundu hissettim bişeyler dürttü beni. Liseyi o dönem bırakmaya karar verdim babam her ne kadarda zorlasa da çoktan bırakmıştım ve çalışmaya başladım.Bunu yapma amacım abim/ablamın rahat okuması rahat bitirmeleriydi ve aileme destek içindi. İleri yaşlarda anladım ki hayatımı çoktan batırmıştım. 3 4 yil çalıştım babam sürekli benim paramı yarıya bölüp gönderiyordu abim ve ablama bana kalmıyordu nerdeyse.Ablam bitirmişti okulunu ve mesleğine atıldı bir yandan ingilizce öğreniyordu, abimin de 2 yılı kalmıştı zaman öyle böyle geçti ve abim de bitirdi okulunu mesleğe atıldı o da aynı şekilde ingilizce öğreniyordu.Annem ve babam rahatsızlanmıştı. Onlar şehir dışı oldukları için ben bakıyordum.Annem Babamin rahatsızlığı uzerine 2 yil geçti ve abim/ablam yurtdışına gittiler. O zaman diliminde ne aradılar ne yazdılar aradığımda da açmıyolardı ama annem babama açıp konuşuyorlardı benim sesimi duyduklarında telefonu kapatırlardı. ben şuan 28 yaşındayım ve hayata tutunacak sadece annem babam var para olarakta bu ekonomide zor olsa da bi şekilde günler geçiyor.Bana büyüklerimin sözü olurdu "Her koyun kendi bacağından asılır "bu söz öyle doğru ki anlatamam şuan durum ne diye sorarsanız yine aynı arayıp sormuyolar beni duyunca kapatıyorlar hayatıma ufakta olsa destek olmuyorlar. Destek olmasınlar, arayıp konuşmuyolar mesaj atmıyorlar. Öz kanından da olsa bile çoğu insanın kansız olduğu ortada.Buraya kadar okuyan arkadaşım çok teşekkür ederim fikrini bekliyorum iyi ve sağlıklı günler diliyorum.

Keşke kendini düşünseymişsin kimse kimseyi düşünmüyor bu devirde

 

[ismiyoksanirim]

senin adına çok üzüldüm dostum keşke kendi hayatını kursaydın ilk önce

Mesaj otomatik birleştirildi: 2 Eylül 2022

Şuan ne yapmayı planlıyorsun dostum? Bir hayalin var mıdır?

Hayal falan çocukken kaldı maalesef şuan sadece annemi babamı rahat yaşama sürdürmek hayalim oldu.

Mesaj otomatik birleştirildi: 3 Eylül 2022

İnan bana Annen ve Babanla da konuşmak istemiyorlardır. El mecbur konuştuklarını düşünüyorum.
Anne babaya hiç olmazsa yardım ediyorlar mı?

Maalesef

Mesaj otomatik birleştirildi: 3 Eylül 2022

Keşke kendini düşünseymişsin kimse kimseyi düşünmüyor bu devirde

Çocuk aklı işte duygular ağır basıyor.

Mesaj otomatik birleştirildi: 3 Eylül 2022

Hayat sizin için nedir ?
Hayat bir çift göz ve görebildiği kadar yoldur :/
Senin adına üzüldüm dostum umarım güçlü olursun istersen şimdi başla liseye açıktan geç olsun ama azimli olursan başarırsın sokaklarda görmüş insansın çok zorlanmassın

Liseye açıktan başlamak için geç kaldım 4 yıl öyle geçecek 40 yaşımda da işe başlarım ancak şuan hedefim annemi babamı rahat yaşatmak.

 

[pekcevik]

Hayatta kimseye güvenmiceksin abim

 

[kaynorz]

Merhabalar

Size derdimi anlatmak istiyorum sadece dinleyip fikirlerinizi önemsiyorum.

Benim bir ablam ve bir de abim var.Onlar için neyim bilmiyorum ama konumuza dönelim.Ben 15-16 yaşlarında abim(Doktor) ve ablam(avukat) okullarını bitirip üniversiteye gittiler. Bizim de o zaman maddi durum aşırı kötü bi kaç yerden destek geliyordu ama yetmiyordu. Babam fabrika işçisiydi, annem ev hanımı, kısaca para yetmiyordu bende liseye gidiyordum ve gecenin bir gününde içime bişey dokundu hissettim bişeyler dürttü beni. Liseyi o dönem bırakmaya karar verdim babam her ne kadarda zorlasa da çoktan bırakmıştım ve çalışmaya başladım.Bunu yapma amacım abim/ablamın rahat okuması rahat bitirmeleriydi ve aileme destek içindi. İleri yaşlarda anladım ki hayatımı çoktan batırmıştım. 3 4 yil çalıştım babam sürekli benim paramı yarıya bölüp gönderiyordu abim ve ablama bana kalmıyordu nerdeyse.Ablam bitirmişti okulunu ve mesleğine atıldı bir yandan ingilizce öğreniyordu, abimin de 2 yılı kalmıştı zaman öyle böyle geçti ve abim de bitirdi okulunu mesleğe atıldı o da aynı şekilde ingilizce öğreniyordu.Annem ve babam rahatsızlanmıştı. Onlar şehir dışı oldukları için ben bakıyordum.Annem Babamin rahatsızlığı uzerine 2 yil geçti ve abim/ablam yurtdışına gittiler. O zaman diliminde ne aradılar ne yazdılar aradığımda da açmıyolardı ama annem babama açıp konuşuyorlardı benim sesimi duyduklarında telefonu kapatırlardı. ben şuan 28 yaşındayım ve hayata tutunacak sadece annem babam var para olarakta bu ekonomide zor olsa da bi şekilde günler geçiyor.Bana büyüklerimin sözü olurdu "Her koyun kendi bacağından asılır "bu söz öyle doğru ki anlatamam şuan durum ne diye sorarsanız yine aynı arayıp sormuyolar beni duyunca kapatıyorlar hayatıma ufakta olsa destek olmuyorlar. Destek olmasınlar, arayıp konuşmuyolar mesaj atmıyorlar. Öz kanından da olsa bile çoğu insanın kansız olduğu ortada.Buraya kadar okuyan arkadaşım çok teşekkür ederim fikrini bekliyorum iyi ve sağlıklı günler diliyorum.

Bir söz "Buda gelir, buda geçer." Duyar kasmak gibi olmasın ama senden daha kötü durumlarda yaşayanlar var, iyi durum yaşayanlarda, önemli olan ne olursa olsun çabalamak ki, haklısın derdinin acısının büyüklüğünü sen hariç kimse bilemez ama şunu da unutma dertlenmek, üzülmek, asla bir çözüm yolu olmadı kendi fikrimce, kendine çok iyi bak hocam saygılar..

 

[seyfo-dayı]

Merhabalar

Size derdimi anlatmak istiyorum sadece dinleyip fikirlerinizi önemsiyorum.

Benim bir ablam ve bir de abim var.Onlar için neyim bilmiyorum ama konumuza dönelim.Ben 15-16 yaşlarında abim(Doktor) ve ablam(avukat) okullarını bitirip üniversiteye gittiler. Bizim de o zaman maddi durum aşırı kötü bi kaç yerden destek geliyordu ama yetmiyordu. Babam fabrika işçisiydi, annem ev hanımı, kısaca para yetmiyordu bende liseye gidiyordum ve gecenin bir gününde içime bişey dokundu hissettim bişeyler dürttü beni. Liseyi o dönem bırakmaya karar verdim babam her ne kadarda zorlasa da çoktan bırakmıştım ve çalışmaya başladım.Bunu yapma amacım abim/ablamın rahat okuması rahat bitirmeleriydi ve aileme destek içindi. İleri yaşlarda anladım ki hayatımı çoktan batırmıştım. 3 4 yil çalıştım babam sürekli benim paramı yarıya bölüp gönderiyordu abim ve ablama bana kalmıyordu nerdeyse.Ablam bitirmişti okulunu ve mesleğine atıldı bir yandan ingilizce öğreniyordu, abimin de 2 yılı kalmıştı zaman öyle böyle geçti ve abim de bitirdi okulunu mesleğe atıldı o da aynı şekilde ingilizce öğreniyordu.Annem ve babam rahatsızlanmıştı. Onlar şehir dışı oldukları için ben bakıyordum.Annem Babamin rahatsızlığı uzerine 2 yil geçti ve abim/ablam yurtdışına gittiler. O zaman diliminde ne aradılar ne yazdılar aradığımda da açmıyolardı ama annem babama açıp konuşuyorlardı benim sesimi duyduklarında telefonu kapatırlardı. ben şuan 28 yaşındayım ve hayata tutunacak sadece annem babam var para olarakta bu ekonomide zor olsa da bi şekilde günler geçiyor.Bana büyüklerimin sözü olurdu "Her koyun kendi bacağından asılır "bu söz öyle doğru ki anlatamam şuan durum ne diye sorarsanız yine aynı arayıp sormuyolar beni duyunca kapatıyorlar hayatıma ufakta olsa destek olmuyorlar. Destek olmasınlar, arayıp konuşmuyolar mesaj atmıyorlar. Öz kanından da olsa bile çoğu insanın kansız olduğu ortada.Buraya kadar okuyan arkadaşım çok teşekkür ederim fikrini bekliyorum iyi ve sağlıklı günler diliyorum.

Allah bilsin yeter gerisini boşver abi takma

 

[Paylaşımcı]

Merhabalar

Size derdimi anlatmak istiyorum sadece dinleyip fikirlerinizi önemsiyorum.

Benim bir ablam ve bir de abim var.Onlar için neyim bilmiyorum ama konumuza dönelim.Ben 15-16 yaşlarında abim(Doktor) ve ablam(avukat) okullarını bitirip üniversiteye gittiler. Bizim de o zaman maddi durum aşırı kötü bi kaç yerden destek geliyordu ama yetmiyordu. Babam fabrika işçisiydi, annem ev hanımı, kısaca para yetmiyordu bende liseye gidiyordum ve gecenin bir gününde içime bişey dokundu hissettim bişeyler dürttü beni. Liseyi o dönem bırakmaya karar verdim babam her ne kadarda zorlasa da çoktan bırakmıştım ve çalışmaya başladım.Bunu yapma amacım abim/ablamın rahat okuması rahat bitirmeleriydi ve aileme destek içindi. İleri yaşlarda anladım ki hayatımı çoktan batırmıştım. 3 4 yil çalıştım babam sürekli benim paramı yarıya bölüp gönderiyordu abim ve ablama bana kalmıyordu nerdeyse.Ablam bitirmişti okulunu ve mesleğine atıldı bir yandan ingilizce öğreniyordu, abimin de 2 yılı kalmıştı zaman öyle böyle geçti ve abim de bitirdi okulunu mesleğe atıldı o da aynı şekilde ingilizce öğreniyordu.Annem ve babam rahatsızlanmıştı. Onlar şehir dışı oldukları için ben bakıyordum.Annem Babamin rahatsızlığı uzerine 2 yil geçti ve abim/ablam yurtdışına gittiler. O zaman diliminde ne aradılar ne yazdılar aradığımda da açmıyolardı ama annem babama açıp konuşuyorlardı benim sesimi duyduklarında telefonu kapatırlardı. ben şuan 28 yaşındayım ve hayata tutunacak sadece annem babam var para olarakta bu ekonomide zor olsa da bi şekilde günler geçiyor.Bana büyüklerimin sözü olurdu "Her koyun kendi bacağından asılır "bu söz öyle doğru ki anlatamam şuan durum ne diye sorarsanız yine aynı arayıp sormuyolar beni duyunca kapatıyorlar hayatıma ufakta olsa destek olmuyorlar. Destek olmasınlar, arayıp konuşmuyolar mesaj atmıyorlar. Öz kanından da olsa bile çoğu insanın kansız olduğu ortada.Buraya kadar okuyan arkadaşım çok teşekkür ederim fikrini bekliyorum iyi ve sağlıklı günler diliyorum.

Türkiye'de büyükler ; ebeveynler cehalet timsali oldukları için .. Cehaletle yetiştiriyorlar çocuklarını .

Örneğin : Her koyun kendi bacağından asılır evladım , keriz olma arkadaş ayağı mabat ayağı şeytanı bile borca kütlet .. Bakma her ebeveynin klişe tembihleri ..

çocukluktan yetişkinliğe .. sen bir çocuğu büyütürsen bu şekilde . Elbet bu doğru olacaktır .

Bir tek sizin ailenizin değil ; Türkiye'de ki neredeyse her ebeveynin kronik sorunu bu .

Burada size kötü bir şey söylemiyorum . Yanlış anlaşılmasın .

Kültürümüz , geleneklerimiz , yaşantımız .. öyle ahım şahım değil aksine vasat ve yerlerde .

Bizim usta olduğumuz alan .. Yaptığımız ayıpları , kötülükleri .. yüz kızartıcı eylemleri .. utanç duyulası şeyleri .. önemsizleştiren ve bizi haklı çıkaran şekilde yeniden yorumlayan olmamızdır .

Bunun içinde belirli kalıplar vardır , rutinler vardır .. klasik edebiyatlar vardır .