Mutluluk felsefeniz nedir?

[Gri Caner]

Ben bir Kızılay gönüllüsüyüm ve bugün çocuk bakımevine gittik. Orada anne ve babası ölen veya bir sebepten onlardan kopan çocuklar vardı. 7-17 yaş aralığında her çocuk vardı.
3 tane anne var. Her biri onlar için anne. Aynı zamanda öğretmen. Yani cidden bu işi alan kişiler büyük bir sorumluluğun altındalar. Takdir etmek gerekir.
Bugün şunu gördüm. O çocuklar mutluydular. Yani cidden mutluydular. Hayatta en değerli iki kişi ya doğumdan itibaren ya da çok küçük yaştan itibaren yoktu.
Nasıl mutlu olabiliyorlar diye düşündüm. Buna göre birkaç düşüncem var. Ama öncelikle sizlere sormak istiyorum.

Bu çocuklar nasıl mutlu olabiliyorlar? Bu çocuklar mutlu olacak nedenleri nasıl buluyorlar?

İkinci olarak sizin mutluluk felsefeniz nedir?

 

[123kral14]

sanal gerçeklik gözlüğüyle malum işi yapmak

 

[Denizgezen]

İnsan ömrü boyunca somurtarak hayat süremez diye düşünüyorum. Ve dediğin çoğu çocuk ya ergenlik çağında ya da daha küçük
Bazen bazı insanların yanında bulunmaktan mutlu olursun , bir yerde bulunmaktan mutlu olursun , bir şeylerle ilgilenmekten mutlu olursun bu öyle bir şey.
Çocuklar zaten sürekli o 3 kişiyi görüyor. Ve her ihtiyaçlarını gören insanlar onlar. Zaten zamanla insan ister istemez bağlanır. Böyle olunca da onları daha yakın görürler.
Bence bu yüzden mutlular. Bir yandan elimde bu yok deyip ahlanıp vahlanmak yerine elindeki ile mutlu olmak daha güzel bence. Karakter gelişiminde bunun çok etkisi var tabii ki.

 

[RainbowTreasure]

Benim mutluluk felsefem aslında bir nevi hayat felsefesi denilebilir. Ben kafaya takmamak üzerine bi hayat yaşamaya çalışıyorum. Takmamak dediysem saldım çayıra misali değil. Bizim kontrolümüz dışında gerçekleşen olaylar var. Ve pek çoğumuz eminim ki bunları kendimize dert ediyoruzdur. Yaklaşık 6 aydır tez - staj - okulu bitirebilecek miyim üçlemesi arasında kendi aklımı kemiriyorum. Ama kemirme sebebim kesinlikle kendi çalışma eksikliğim değil. Acaba hoca bu mailime ne cevap verecek , firmanın istediği gibi sonuçlanacak mı projem , acaba şu derste hoca nasıl soru soracak , o öyle mi olacak bu böyle mi olacak derken artık stressden vücudumda yaralar çıkmaya başlamıştı. Sonradan kafaya takmama düzenine geçtim. Şu an tezim bitmek üzere hatta haftaya sunumum var, bir yandan final sınavlarım iyi geçiyor ve vücudumda yara felan kalmadı. Eskisine oranla daha az asabiyim. Arkadaşlarım ve ailem daha çok güldüğümü söylüyorlar. İnanır mısınız aynaya baktığımda bile bambaşka birini gördüğüme inanıyorum artık. Belki tek sebebi bu düşünce tarzım değildir. Ama en büyük etkinin bu olduğunu düşünüyorum, en azından bu olduğuna inanmak istiyorum.
Çocuklara gelecek olursak da nasıl başarıyorlar bilmiyorum ama başarmaları çok mutlu ediyor beni.