Tanrıya inanmıyorum. Küçüklükten beri saçma geldiğinden zamanla ateist oldum. 6 şubat depreminden önce içimde birazda olsa inanç vardı ve enkazdan sonra inancımı da orada bırakmış gibi hissediyorum. Günlük hayatta maşallah inşallah gibi kelimeleri sık kullanıyorum. Önceden böyle değildim halbuki. Ateistim fakat tanrının yokluğuna karşı olan düşüncelerim, kalbimin varlığına ihtiyaç duyması ile beni ikileme düşürüyor. Objektif olarak kötü bir insanım ve sanırım kendimi affedebileceğim tek yer tanrının huzurunda olması, ve onun var olmadığını düşünmem garip bir şekilde aklımı yoruyor. Zaman zaman düşünceler içinde kendimi kaybolmuş halde buluyorum. Siz ne dersiniz, fikirlerinizi almak isterim.