Bir baltaya sap olamama hissi

[hesabımısilermisiniz]

Kısaca kendimden bahsedeyim kayda değer hiçbir başarısı olmayan ortalama bir türk genciyim 17 yaşındayım. Ailemin maddi durumu orta sınıfın altında kalıyor, aslında kalmıyor ama belki pederin köye villa yaptırmak gibi enteresan hayalleri vardır. Asıl konuya gelecek olursam ders çalışırken disiplin sağlayamıyorum bir kaç gün çalışıyorum ve aniden doğuştan evi arabası hazır olanlar ve malum partinin gençlik kolları vasıtasıyla/babasının bağlantılarıyla yaşamını devam ettirenler aklıma geliyor. Bu kadar fırsat eşitsizliğinin farkında olarak çalışmaya devam etmek gerçekten zor ve devamlı olarak "3 gün çalış ara ver 3 gün çalış ara ver moralin bozulsun tekrar ara ver hayalin aklına gelsin tekrar başla" bu döngüden asla dışarı çıkamıyorum. 11. sınıfta açık liseye geçtim ve koca 2 yılı çöp ettim, o zamanda çoğu şeyin farkındaydım fakat başka bir çarem olmadığının farkında değildim. Bu yıl kesin yaparım diyip tekrar çalışmaya başladım sonuç olarak 3 ayımı daha çöp ettim ve bu konuyu kesinlikle açmam gerektiğini düşündüm. Sokakta görülünce mahalle abisi veya eleman diye anılan birinden ciddi bir tavsiye bekliyorum çünkü tavsiye verecek bir büyüğüm hiçbir zaman olmadı. İçimde bir şey yapmak için heves var fakat gerçekten imkanım yok ne yapsam olmuyor. Ben el bebek gül bebek büyüyen biri hiç değilim fakat o KYK yurtlarından birine adım atsam girer girmez kusarım. Liseyi yatarak geçirdiğim için OBP puanı da haliyle düşük hedeflediğim üniversiteyi kazanamayacağımı az çok kestirebiliyorum, orta puanlı bir üni var fakat ulaşım zor barınma zaten pahalı alışveriş desen ulaşım zor olduğundan yapılan alışverişin getir götürü yine zorluk çıkaracak. Bir kaç arkadaşla kirada oturma ihtimalim sıfırdan bile az, Hedeflediğim bölüm dijital oyun tasarımı bu alanda yetenekliyim ve kendimi geliştirmeye çalışıyorum sadece üniversiteyle olmayacağını biliyorum ama üniversiteye gitmezsem aile baskısı yüzünden yine arpa boyu yol alamayacağım. Bir de Game Jam etkinliklerinin %90 lık kesimi istanbulda dönüyor gideceğim muhtemel üni ise muğlada. Kısacası durumu olan yaşıtlarımın çok iyi yerlerde olması ve benim bunun hayalini bile kuramayacak olmam çok zoruma gidiyor. Biri elime değnek verse ve bir anda en iyi eğitimi almayı dilesem bu sefer yıllardır acısını çektiğim anksiyete hastalığım işleri batıracak. Yalnızlığa aşırı derecede alışığım bunun hakkında sorun yok fakat desteksiz hissediyorum bana güven verebilecek tek bir şey bile yok maddi ya da manevi hiçbir dayanağım olmadı. Tavsiyelerinizi bekliyorum nasıl bir adım atabilirim lütfen yardımcı olun. Bu konuyu yazdığım sırada YT ana sayfama bu video çıktı (şuan daha kötü hissediyorum)

 

[We_need_meet]

Kısaca kendimden bahsedeyim kayda değer hiçbir başarısı olmayan ortalama bir türk genciyim 17 yaşındayım. Ailemin maddi durumu orta sınıfın altında kalıyor, aslında kalmıyor ama belki pederin köye villa yaptırmak gibi enteresan hayalleri vardır. Asıl konuya gelecek olursam ders çalışırken disiplin sağlayamıyorum bir kaç gün çalışıyorum ve aniden doğuştan evi arabası hazır olanlar ve malum partinin gençlik kolları vasıtasıyla/babasının bağlantılarıyla yaşamını devam ettirenler aklıma geliyor. Bu kadar fırsat eşitsizliğinin farkında olarak çalışmaya devam etmek gerçekten zor ve devamlı olarak "3 gün çalış ara ver 3 gün çalış ara ver moralin bozulsun tekrar ara ver hayalin aklına gelsin tekrar başla" bu döngüden asla dışarı çıkamıyorum. 11. sınıfta açık liseye geçtim ve koca 2 yılı çöp ettim, o zamanda çoğu şeyin farkındaydım fakat başka bir çarem olmadığının farkında değildim. Bu yıl kesin yaparım diyip tekrar çalışmaya başladım sonuç olarak 3 ayımı daha çöp ettim ve bu konuyu kesinlikle açmam gerektiğini düşündüm. Sokakta görülünce mahalle abisi veya eleman diye anılan birinden ciddi bir tavsiye bekliyorum çünkü tavsiye verecek bir büyüğüm hiçbir zaman olmadı. İçimde bir şey yapmak için heves var fakat gerçekten imkanım yok ne yapsam olmuyor. Ben el bebek gül bebek büyüyen biri hiç değilim fakat o KYK yurtlarından birine adım atsam girer girmez kusarım. Liseyi yatarak geçirdiğim için OBP puanı da haliyle düşük hedeflediğim üniversiteyi kazanamayacağımı az çok kestirebiliyorum, orta puanlı bir üni var fakat ulaşım zor barınma zaten pahalı alışveriş desen ulaşım zor olduğundan yapılan alışverişin getir götürü yine zorluk çıkaracak. Bir kaç arkadaşla kirada oturma ihtimalim sıfırdan bile az, Hedeflediğim bölüm dijital oyun tasarımı bu alanda yetenekliyim ve kendimi geliştirmeye çalışıyorum sadece üniversiteyle olmayacağını biliyorum ama üniversiteye gitmezsem aile baskısı yüzünden yine arpa boyu yol alamayacağım. Bir de Game Jam etkinliklerinin %90 lık kesimi istanbulda dönüyor gideceğim muhtemel üni ise muğlada. Kısacası durumu olan yaşıtlarımın çok iyi yerlerde olması ve benim bunun hayalini bile kuramayacak olmam çok zoruma gidiyor. Biri elime değnek verse ve bir anda en iyi eğitimi almayı dilesem bu sefer yıllardır acısını çektiğim anksiyete hastalığım işleri batıracak. Yalnızlığa aşırı derecede alışığım bunun hakkında sorun yok fakat desteksiz hissediyorum bana güven verebilecek tek bir şey bile yok maddi ya da manevi hiçbir dayanağım olmadı. Tavsiyelerinizi bekliyorum nasıl bir adım atabilirim lütfen yardımcı olun. Bu konuyu yazdığım sırada YT ana sayfama bu video çıktı (şuan daha kötü hissediyorum)

Eğer hayaliniz varsa ve hedefiniz varsa çalışacaksınız ne yazık ki yapabilecek bir şey yok. Başkalarının hayatlarında ki fırsat eşitsizliği düşüncesinin beyninizin ürettiği bir bahane olduğunu düşünüyorum. Tamam Belki gerçekten gençlik kolları veya babadan bağlantı ile yaşayanlar gerçekten bizden daha avantajlı ama diğer saydığımız kişiler de çok çalışmıyor "Evi arabası hazır olanlar" mesela sadece ulaşımı daha kolay insanlar. Yüksek ihtimal beyninizin tembelliği sevmesinden dolayı böyle motivasyonsuzluğa düşüyorsunuz, motivasyonsuzluktan da olumsuz düşünüyorsunuz "Üniversiteyi kazanamayacağımı az çok kestirebiliyorum." diyerek de zaten işinizden sapıyorsunuz. Bu yaşınıza gelip "Kayda değer hiçbir başarısı olmayan..." kişiyseniz de o, bu zamana kadardı daha da geç olmadan bir şeyler yaparsınız ya! Hâlâ ölmediniz o yüzden geçmiş geçmişte kaldı. En azından geleceğiniz için çalışın daha iyi yerlere gelin ve pişman olmayın.
Belki sizi derslerden alıkoyan şeylerden uzak durmanız yardımcı olur yani ders çalışırken ne yapmak istiyorsunuz? Mesela Oyun oynamak, oyun oynamayı bırakmanız gerek ya da sosyal medyaya girmek o zamanda sosyal medyayı kısıtlamanız lazım. Sizin gibi bir sürü insan vardır ama onlar başarmıştır (Tabii ki de zorlanarak.) sizde onlardan biri olabilirsiniz! Tabii ki zorlanarak...
Umarım bu yazı size moral verebilir.
Başarılar...

 

[MufasaBoss]

Kısaca kendimden bahsedeyim kayda değer hiçbir başarısı olmayan ortalama bir türk genciyim 17 yaşındayım. Ailemin maddi durumu orta sınıfın altında kalıyor, aslında kalmıyor ama belki pederin köye villa yaptırmak gibi enteresan hayalleri vardır. Asıl konuya gelecek olursam ders çalışırken disiplin sağlayamıyorum bir kaç gün çalışıyorum ve aniden doğuştan evi arabası hazır olanlar ve malum partinin gençlik kolları vasıtasıyla/babasının bağlantılarıyla yaşamını devam ettirenler aklıma geliyor. Bu kadar fırsat eşitsizliğinin farkında olarak çalışmaya devam etmek gerçekten zor ve devamlı olarak "3 gün çalış ara ver 3 gün çalış ara ver moralin bozulsun tekrar ara ver hayalin aklına gelsin tekrar başla" bu döngüden asla dışarı çıkamıyorum. 11. sınıfta açık liseye geçtim ve koca 2 yılı çöp ettim, o zamanda çoğu şeyin farkındaydım fakat başka bir çarem olmadığının farkında değildim. Bu yıl kesin yaparım diyip tekrar çalışmaya başladım sonuç olarak 3 ayımı daha çöp ettim ve bu konuyu kesinlikle açmam gerektiğini düşündüm. Sokakta görülünce mahalle abisi veya eleman diye anılan birinden ciddi bir tavsiye bekliyorum çünkü tavsiye verecek bir büyüğüm hiçbir zaman olmadı. İçimde bir şey yapmak için heves var fakat gerçekten imkanım yok ne yapsam olmuyor. Ben el bebek gül bebek büyüyen biri hiç değilim fakat o KYK yurtlarından birine adım atsam girer girmez kusarım. Liseyi yatarak geçirdiğim için OBP puanı da haliyle düşük hedeflediğim üniversiteyi kazanamayacağımı az çok kestirebiliyorum, orta puanlı bir üni var fakat ulaşım zor barınma zaten pahalı alışveriş desen ulaşım zor olduğundan yapılan alışverişin getir götürü yine zorluk çıkaracak. Bir kaç arkadaşla kirada oturma ihtimalim sıfırdan bile az, Hedeflediğim bölüm dijital oyun tasarımı bu alanda yetenekliyim ve kendimi geliştirmeye çalışıyorum sadece üniversiteyle olmayacağını biliyorum ama üniversiteye gitmezsem aile baskısı yüzünden yine arpa boyu yol alamayacağım. Bir de Game Jam etkinliklerinin %90 lık kesimi istanbulda dönüyor gideceğim muhtemel üni ise muğlada. Kısacası durumu olan yaşıtlarımın çok iyi yerlerde olması ve benim bunun hayalini bile kuramayacak olmam çok zoruma gidiyor. Biri elime değnek verse ve bir anda en iyi eğitimi almayı dilesem bu sefer yıllardır acısını çektiğim anksiyete hastalığım işleri batıracak. Yalnızlığa aşırı derecede alışığım bunun hakkında sorun yok fakat desteksiz hissediyorum bana güven verebilecek tek bir şey bile yok maddi ya da manevi hiçbir dayanağım olmadı. Tavsiyelerinizi bekliyorum nasıl bir adım atabilirim lütfen yardımcı olun. Bu konuyu yazdığım sırada YT ana sayfama bu video çıktı (şuan daha kötü hissediyorum)

17 Yaşındasın daha sakin ol 27 yaşında baba parası yiyip üniversite okuyan kızlar var hayat askerden sonra başlıyor

 

[Melih -]

baskan istedigin seyleri basarsan bile hayatijn yine acilarla dolu olacak yalandolan sozlerle moral vermeyin olm insanlara

 

[xxxZAURxxx]

Hiç bir şey yapmaya gerek yok. Sadece bak sadece diyorum.
Eğer askere gidene kadar berber yanında durup mesleği öğrenirsen.

Tüm okuyacağın ünilerden liselerden bilmem nelerden daha iyi yöne doğru ilerlersin. Çünkü bir kere para eline geçti mi arkası kesilmez öyle bir sanattır.

Para da bol olunca sıkıntı sıfır yani 0 olur. Etrafında seni övenler çoğalır.
Ne iyi oldu Ünide felan zaman kaybetmedim dersin.


Oyun felan yaparsan dijital ortamda kalırsan yerinde sayarsın hemde uzun zaman 5 parasız kalırsın.

Mesajlar otomatik olarak birleştirildi: 20 Eylül 2025

Şuanki durum böyle. Eğer torpilin yoksa, Ya araba tamircisi olursun eve döndüğünde benzin kokarsın, yada benim gibi camcı da çalışırsın eve ellerin bantlı gidersin kesik kesik.

 

[hesabımısilermisiniz]

Eğer hayaliniz varsa ve hedefiniz varsa çalışacaksınız ne yazık ki yapabilecek bir şey yok. Başkalarının hayatlarında ki fırsat eşitsizliği düşüncesinin beyninizin ürettiği bir bahane olduğunu düşünüyorum. Tamam Belki gerçekten gençlik kolları veya babadan bağlantı ile yaşayanlar gerçekten bizden daha avantajlı ama diğer saydığımız kişiler de çok çalışmıyor "Evi arabası hazır olanlar" mesela sadece ulaşımı daha kolay insanlar. Yüksek ihtimal beyninizin tembelliği sevmesinden dolayı böyle motivasyonsuzluğa düşüyorsunuz, motivasyonsuzluktan da olumsuz düşünüyorsunuz "Üniversiteyi kazanamayacağımı az çok kestirebiliyorum." diyerek de zaten işinizden sapıyorsunuz. Bu yaşınıza gelip "Kayda değer hiçbir başarısı olmayan..." kişiyseniz de o, bu zamana kadardı daha da geç olmadan bir şeyler yaparsınız ya! Hâlâ ölmediniz o yüzden geçmiş geçmişte kaldı. En azından geleceğiniz için çalışın daha iyi yerlere gelin ve pişman olmayın.
Belki sizi derslerden alıkoyan şeylerden uzak durmanız yardımcı olur yani ders çalışırken ne yapmak istiyorsunuz? Mesela Oyun oynamak, oyun oynamayı bırakmanız gerek ya da sosyal medyaya girmek o zamanda sosyal medyayı kısıtlamanız lazım. Sizin gibi bir sürü insan vardır ama onlar başarmıştır (Tabii ki de zorlanarak.) sizde onlardan biri olabilirsiniz! Tabii ki zorlanarak...
Umarım bu yazı size moral verebilir.
Başarılar...

denemeye çalışacağım, ayrıca anlattıklarım bahane değil düpedüz gerçekler. Kendimi avutmayı sevmiyorum bir konuda gerçekçi olmazsam çözüme ulaşmanın yolu da olmuyor. Oyun oynamamam imkansız çünkü yaptığım yaptığım oyunları anlık olarak test etmem gerekiyor. Yıllardır dönen OBP muhabbetinden ötürü İstediğim üniversiteye yerleşemeyeceğimi biliyorum bunu anlatmak istemiştim, tembel biri hiç değilim babamın kaçtığı saçma sapan sorumsuzlukları hep ben yüklendim

Mesajlar otomatik olarak birleştirildi: 20 Eylül 2025

Hiç bir şey yapmaya gerek yok. Sadece bak sadece diyorum.
Eğer askere gidene kadar berber yanında durup mesleği öğrenirsen.

Tüm okuyacağın ünilerden liselerden bilmem nelerden daha iyi yöne doğru ilerlersin. Çünkü bir kere para eline geçti mi arkası kesilmez öyle bir sanattır.

Para da bol olunca sıkıntı sıfır yani 0 olur. Etrafında seni övenler çoğalır.
Ne iyi oldu Ünide felan zaman kaybetmedim dersin.


Oyun felan yaparsan dijital ortamda kalırsan yerinde sayarsın hemde uzun zaman 5 parasız kalırsın.

Mesajlar otomatik olarak birleştirildi: 20 Eylül 2025

Şuanki durum böyle. Eğer torpilin yoksa, Ya araba tamircisi olursun eve döndüğünde benzin kokarsın, yada benim gibi camcı da çalışırsın eve ellerin bantlı gidersin kesik kesik.

abi iyi dedin güzel dedin de parasız kalmak ne demek ya? dünyadaki tüm müzik sektörünü dörtle çarp dönen para oyun sektörüne yaklaşamıyor bile. Yeteneğim var diyorum. Bu arada parası olmayan birinin parasız kalması da şuan için imkansız :d. Askere gitmek gibi niyetim de yok açıktan bir üniye yazıldın mı peynir gibi uzuyor. Erkeklik organım olduğu için devlete haraç verme gibi niyetim de yok kaldı ki burada doğmak beni kimseye borçlu yapmıyor. Torpile gelince haklısın ama bu beni neşelendiren bir yanıt değil

 

[hesabımısilermisiniz]

17 Yaşındasın daha sakin ol 27 yaşında baba parası yiyip üniversite okuyan kızlar var hayat askerden sonra başlıyor

bizim burada babanın dükkanı varsa 10 yaşından sonra ordasın babanın durumu yoksa okuyup memur olmak en kötü muhafazakarlardan eğitim alıp imam olmak zorundasın. Bulunduğum şehri mahalleyi hiçbir zaman sevemedim nefret ediyorum desem kelimeler yetmiyor. Yeni atanan imamların tayinleri köye çıkıyor ve kış aylarında camiler bomboş cemaatleri bile yok. Bir kaç yıl yatarak para kazanıyorlar, bizim buranın insanı her türlü katakulliye akıl erdirebildiğinden bunun hesabını da ince yapmışlar diyecek söz bulamıyorum. 27 yaşında baba parası yiyen kız deyimi bana çok uzak geliyor, ailemden ayrılmak istiyorum sebebi onlara yük olduğumu düşünmem değil beni doğurdukları için de onlara borçlu olacak değilim asıl sebep annem ve babamla paylaşacak tek bir ortak yanımızın bile olmaması ve yıllar önce aldıkları yanlış kararlardan dolayı her zaman benim sorumlu tutulmam. Aşırı gamsız baba ve aşırı dertli bir anne, hiç şaşmaz... En azından oğlum şöyle böyle yap bu iyi bu kötü diye yol gösteren bir ailem olsaydı yaşadığım çoğu şeyi yaşamayacaktım her şeyi kabulleniyorum ama onların yaptığı işin sorumlusu neden benim buna bir türlü akıl erdiremiyorum sinirim tavan yapıyor. Abi ben çok kaçık birimiyim bu kadar şeyi yaşamam normal olabilir mi? Beynim ve kalbim o kadar taşlaştı ki yolda birine araba çarpsa ve ölse hiçbir şey hissetmeyecek duruma getirdiler beni. Her neyse anlattıkça yoruluyorum