Öncelikle en uygun sayılabilecek yere açtım konuyu. "Edebiyat" diye bi konu gelse iyi olurdu aslında.
Geçen günlerin birinde okuldan eve geldim, canım sıkkın, yorgunum yine. Aklıma kâfiyeli birkaç kelime geldi. Birkaç cümle kurdum. Sonra baktım ki devamı geliyor, aldım elime kalemi, başladım karalamaya defteri. Amacım kâfiyeyi bozmadan mânâlı bir melankolik bir şiir yazmaktı, başardım mı onu bilemiyorum. Haydi yazalım bakalım.
Not: Fazlasıylsa Sagopa Kajmer dinlediğim için şarkılarında kullandığı kalıplar ile karşılaşabilirsiniz şiirimde, ama şiir tamamen bana aittir.
MÜNZEVİ MEDETLER
Uykum kaçtı yine seherden.
Borçlu çıktım yine her demden,
Yine de oluştu bi' his esenden.
Çok çeken daha iyi bilir gezenden.
Yatmayıver bu gece kederden.
Hayatım oldu artık keneften.
Ruhum ayrılmak istedi bedenden.
Davetiye bekliyorum ecelden.
Tanıdım yine o yüzleri tekerden.
Zulüm gördü bu kalp beşerden.
Çek silahını vur bana tez elden.
Acı çekmekteyim beri ezelden.
Bak bi' elbise diktim kefenden.
Sonuç bekledim her nedenden.
Kalbim şair oldu tek elden.
Oysa güneş girermiş tek evden.
Gün sayar olduk müebbetten.
Münzeviydim artık medetten.
Yolsuzluk gördüm niyetten.
Maziyi karaladık biz veletten.
Pişmanlığım ödediğim bedelden.
Umudum vardı daha nelerden...
Gazi kalbim, her felaketten.
Gidercesine güçsüzüm bu planetten...
Şiir bu kadar. Fikirleriniz benim için çok değerli, lütfen bu konu altında belirtin fikirlerinizi.
