Lisede hayatta çok yalnızım

[turkey404]

Bilmiyorum doğru yere mi soruyorum yardımcı olursanız sevinirim. Yakın zamanda başka bir okula nakil aldırdım 11. Sınıfım etrafımdaki herkes çok iyi niyetli beni kimse dışlamadı ama insanları kendimden soğutuyorum sanırım sohbetim biyerden sonra sarmıyor kızlar desen ne konuşurum bilmiyorum hayatsızım ve çok aciz hissediyorum yalnızım herkesin ortamı var grubu var kızlarla sohbeti var ilişkisi var. Dışarıdan soğuk ve ciddiyim sanırım geçmişte yaşadığım bazı olaylar travma filan yaptı öğrenilmiş çaresizliğe yol açtı ve ben hişbirşey yapamıyorum. Herşeyin benim kafamda bittiğinin farkındayım ezik değilim bence, yada dışarıya pek yansıtmıyorum. Ders çalışmamı bile engelliyor artık psikolojim darmadağın 2 senedir herşeyin farkındayım ve kendimi düzeltmeye çalışıyorum erken kalkılan sabahlar soğuk duşlar spor beslenme filan hişbirşeye yaramadı instangram kullanmıyorum oyun oynamıyorum. Herşeye imkanım var ailemden ve gittiğim okulun kalitesinden memnunum tek istediğim sosyal olmak. Dışarıda herhangi biri ile herhangi bir konuda sohbet edebilirm ama okulda öyle olmuyor. Düşünün boş derslerde tenefüslerde öğle aralarında herkes gülmekten şakalardan yıkılırken ben tek başıma sıramda hayatı sorguluyor herşeyden herkesten nefret ediyorum içten içe küfürler ediyorum ruhumu yedi bitirdi yalnızlık. Hayır okulda da şey değilim sessiz pısırık gayet sağlam ve özgüvenli duruyorum girişken oluyorum konuşamıyorum tek derdim bu sosyal olamama bunu çözsem bambaşka biri olucak gibiyim kafamda öğrenilmiş çaresizlik gibi bir şey var. Gençler çok yazdım psikolog en iyisi ama böyle şeyler yaşadığımı ailem bilmese daha iyi.

 

[SadeceBirisi.]

Bilmiyorum doğru yere mi soruyorum yardımcı olursanız sevinirim. Yakın zamanda başka bir okula nakil aldırdım 11. Sınıfım etrafımdaki herkes çok iyi niyetli beni kimse dışlamadı ama insanları kendimden soğutuyorum sanırım sohbetim biyerden sonra sarmıyor kızlar desen ne konuşurum bilmiyorum hayatsızım ve çok aciz hissediyorum yalnızım herkesin ortamı var grubu var kızlarla sohbeti var ilişkisi var. Dışarıdan soğuk ve ciddiyim sanırım geçmişte yaşadığım bazı olaylar travma filan yaptı öğrenilmiş çaresizliğe yol açtı ve ben hişbirşey yapamıyorum. Herşeyin benim kafamda bittiğinin farkındayım ezik değilim bence, yada dışarıya pek yansıtmıyorum. Ders çalışmamı bile engelliyor artık psikolojim darmadağın 2 senedir herşeyin farkındayım ve kendimi düzeltmeye çalışıyorum erken kalkılan sabahlar soğuk duşlar spor beslenme filan hişbirşeye yaramadı instangram kullanmıyorum oyun oynamıyorum. Herşeye imkanım var ailemden ve gittiğim okulun kalitesinden memnunum tek istediğim sosyal olmak. Dışarıda herhangi biri ile herhangi bir konuda sohbet edebilirm ama okulda öyle olmuyor. Düşünün boş derslerde tenefüslerde öğle aralarında herkes gülmekten şakalardan yıkılırken ben tek başıma sıramda hayatı sorguluyor herşeyden herkesten nefret ediyorum içten içe küfürler ediyorum ruhumu yedi bitirdi yalnızlık. Hayır okulda da şey değilim sessiz pısırık gayet sağlam ve özgüvenli duruyorum girişken oluyorum konuşamıyorum tek derdim bu sosyal olamama bunu çözsem bambaşka biri olucak gibiyim kafamda öğrenilmiş çaresizlik gibi bir şey var. Gençler çok yazdım psikolog en iyisi ama böyle şeyler yaşadığımı ailem bilmese daha iyi.

beni özetlemişsin bende aynı sorunu yaşıyorum

 

[efetg]

Bilmiyorum doğru yere mi soruyorum yardımcı olursanız sevinirim. Yakın zamanda başka bir okula nakil aldırdım 11. Sınıfım etrafımdaki herkes çok iyi niyetli beni kimse dışlamadı ama insanları kendimden soğutuyorum sanırım sohbetim biyerden sonra sarmıyor kızlar desen ne konuşurum bilmiyorum hayatsızım ve çok aciz hissediyorum yalnızım herkesin ortamı var grubu var kızlarla sohbeti var ilişkisi var. Dışarıdan soğuk ve ciddiyim sanırım geçmişte yaşadığım bazı olaylar travma filan yaptı öğrenilmiş çaresizliğe yol açtı ve ben hişbirşey yapamıyorum. Herşeyin benim kafamda bittiğinin farkındayım ezik değilim bence, yada dışarıya pek yansıtmıyorum. Ders çalışmamı bile engelliyor artık psikolojim darmadağın 2 senedir herşeyin farkındayım ve kendimi düzeltmeye çalışıyorum erken kalkılan sabahlar soğuk duşlar spor beslenme filan hişbirşeye yaramadı instangram kullanmıyorum oyun oynamıyorum. Herşeye imkanım var ailemden ve gittiğim okulun kalitesinden memnunum tek istediğim sosyal olmak. Dışarıda herhangi biri ile herhangi bir konuda sohbet edebilirm ama okulda öyle olmuyor. Düşünün boş derslerde tenefüslerde öğle aralarında herkes gülmekten şakalardan yıkılırken ben tek başıma sıramda hayatı sorguluyor herşeyden herkesten nefret ediyorum içten içe küfürler ediyorum ruhumu yedi bitirdi yalnızlık. Hayır okulda da şey değilim sessiz pısırık gayet sağlam ve özgüvenli duruyorum girişken oluyorum konuşamıyorum tek derdim bu sosyal olamama bunu çözsem bambaşka biri olucak gibiyim kafamda öğrenilmiş çaresizlik gibi bir şey var. Gençler çok yazdım psikolog en iyisi ama böyle şeyler yaşadığımı ailem bilmese daha iyi.

2-3 tane sürekli buluşabilceğin birini bul yetio çok olmasın daha iyi..

 

[Mechanist]

Bilmiyorum doğru yere mi soruyorum yardımcı olursanız sevinirim. Yakın zamanda başka bir okula nakil aldırdım 11. Sınıfım etrafımdaki herkes çok iyi niyetli beni kimse dışlamadı ama insanları kendimden soğutuyorum sanırım sohbetim biyerden sonra sarmıyor kızlar desen ne konuşurum bilmiyorum hayatsızım ve çok aciz hissediyorum yalnızım herkesin ortamı var grubu var kızlarla sohbeti var ilişkisi var. Dışarıdan soğuk ve ciddiyim sanırım geçmişte yaşadığım bazı olaylar travma filan yaptı öğrenilmiş çaresizliğe yol açtı ve ben hişbirşey yapamıyorum. Herşeyin benim kafamda bittiğinin farkındayım ezik değilim bence, yada dışarıya pek yansıtmıyorum. Ders çalışmamı bile engelliyor artık psikolojim darmadağın 2 senedir herşeyin farkındayım ve kendimi düzeltmeye çalışıyorum erken kalkılan sabahlar soğuk duşlar spor beslenme filan hişbirşeye yaramadı instangram kullanmıyorum oyun oynamıyorum. Herşeye imkanım var ailemden ve gittiğim okulun kalitesinden memnunum tek istediğim sosyal olmak. Dışarıda herhangi biri ile herhangi bir konuda sohbet edebilirm ama okulda öyle olmuyor. Düşünün boş derslerde tenefüslerde öğle aralarında herkes gülmekten şakalardan yıkılırken ben tek başıma sıramda hayatı sorguluyor herşeyden herkesten nefret ediyorum içten içe küfürler ediyorum ruhumu yedi bitirdi yalnızlık. Hayır okulda da şey değilim sessiz pısırık gayet sağlam ve özgüvenli duruyorum girişken oluyorum konuşamıyorum tek derdim bu sosyal olamama bunu çözsem bambaşka biri olucak gibiyim kafamda öğrenilmiş çaresizlik gibi bir şey var. Gençler çok yazdım psikolog en iyisi ama böyle şeyler yaşadığımı ailem bilmese daha iyi.

İlerde daha da yalnız olacaksın nereden biliyorsun diye sorma

 

[We_need_meet]

Sizde katılmaya çalışın. Belli ki sosyalleşmek konusunda bir sorununuz yok ama hep böyle yaparak kendinizi bu durumdan çıkaramazsınız. İnsanları olduğu gibi kabul edin ve gidip aralarına karışın. Öyle hayatı sorgulayıp, insanlara içinizden küfür ederek hiçbir ilerleme kaydedemezsiniz. Yoksa, insanlar arasında "Sınıfın sessiz çocuğu." ismiyle kalırsınız. İlerde de kimse sizi hatırlamaz. İnanın bana ileride üzülmemek için şimdi uğraşın. Sonra, "keşke şu çocukla konuşsaydım." dersiniz. Demeseniz bile belki okul çıkışı birlikte yürüyecek birini bulursunuz. Hep yalnız kalmaktan iyidir ya.

 

[Zzabuza]

İlerde daha da yalnız olacaksın nereden biliyorsun diye sorma

Uni de ortam oluo diyolar

 

[kraxius35]

Bilmiyorum doğru yere mi soruyorum yardımcı olursanız sevinirim. Yakın zamanda başka bir okula nakil aldırdım 11. Sınıfım etrafımdaki herkes çok iyi niyetli beni kimse dışlamadı ama insanları kendimden soğutuyorum sanırım sohbetim biyerden sonra sarmıyor kızlar desen ne konuşurum bilmiyorum hayatsızım ve çok aciz hissediyorum yalnızım herkesin ortamı var grubu var kızlarla sohbeti var ilişkisi var. Dışarıdan soğuk ve ciddiyim sanırım geçmişte yaşadığım bazı olaylar travma filan yaptı öğrenilmiş çaresizliğe yol açtı ve ben hişbirşey yapamıyorum. Herşeyin benim kafamda bittiğinin farkındayım ezik değilim bence, yada dışarıya pek yansıtmıyorum. Ders çalışmamı bile engelliyor artık psikolojim darmadağın 2 senedir herşeyin farkındayım ve kendimi düzeltmeye çalışıyorum erken kalkılan sabahlar soğuk duşlar spor beslenme filan hişbirşeye yaramadı instangram kullanmıyorum oyun oynamıyorum. Herşeye imkanım var ailemden ve gittiğim okulun kalitesinden memnunum tek istediğim sosyal olmak. Dışarıda herhangi biri ile herhangi bir konuda sohbet edebilirm ama okulda öyle olmuyor. Düşünün boş derslerde tenefüslerde öğle aralarında herkes gülmekten şakalardan yıkılırken ben tek başıma sıramda hayatı sorguluyor herşeyden herkesten nefret ediyorum içten içe küfürler ediyorum ruhumu yedi bitirdi yalnızlık. Hayır okulda da şey değilim sessiz pısırık gayet sağlam ve özgüvenli duruyorum girişken oluyorum konuşamıyorum tek derdim bu sosyal olamama bunu çözsem bambaşka biri olucak gibiyim kafamda öğrenilmiş çaresizlik gibi bir şey var. Gençler çok yazdım psikolog en iyisi ama böyle şeyler yaşadığımı ailem bilmese daha iyi.

git gyme bas başka çaren yok

 

[bahtsızkarakter]

Bilmiyorum doğru yere mi soruyorum yardımcı olursanız sevinirim. Yakın zamanda başka bir okula nakil aldırdım 11. Sınıfım etrafımdaki herkes çok iyi niyetli beni kimse dışlamadı ama insanları kendimden soğutuyorum sanırım sohbetim biyerden sonra sarmıyor kızlar desen ne konuşurum bilmiyorum hayatsızım ve çok aciz hissediyorum yalnızım herkesin ortamı var grubu var kızlarla sohbeti var ilişkisi var. Dışarıdan soğuk ve ciddiyim sanırım geçmişte yaşadığım bazı olaylar travma filan yaptı öğrenilmiş çaresizliğe yol açtı ve ben hişbirşey yapamıyorum. Herşeyin benim kafamda bittiğinin farkındayım ezik değilim bence, yada dışarıya pek yansıtmıyorum. Ders çalışmamı bile engelliyor artık psikolojim darmadağın 2 senedir herşeyin farkındayım ve kendimi düzeltmeye çalışıyorum erken kalkılan sabahlar soğuk duşlar spor beslenme filan hişbirşeye yaramadı instangram kullanmıyorum oyun oynamıyorum. Herşeye imkanım var ailemden ve gittiğim okulun kalitesinden memnunum tek istediğim sosyal olmak. Dışarıda herhangi biri ile herhangi bir konuda sohbet edebilirm ama okulda öyle olmuyor. Düşünün boş derslerde tenefüslerde öğle aralarında herkes gülmekten şakalardan yıkılırken ben tek başıma sıramda hayatı sorguluyor herşeyden herkesten nefret ediyorum içten içe küfürler ediyorum ruhumu yedi bitirdi yalnızlık. Hayır okulda da şey değilim sessiz pısırık gayet sağlam ve özgüvenli duruyorum girişken oluyorum konuşamıyorum tek derdim bu sosyal olamama bunu çözsem bambaşka biri olucak gibiyim kafamda öğrenilmiş çaresizlik gibi bir şey var. Gençler çok yazdım psikolog en iyisi ama böyle şeyler yaşadığımı ailem bilmese daha iyi.

Hocam siz millete derdinizi anlatamıyorsunuz kızları vs boşverin kendinizi düzeltin arkadaş ortamı kurun sonra kızlara bakarsınız tavsiyem psikoloğa gitmeniz şuan sorun değil gibi gozükür ama ilerde bu dert anlatamama büyük sorunlara yol açar kendim bildiğimden söylüyorum

 

[Davidd]

ortamın seni sosyalleştirebileceği etkinliklere/klüplere katılman lazım yani sohbetin doğal olarak oluşabileceği ortamlara gidersen belki açılırsın, mesela hobilerinle ilgili okul ya da şehrinde olan topluluklara katıl ya da sınıfından birileri bir şeyler yapıyorlarsa onlara katılmayı dene oradan bir hobi edinmeye çalış

 

[Kratos2008]

Bilmiyorum doğru yere mi soruyorum yardımcı olursanız sevinirim. Yakın zamanda başka bir okula nakil aldırdım 11. Sınıfım etrafımdaki herkes çok iyi niyetli beni kimse dışlamadı ama insanları kendimden soğutuyorum sanırım sohbetim biyerden sonra sarmıyor kızlar desen ne konuşurum bilmiyorum hayatsızım ve çok aciz hissediyorum yalnızım herkesin ortamı var grubu var kızlarla sohbeti var ilişkisi var. Dışarıdan soğuk ve ciddiyim sanırım geçmişte yaşadığım bazı olaylar travma filan yaptı öğrenilmiş çaresizliğe yol açtı ve ben hişbirşey yapamıyorum. Herşeyin benim kafamda bittiğinin farkındayım ezik değilim bence, yada dışarıya pek yansıtmıyorum. Ders çalışmamı bile engelliyor artık psikolojim darmadağın 2 senedir herşeyin farkındayım ve kendimi düzeltmeye çalışıyorum erken kalkılan sabahlar soğuk duşlar spor beslenme filan hişbirşeye yaramadı instangram kullanmıyorum oyun oynamıyorum. Herşeye imkanım var ailemden ve gittiğim okulun kalitesinden memnunum tek istediğim sosyal olmak. Dışarıda herhangi biri ile herhangi bir konuda sohbet edebilirm ama okulda öyle olmuyor. Düşünün boş derslerde tenefüslerde öğle aralarında herkes gülmekten şakalardan yıkılırken ben tek başıma sıramda hayatı sorguluyor herşeyden herkesten nefret ediyorum içten içe küfürler ediyorum ruhumu yedi bitirdi yalnızlık. Hayır okulda da şey değilim sessiz pısırık gayet sağlam ve özgüvenli duruyorum girişken oluyorum konuşamıyorum tek derdim bu sosyal olamama bunu çözsem bambaşka biri olucak gibiyim kafamda öğrenilmiş çaresizlik gibi bir şey var. Gençler çok yazdım psikolog en iyisi ama böyle şeyler yaşadığımı ailem bilmese daha iyi.

Bende yaşıyorum herkes 5 tane kızla geziyo 20 tane erkek sırada mal mal soru cozup ***** ***** dusunuyorum delircem bende senin gibiyim ankastre vs yok benimde imkanım var cogu seye okul Hocalar aramda iyi ama hicbişey zevk vermiyor şaka gibi cidden

 

[Diyonel]

sosyal ortamlarda belli bir statüye sahip olmak için bir başarı yetenek farkındalığa ihtiyacın var bununla beraber özgüvende çok önemli aksi takdir de biriyle şansa tanışmadıysan yada kendin gibi birini bulmadıysan 3 yıldır beraber olan insanların içine kaynaman elbette zor olacaktır. Ben olsam kişisel gelişimime önem verir sosyal etkinliklere katılır bir türlü çevre yapmaya oluşturmaya çalışırdım yoksa oturduğun yerden cidden zor.

 

[MufasaBoss]

Bilmiyorum doğru yere mi soruyorum yardımcı olursanız sevinirim. Yakın zamanda başka bir okula nakil aldırdım 11. Sınıfım etrafımdaki herkes çok iyi niyetli beni kimse dışlamadı ama insanları kendimden soğutuyorum sanırım sohbetim biyerden sonra sarmıyor kızlar desen ne konuşurum bilmiyorum hayatsızım ve çok aciz hissediyorum yalnızım herkesin ortamı var grubu var kızlarla sohbeti var ilişkisi var. Dışarıdan soğuk ve ciddiyim sanırım geçmişte yaşadığım bazı olaylar travma filan yaptı öğrenilmiş çaresizliğe yol açtı ve ben hişbirşey yapamıyorum. Herşeyin benim kafamda bittiğinin farkındayım ezik değilim bence, yada dışarıya pek yansıtmıyorum. Ders çalışmamı bile engelliyor artık psikolojim darmadağın 2 senedir herşeyin farkındayım ve kendimi düzeltmeye çalışıyorum erken kalkılan sabahlar soğuk duşlar spor beslenme filan hişbirşeye yaramadı instangram kullanmıyorum oyun oynamıyorum. Herşeye imkanım var ailemden ve gittiğim okulun kalitesinden memnunum tek istediğim sosyal olmak. Dışarıda herhangi biri ile herhangi bir konuda sohbet edebilirm ama okulda öyle olmuyor. Düşünün boş derslerde tenefüslerde öğle aralarında herkes gülmekten şakalardan yıkılırken ben tek başıma sıramda hayatı sorguluyor herşeyden herkesten nefret ediyorum içten içe küfürler ediyorum ruhumu yedi bitirdi yalnızlık. Hayır okulda da şey değilim sessiz pısırık gayet sağlam ve özgüvenli duruyorum girişken oluyorum konuşamıyorum tek derdim bu sosyal olamama bunu çözsem bambaşka biri olucak gibiyim kafamda öğrenilmiş çaresizlik gibi bir şey var. Gençler çok yazdım psikolog en iyisi ama böyle şeyler yaşadığımı ailem bilmese daha iyi.

3-4 Gün Sesiz Kal Reis Milleti İzle Kafana En Çok Yatan Arkadaş Grubuna Girmeye Çalış Zaten Onlarda Seni Severse Samimi Olursun Çok Asık Ve Soğukta Durma Bizim Sınıfta Senin Gibi Çocuk Vardı Çocuk Çok Soğuktu Sonra Gruba Aldık İyi Çocuk Çıktı Onlar Çağırırsa Hemen Git Yada Sen Dahil Olmaya Çalış Kantinde Fln Masalarına Otur

 

[keremast]

Bilmiyorum doğru yere mi soruyorum yardımcı olursanız sevinirim. Yakın zamanda başka bir okula nakil aldırdım 11. Sınıfım etrafımdaki herkes çok iyi niyetli beni kimse dışlamadı ama insanları kendimden soğutuyorum sanırım sohbetim biyerden sonra sarmıyor kızlar desen ne konuşurum bilmiyorum hayatsızım ve çok aciz hissediyorum yalnızım herkesin ortamı var grubu var kızlarla sohbeti var ilişkisi var. Dışarıdan soğuk ve ciddiyim sanırım geçmişte yaşadığım bazı olaylar travma filan yaptı öğrenilmiş çaresizliğe yol açtı ve ben hişbirşey yapamıyorum. Herşeyin benim kafamda bittiğinin farkındayım ezik değilim bence, yada dışarıya pek yansıtmıyorum. Ders çalışmamı bile engelliyor artık psikolojim darmadağın 2 senedir herşeyin farkındayım ve kendimi düzeltmeye çalışıyorum erken kalkılan sabahlar soğuk duşlar spor beslenme filan hişbirşeye yaramadı instangram kullanmıyorum oyun oynamıyorum. Herşeye imkanım var ailemden ve gittiğim okulun kalitesinden memnunum tek istediğim sosyal olmak. Dışarıda herhangi biri ile herhangi bir konuda sohbet edebilirm ama okulda öyle olmuyor. Düşünün boş derslerde tenefüslerde öğle aralarında herkes gülmekten şakalardan yıkılırken ben tek başıma sıramda hayatı sorguluyor herşeyden herkesten nefret ediyorum içten içe küfürler ediyorum ruhumu yedi bitirdi yalnızlık. Hayır okulda da şey değilim sessiz pısırık gayet sağlam ve özgüvenli duruyorum girişken oluyorum konuşamıyorum tek derdim bu sosyal olamama bunu çözsem bambaşka biri olucak gibiyim kafamda öğrenilmiş çaresizlik gibi bir şey var. Gençler çok yazdım psikolog en iyisi ama böyle şeyler yaşadığımı ailem bilmese daha iyi.

2 yıldır sporla uğraşıyorum spor yapmıyorken onceki hayatımda hep sahte arkadaşlıklar vardı. spor yaptığımdan beri salonda tanıştığım kişilerle dostluğum oldu.