İlk ay her şey sana onu hatırlatıyor, her bir şarkı her bir sözcük...
Git gide yok olmaya başlıyor aklından ama asla tamamen yok olmuyor çünkü hala içindeki bir ses ''affet'' diyor ve o ses sürekli galip geliyor asla yenilmiyor çünkü sende istiyorsun tekrar konuşmayı, tekrar ellerini tutabilmeyi, tekrar sevmeyi...
Ama o da olmuyor hiç bir şey diyemiyorsun öylece susuyorsun ve sustukça daha çok acı çekmeye başlıyorsun yaptığın hatalar geliyor aklına bütün doğrular bir anda yanlış oluyor sanki yaptığın her şey yanlışmış gibi geliyor acaba diyorsun,
Beni bu yanlışlar yüzünden mi sevmedi diyorsun yok yok beni ... sebepten ötürü sevmedi diyorsun kendinle savaşıyorsun. Ruhunda bir iç savaş çıkıyor bir tarafın acı ile yanarken bir tarafın bir melek misali ne olursa olsun affet diyor.
Ama sevmiyorsa sevmiyor hayatının merkezine aldığın o kişi kayboluyor bu sefer affet diyen taraf susuyor...
Yavaş yavaş kayboluyor zihninden, kalbinden...
Her şey gözlerinin önünde oluyor, her şeyin farkındasın ama hiç bir şey yapamıyorsun sonra bir anda acı çeken tarafının sesi bastırıyor içini. Bir daha olmaz diyorsun tekrar sevmem olmaz...
Ama lanet olsun yine olmuyor !
''Seni ne zaman uyurken hayal etsem, affediyorum...''
