16 yaşındayım, ortaokulda derslerime çalışmazdım genel olarak üniversite odaklı baktığım için kitap açıp bakmazdım. Liseye geçtiğim gibi çalışmaya başladım. Notlarım yükseldi. Şu 2 yıldır çalışmamak için bir isteksizlik kaygı hiçbirşeyim yok. Daha çok dijital anlamda yoğunlaştığım ve geliştirdiğim için memuriyet açısından bir hedefim yok. Kendimi geliştiriyorum. para iş vesayre, Ama ben sormak istiyorum gerçekten çünki uzun zamandır kimse ile bir iletişimim yok ve şu an için hayattan kendimi soyutladım, beni mutlu eden şey hobilerim ve kendimi geliştirdiğim alanlar, ama yalnız kalmam beni gerçekten sıkıntıya sokuyor, Okul sonrası günde 3 4 saat molasız çalışıyorum, Gecelere kadar sürebiliyor, ve ders çalışırken biryandan kendi kendime karşımda biri varmışçasına onunla konuşuyorum bu beni birazda olsa mutlu ediyor.
Kendimi bilerek ağlatıp sinirlendirmek dahada motive ediyor kağıdı kitabı yırtıyorum bazen birşeyler kırıp parçalamak daha çok motive ediyor. ancak anormal karşılanıyor. dışarıda insanlara karşı bazen normal bir şekilde konuşmuyorum. Şu 3 yıldır kendimi belli alanlarda geliştirdiğim için onları kendi seviyemde görmüyorum, vizyonsuz olarak geliyorlar gözüme. etrafımdaki çoğu insanında benim gibi uğraşıp kendini geliştirmediğini bildiğim için boşluyorum onları biraz.
Şu an psikoterapi görüyorum ve ilaç tedavisi alıyorum, İlaçlar biraz olsun içimi dindiriyor ama sonrasında tekrar tekrar eski halime dönüyorum, Ruh gibiyim gerçekten gelecekte ne evlilik eğlence hayalim var, Kendi egoma yenildiğimi hissediyorum bilmiyorum kendimi nasıl düzelteceğimide bilmiyorum. Sosyalleşmek hoşuma gidiyor gerçekten beni çok mutlu ediyor gezmek beraber insanlarla eğlenmek ama 24 saat evde yada okulda oluyorum, dışarı çıktığım gün yok. Uzun zamandır spor yapıyorum kendimi geliştirdim, ama bu bende birşeyi değiştirmedi, vücudumla sadece övünüp kendi potansiyelimi yüceltiyorum. çünki kendimi başka şekilde mutlu edemiyorum.
Ne yapacağım artık dayanamıyorum gerçekten yüzüme sanki bi soğuk bi sıcak su geliyor garip hissediyorum.
Kendimi bilerek ağlatıp sinirlendirmek dahada motive ediyor kağıdı kitabı yırtıyorum bazen birşeyler kırıp parçalamak daha çok motive ediyor. ancak anormal karşılanıyor. dışarıda insanlara karşı bazen normal bir şekilde konuşmuyorum. Şu 3 yıldır kendimi belli alanlarda geliştirdiğim için onları kendi seviyemde görmüyorum, vizyonsuz olarak geliyorlar gözüme. etrafımdaki çoğu insanında benim gibi uğraşıp kendini geliştirmediğini bildiğim için boşluyorum onları biraz.
Şu an psikoterapi görüyorum ve ilaç tedavisi alıyorum, İlaçlar biraz olsun içimi dindiriyor ama sonrasında tekrar tekrar eski halime dönüyorum, Ruh gibiyim gerçekten gelecekte ne evlilik eğlence hayalim var, Kendi egoma yenildiğimi hissediyorum bilmiyorum kendimi nasıl düzelteceğimide bilmiyorum. Sosyalleşmek hoşuma gidiyor gerçekten beni çok mutlu ediyor gezmek beraber insanlarla eğlenmek ama 24 saat evde yada okulda oluyorum, dışarı çıktığım gün yok. Uzun zamandır spor yapıyorum kendimi geliştirdim, ama bu bende birşeyi değiştirmedi, vücudumla sadece övünüp kendi potansiyelimi yüceltiyorum. çünki kendimi başka şekilde mutlu edemiyorum.
Ne yapacağım artık dayanamıyorum gerçekten yüzüme sanki bi soğuk bi sıcak su geliyor garip hissediyorum.
