Sınıfımda bir çocuk var ve geçmişte yaşadığımız bazı şeyler yüzünden bu kişiye karşı ciddi bir nefret ve tiksinti hissediyorum. Bu basit bir “sevmiyorum” durumu değil; bazen aynı ortamda bulunmak bile midemi bulandırıyor. Bu yüzden mümkün olduğunca ondan uzak durmaya çalışıyorum.
Sorun şu ki: Ben mesafe koydukça o koymuyor. Aynı ortama geliyor, muhabbete giriyor, sınıfça yapılan etkinliklerde veya oyunlarda doğal olarak yine aynı ortamda bulunmak zorunda kalıyorum. Ben sırf onunla aynı ortamda olmamak için sohbetlere ya da etkinliklere katılmadığımda ise bu sefer diğer insanlarla olan etkileşimim de azalıyor ve dışarıdan asosyal gibi görünüyorum.
Daha da zor olan kısım şu:
– Onunla aynı fikirde olmak bile beni ciddi şekilde rahatsız ediyor.
– Bir arkadaş telefondan bir şey gösterdiğinde ve o da bakıyorsa, aynı ekrana bakmak bile içimde nefret hissi oluşturuyor.
Yani mesele “bunun mantıksız olduğunu biliyorum” noktasını aşmış durumda; daha çok istemsiz, refleks gibi bir duygu hâline geldi. İçimde ciddi bir rahatsızlık oluşuyor.
Hem bu kişi ile mesafemi korumak, hem de sırf bu yüzden sosyal ortamlardan kopmamak istiyorum. Benzer bir durumu yaşayan ya da bununla başa çıkma konusunda önerisi olan varsa fikirlerini duymak isterim.
Çocukla geçen yılın sonundan beri muhatap olmuyoruz; yani aramızın bozuk olduğunun farkında. Buna rağmen bu durumlar yaşanıyor. Bu, benim kafamda kurduğum ve onun haberinin olmadığı bir rahatsızlık değil.
Sorun şu ki: Ben mesafe koydukça o koymuyor. Aynı ortama geliyor, muhabbete giriyor, sınıfça yapılan etkinliklerde veya oyunlarda doğal olarak yine aynı ortamda bulunmak zorunda kalıyorum. Ben sırf onunla aynı ortamda olmamak için sohbetlere ya da etkinliklere katılmadığımda ise bu sefer diğer insanlarla olan etkileşimim de azalıyor ve dışarıdan asosyal gibi görünüyorum.
Daha da zor olan kısım şu:
– Onunla aynı fikirde olmak bile beni ciddi şekilde rahatsız ediyor.
– Bir arkadaş telefondan bir şey gösterdiğinde ve o da bakıyorsa, aynı ekrana bakmak bile içimde nefret hissi oluşturuyor.
Yani mesele “bunun mantıksız olduğunu biliyorum” noktasını aşmış durumda; daha çok istemsiz, refleks gibi bir duygu hâline geldi. İçimde ciddi bir rahatsızlık oluşuyor.
Hem bu kişi ile mesafemi korumak, hem de sırf bu yüzden sosyal ortamlardan kopmamak istiyorum. Benzer bir durumu yaşayan ya da bununla başa çıkma konusunda önerisi olan varsa fikirlerini duymak isterim.
Çocukla geçen yılın sonundan beri muhatap olmuyoruz; yani aramızın bozuk olduğunun farkında. Buna rağmen bu durumlar yaşanıyor. Bu, benim kafamda kurduğum ve onun haberinin olmadığı bir rahatsızlık değil.
Son düzenleme:
