runepat
80+
- Katılım
- 26 Şubat 2025
- Mesajlar
- 88
- Reaksiyon skoru
- 32
Öncelikle böyle bir konuyu açma sebebinin derdimi anlatmak olduğumu belirteyim. Biliyorum o kadar yaşadıklarımdan dolayı belki burada çözüm bulamayabilirim ama dediğim gibi sadece derdimi anlatmak olduğu için yine de konu açtım.
21 yaşında bir insanım ve bu zamana kadar kötü niyetle kimseye bir zararım olmadı. Eminim ki bu yaşta insanların kimseye kötü bir zararı olmamıştır da zaten. Hep işimi gücümü kendim halletmeye çalışırım elimden geldiğince, kimseye muhtaç olmuyorum pek. Hayatım sürekli aynı geçiyor benim. Telefonla uğraşırım çoğunlukla. İlim konusunda araştırma yapıyorum genellikle, oyun oynamadım telefonda pek. Zaten oyun insan vaktini öldürüyor, o yüzden oynamıyorum. Doğru düzgün bilgisayarım da olmadı benim, olsa bilgisayardan iş yapıp para kazanırdım da.
Dışarıdan bakıldığında kıskanılacak veya nefret edilecek gibi durmuyorum, dışarıya çıktığımda yanımdan geçenlerin çoğu öflüyor pöflüyor. Mesela ben bakkala veya markete her gün sıklıkla gittiğim zaman oradaki kasiyer ve esnaf benden tiksinmeye başlıyor, beni gördüklerinde kaşlarını çatıyorlar, afra tafra yapıyorlar. Sırf bu yüzden dışarı çıkmak bile istemiyorum, mecbur olmadıkça. Annem beni markete gönderiyor her gün, onun dışında çıkmıyorum. Çıksam ne yapacağım dışarıda? Yıllardır arkadaşım yok, 8 milyar insanın içinde kendimi yalnız gibi hissediyorum. Telefon rehberimde sadece ailem var. Akraba desen o da yok. Ne gelen giden var, ne yardım eden.
Şimdi diyeceksiniz git bir işe gir çalış falan. Zaten mentalim çöktüğü için çalışmak dahi istemiyorum. Ablam ve abim beni evde istemiyorlar kanısına vardım bu günlerden sonra artık. Mesela ben odada oluyorum çoğunlukla, diyelim ki benim odama en yakın yer mutfak, herhangi oda da olabilir. Mutfakta afra tafra yapıyorlar, öflüyor, pöflüyorlar. Kendileri benle muhatap olmuyorlar zaten, oluyorlarsa da annem veya babam muhatap ettiriyorlar, onlar da bir şey istediğinde ettiriyorlar. Delirme noktasına gelmişim artık bunlar yüzünden. Bir de sürekli bunlar olunca artık insan tam deliriyor artık. Sırf yüzlerini görmek istemediğim için odamdan bile çıkmıyorum ama yine olan bana oluyor işin sonunda. Ablam ve abimin bana karşı bir şeyi olduğuna çok eminim artık. Burda fazla detaya girmeyeceğim, ben sadece özetimsi bir şekilde ve sürekli olan şeyleri söylüyorum. 11. sınıfın sonlarına doğru açığa geçmiştim zorbadan dolayı. Nitelikli özel meslek lisesinde okuyordum bir de ama kontenjan çok olduğu için okulda soytarı öğrenciler de çoktu. Bazen sosyal medyada okulda fiziksel zorbalık videoları görmüşsünüzdür illaki, ben de psikolojik olanını gördüm işte. Dayanamadım ben de açığa geçtim. 21 haziranda üniversite sınavına gireceğim ve büyük ihtimalle bir milyon sıralama yapacağım çünkü hiç çalışmadım neredeyse. 2 senelik açıktan üniversiteye gideceğim, yapacak bir şey yok.
Yapabileceğim hiçbir şey olmamasına rağmen çaresizlikten burda konu açıyorum. Keşke bir yerden vurgun yapsam ama öyle bir hayat da mümkün değil ki. Resmen ailem beni istemiyor. Ben anneme babama da söylüyorum bunları ama beni s*qlemiyorlar bile. Başıma ne geliyorsa annemin babamın umursamazlığı yüzünden geldi. Alo 183'ü aramayı deneyecem de korkuyorum, çünkü onların ufak bir olay diye yardım etmeyeceklerini düşündüğümden dolayı. Kalacak yer benim için çok önemli ama bu mümkün değil işte. Ne diyeyim artık bilemiyorum, artık susmayı tercih ediyorum
21 yaşında bir insanım ve bu zamana kadar kötü niyetle kimseye bir zararım olmadı. Eminim ki bu yaşta insanların kimseye kötü bir zararı olmamıştır da zaten. Hep işimi gücümü kendim halletmeye çalışırım elimden geldiğince, kimseye muhtaç olmuyorum pek. Hayatım sürekli aynı geçiyor benim. Telefonla uğraşırım çoğunlukla. İlim konusunda araştırma yapıyorum genellikle, oyun oynamadım telefonda pek. Zaten oyun insan vaktini öldürüyor, o yüzden oynamıyorum. Doğru düzgün bilgisayarım da olmadı benim, olsa bilgisayardan iş yapıp para kazanırdım da.
Dışarıdan bakıldığında kıskanılacak veya nefret edilecek gibi durmuyorum, dışarıya çıktığımda yanımdan geçenlerin çoğu öflüyor pöflüyor. Mesela ben bakkala veya markete her gün sıklıkla gittiğim zaman oradaki kasiyer ve esnaf benden tiksinmeye başlıyor, beni gördüklerinde kaşlarını çatıyorlar, afra tafra yapıyorlar. Sırf bu yüzden dışarı çıkmak bile istemiyorum, mecbur olmadıkça. Annem beni markete gönderiyor her gün, onun dışında çıkmıyorum. Çıksam ne yapacağım dışarıda? Yıllardır arkadaşım yok, 8 milyar insanın içinde kendimi yalnız gibi hissediyorum. Telefon rehberimde sadece ailem var. Akraba desen o da yok. Ne gelen giden var, ne yardım eden.
Şimdi diyeceksiniz git bir işe gir çalış falan. Zaten mentalim çöktüğü için çalışmak dahi istemiyorum. Ablam ve abim beni evde istemiyorlar kanısına vardım bu günlerden sonra artık. Mesela ben odada oluyorum çoğunlukla, diyelim ki benim odama en yakın yer mutfak, herhangi oda da olabilir. Mutfakta afra tafra yapıyorlar, öflüyor, pöflüyorlar. Kendileri benle muhatap olmuyorlar zaten, oluyorlarsa da annem veya babam muhatap ettiriyorlar, onlar da bir şey istediğinde ettiriyorlar. Delirme noktasına gelmişim artık bunlar yüzünden. Bir de sürekli bunlar olunca artık insan tam deliriyor artık. Sırf yüzlerini görmek istemediğim için odamdan bile çıkmıyorum ama yine olan bana oluyor işin sonunda. Ablam ve abimin bana karşı bir şeyi olduğuna çok eminim artık. Burda fazla detaya girmeyeceğim, ben sadece özetimsi bir şekilde ve sürekli olan şeyleri söylüyorum. 11. sınıfın sonlarına doğru açığa geçmiştim zorbadan dolayı. Nitelikli özel meslek lisesinde okuyordum bir de ama kontenjan çok olduğu için okulda soytarı öğrenciler de çoktu. Bazen sosyal medyada okulda fiziksel zorbalık videoları görmüşsünüzdür illaki, ben de psikolojik olanını gördüm işte. Dayanamadım ben de açığa geçtim. 21 haziranda üniversite sınavına gireceğim ve büyük ihtimalle bir milyon sıralama yapacağım çünkü hiç çalışmadım neredeyse. 2 senelik açıktan üniversiteye gideceğim, yapacak bir şey yok.
Yapabileceğim hiçbir şey olmamasına rağmen çaresizlikten burda konu açıyorum. Keşke bir yerden vurgun yapsam ama öyle bir hayat da mümkün değil ki. Resmen ailem beni istemiyor. Ben anneme babama da söylüyorum bunları ama beni s*qlemiyorlar bile. Başıma ne geliyorsa annemin babamın umursamazlığı yüzünden geldi. Alo 183'ü aramayı deneyecem de korkuyorum, çünkü onların ufak bir olay diye yardım etmeyeceklerini düşündüğümden dolayı. Kalacak yer benim için çok önemli ama bu mümkün değil işte. Ne diyeyim artık bilemiyorum, artık susmayı tercih ediyorum
Son düzenleme:
