ShadowVoyager42
80+
- Katılım
- 2 Şubat 2025
- Mesajlar
- 4
Uygun Olmayan Konu Başlığı
Aslında bu yazıyı yazma sebebimi tam olarak bilmiyorum ama bir şekilde içimdekileri dışa vurmak istiyorum. Yalnızlık, zamanla daha da yoğunlaşan bir his haline geldi. Birçok kişi gibi ben de yalnızım, ama son zamanlarda bu yalnızlık bana daha fazla yük olmaya başladı. Yalnızlık, aslında hep vardı ama son zamanlarda bu duygu beni daha fazla yormaya başladı.
Yaşım ilerliyor ama düşündüğümde, ailem dışında kimseyle gerçekten yakın bir arkadaşlığım yok. Bunu fark ettiğimde biraz garip hissediyorum. Arkadaşlık kurmanın nasıl bir şey olduğunu, insanların bir araya nasıl geldiğini tam olarak anlayamıyorum. Duygusal olarak yalnızım ve bir şekilde hayatımda gerçek bir bağlantı kurmakta zorlanıyorum.
Bir zamanlar çalışıyordum ve o dönemde de yalnızdım. İşimi yapıp çıkıyordum, etrafımda kimse yoktu. Eski okul arkadaşlarım vardı ama ne yazık ki onlarla da ilişkim bitti. Bir şekilde soğudum onlardan, çünkü bazen insanların yüzeysel bağlar kurduğunu fark ettim.
Daha da sarsıcı çünkü; eski kız arkadaşım, eski okul arkadaşım dediğim kişiyle birlikte olmaya başlamış. Bunu öğrendiğimde gerçekten şaşırdım ve güvenim büyük ölçüde kırıldı. Her şey bir anda tersine döndü ve hayatımda önemli olan insanlardan beklemediğim şeylerle karşılaştım. Bu durum beni derinden etkiledi ve hala anlamaya çalışıyorum.
Son bir aydır işten de çıktım ve yalnızlık hissim daha da derinleşti. Artık evde tek başıma oturuyorum ve ne dışarı çıkma isteğim var ne de eğlenme hevesim. Gerçekten hiçbir şey yapmak istemiyorum. Gündelik hayatımda ise genellikle tek başıma vakit geçiriyorum. Kendi paramla aldığım bilgisayarımda geceye kadar şarkılar dinleyip oyun oynuyorum. Piyano çalmayı az çok biliyorum, bu da bana rahatlama ve bir şeyler ifade etme imkanı sağlıyor. Ayrıca edebiyat ve şiirle de ilgileniyorum. Yalnızken bu tür şeyler, beni biraz olsun hayata bağlayan şeyler oluyor. Ama ne yazık ki, yine de yalnızlıkla başa çıkmanın yolunu bulamıyorum. Hayat böyle bir şey mi? Yalnızlık, hep bu şekilde mi devam eder? Yoksa belki ben bir şeyleri yanlış mı yapıyorum?
Yaşım ilerliyor ama düşündüğümde, ailem dışında kimseyle gerçekten yakın bir arkadaşlığım yok. Bunu fark ettiğimde biraz garip hissediyorum. Arkadaşlık kurmanın nasıl bir şey olduğunu, insanların bir araya nasıl geldiğini tam olarak anlayamıyorum. Duygusal olarak yalnızım ve bir şekilde hayatımda gerçek bir bağlantı kurmakta zorlanıyorum.
Bir zamanlar çalışıyordum ve o dönemde de yalnızdım. İşimi yapıp çıkıyordum, etrafımda kimse yoktu. Eski okul arkadaşlarım vardı ama ne yazık ki onlarla da ilişkim bitti. Bir şekilde soğudum onlardan, çünkü bazen insanların yüzeysel bağlar kurduğunu fark ettim.
Daha da sarsıcı çünkü; eski kız arkadaşım, eski okul arkadaşım dediğim kişiyle birlikte olmaya başlamış. Bunu öğrendiğimde gerçekten şaşırdım ve güvenim büyük ölçüde kırıldı. Her şey bir anda tersine döndü ve hayatımda önemli olan insanlardan beklemediğim şeylerle karşılaştım. Bu durum beni derinden etkiledi ve hala anlamaya çalışıyorum.
Son bir aydır işten de çıktım ve yalnızlık hissim daha da derinleşti. Artık evde tek başıma oturuyorum ve ne dışarı çıkma isteğim var ne de eğlenme hevesim. Gerçekten hiçbir şey yapmak istemiyorum. Gündelik hayatımda ise genellikle tek başıma vakit geçiriyorum. Kendi paramla aldığım bilgisayarımda geceye kadar şarkılar dinleyip oyun oynuyorum. Piyano çalmayı az çok biliyorum, bu da bana rahatlama ve bir şeyler ifade etme imkanı sağlıyor. Ayrıca edebiyat ve şiirle de ilgileniyorum. Yalnızken bu tür şeyler, beni biraz olsun hayata bağlayan şeyler oluyor. Ama ne yazık ki, yine de yalnızlıkla başa çıkmanın yolunu bulamıyorum. Hayat böyle bir şey mi? Yalnızlık, hep bu şekilde mi devam eder? Yoksa belki ben bir şeyleri yanlış mı yapıyorum?
