Omnissiah
80+ Bronze
- Katılım
- 1 Eylül 2021
- Mesajlar
- 836
Babamın ailesinin evi arabayla iki saatten biraz daha az bir mesafedeydi. Bir çiftlik eviydi ama ben bu tür şeyleri seviyordum, bu yüzden liseye başladığımda ve bir bisikletim olduğunda yaz ve kış tatillerinde sık sık oraya tek başıma giderdim. Hem büyükbabam hem de büyükannem beni mutlulukla karşıladılar, "Burada olduğun için çok mutluyuz" dediler. Ancak oraya en son lise üçüncü sınıfa başlamadan hemen önce gitmiştim, yani on yılı aşkın bir süredir gitmedim. Bu 'gitmeyeceğim' değil, 'gidemem' demek.
Bahar tatilinin başlangıcıydı ve hava mükemmeldi, ben de bisikletime atlayıp büyükbabamın evine gittim. Hava hala biraz soğuktu ama veranda oldukça sıcaktı, ben de bir süre orada dinlendim. Sonra,
"Popo, popoppo, po, po..."
Garip bir ses duydum. Makine sesi değildi, sanki bir insandan geliyor gibiydi. Buna ek olarak, aynı anda hem sesli bir ünsüz hem de yarı sesli gibiydi. "Bu da neydi? Merak ettim ve sonra bahçe çitinin tepesinde bir şapka gördüm. Oraya konmuş olması için hiçbir neden yoktu. Sonra yana doğru hareket etmeye başladı ve çitteki bir boşluğa ulaştığında bir kadın gördüm. Ah, o kadın şapka takıyordu. Ayrıca tek parça beyaz bir elbise giyiyordu.
Ancak çit yaklaşık iki metre yüksekliğindeydi. Eğer kafası çitin üstünden çıkabiliyorsa, boyu ne kadardı...? Şok olmuştum ama tekrar hareket etmeye başladı ve gözden kayboldu. Şapka da kayboldu. Sonra bir noktada "popopo" sesi de kesildi. O anda, uzun boylu bir kadının yüksek tabanlı botlar giymiş olabileceğinden ya da uzun boylu bir adamın topuklu ayakkabılarla kadın kılığına girmiş olabileceğinden başka bir şey düşünmedim.
Daha sonra oturma odasında çay içerken az önce olanları büyükbabama ve büyükanneme anlattım. "Az önce gerçekten büyük bir kadın gördüm. Acaba crossdressing yapan bir erkek miydi?" Dedim. "Öyle mi?" diye cevap verdiler. "Çitten daha büyüktü. Bir şapka takıyordu ve 'popopo' gibi garip bir ses çıkarıyordu." Bunu söylediğim anda ikisi de dondu kaldı. Sanki aynı anda hareket etmeyi bıraktılar.
Ondan sonra büyükbabamın yüzü buruştu ve bana öfkeli sorular yağdırdı. "Onu ne zaman gördün?" "Onu nerede gördün?" "Çitten ne kadar uzundu?" Soru yağmuruna cevap verdim ve sonra aniden sustu ve koridordaki telefona gidip bir yeri aradı. Sürgülü kapı kapalı olduğu için ne dediğini çok iyi duyamadım. Büyükannem gözle görülür bir şekilde sarsılmıştı.
Telefon görüşmesini bitiren büyükbabam geri döndü. "Bu gece burada kalacaksın. Hayır, bu gece dönmene izin vermemiz mümkün değil" dedi. "Acaba kötü bir şey mi yaptım?" diye endişelendim ama aklıma bir şey gelmedi. O kadını görmeye tek başıma gitmemiştim ki, bana görünen oydu.
Sonra büyükbabam dedi ki, "Büyükanne, şimdi onu sana bırakıyorum. Ben K-san'ı almaya gidiyorum" dedi ve kamyonetiyle yola çıktı. Çekinerek büyükanneme sordum ve o da titreyen bir sesle, "Görünüşe göre Hasshaku-sama tarafından ele geçirilmişsin. Büyükbaban bu konuda bir şeyler yapacak. Endişelenmene gerek yok." Bundan sonra büyükbabam dönene kadar bana parça parça anlattı.
Bu bölgede 'Hasshaku-sama' adında bir şey vardı. Hasshaku-sama uzun boylu bir kadın görünümündeydi. Adından da anlaşılacağı gibi yaklaşık sekiz shaku (ayak) boyundaydı ve "popopopo" diye garip, erkeksi bir kahkahası vardı. Kişiye bağlı olarak yas elbisesi giymiş genç bir kadın, resmi kimono giymiş yaşlı bir kadın ya da çiftlik kıyafetleri giymiş orta yaşlı bir kadın olarak görünebilirdi. Görünüşü her zaman farklı olsa da, her zaman ortak olan şeyler inanılmaz boyu, her zaman kafasına bir şey takması ve garip kahkahasıydı. Geçmişte onun ele geçirilmiş bir gezgin olduğuna dair söylentiler vardı ama kimse bundan emin değildi. Bu bölgede (şimdi O Şehri'nin bir parçası ama geçmişte X köyünün daha büyük bir bölümünün bir parçasıydı) Jizo heykelleri tarafından mühürlendi, bu yüzden ayrılamıyor. Hasshaku-sama tarafından ele geçirildiğinizde birkaç gün içinde öldürülürsünüz. Hasshaku-sama en son on beş yıl önce birine zarar vermiş.
Bunu sonradan duydum ama Jizo heykelleri tarafından mühürlenmesinin nedeni Hasshaku-sama'nın köyü yalnızca belirli yollardan terk edebilmesiymiş (nedenini kimse bilmiyor) ve bu yüzden Jizo heykellerini o belirli yollara dikmişler. Bu heykeller onun köyden ayrılmasını engellemek içindi ama görünüşe göre heykeller doğu ve batı ile kuzey ve güney sınırlarında olmak üzere dört yere yerleştirilmişti. Hasshaku-sama'yı neden orada tutmaya çalıştıklarına gelince, görünüşe göre yakındaki köylerle, örneğin su hakları ve benzeri konularda öncelik elde ettikleri bir anlaşma vardı. Hasshaku-sama sadece on yılda bir insanları rahatsız ediyormuş, bu yüzden geçmişte orada yaşayan insanlar bunun avantajlı bir anlaşma olduğunu düşünmüşler. Tüm bunları duymuş olsam bile, bunun gerçek olmasının mümkün olmadığını düşündüm. Tabii ki olamazdı. Çok geçmeden büyükbabam yanında yaşlı bir kadınla döndü.
"Kendini ne güzel bir karmaşanın içine sokmuşsun. İşte, al bunu," dedi yaşlı kadın ve bana bir tılsım uzattı. Sonra büyükbabamla birlikte bir şeyler yapmak için yukarı çıktı. Büyükannem benimle kaldı, tuvalete gittiğimde bile benimle geldi ve yol boyunca kapıyı kapatmama izin vermedi. Orada bulunduğumdan beri ilk defa "belki de bu gerçekten tehlikelidir" diye düşünmeye başladım.
Kısa bir süre sonra beni ikinci kata çağırdılar ve bir odaya yerleştirdiler. Pencereler tamamen gazete kağıtları ve tılsımlarla kaplıydı ve dört köşede de tuz yığınları vardı. Küçük bir tahta kutu (sunak diyebileceğimiz bir şey değil) ve üstünde de küçük bir Buda heykeli vardı. Sonra, nereden geldiklerini bilmiyorum ama iki tane de lazımlık hazırlanmıştı. Onların içine mi girmem gerekiyordu?
"Güneş batmak üzere. Dinle, yarın sabaha kadar bu odadan çıkamazsın. Ne ben ne de büyükannen seni arayacak ya da seninle konuşmaya çalışacak. Tamam mı? Yarın sabah 7'ye kadar hiçbir şekilde bu odadan çıkmamalısın. Sabah 7'de tek başına dışarı çıkabilirsin. Ben aileni arayıp haber vereceğim," dedi büyükbabam yüzünde ciddi bir ifadeyle. Sessizce başımı sallayarak onaylamaktan başka bir şey yapamadım.
"Az önce söylenenleri aynen yaptığından emin ol. O tılsımı da yanından ayırma. Eğer bir şey olursa git ve Buda'nın önünde dua et," dedi K-san. Televizyon izlememin sorun olmayacağını söylediler, ben de açtım ama izlerken bile zihnim dağıldı ve odaklanamadım. Odada kilitli kaldığım için büyükannemin benim için hazırladığı onigiri ya da atıştırmalıkları yemek istemedim ve şilteye uzanıp titremeye başladım.
Bir noktada uykuya daldım ama uyandığımda ne olduğunu hatırlamıyorum ama gece geç saatlerde bir TV programı açıktı ve saatime baktığımda gece 1'i geçiyordu (o zamanlar cep telefonum yoktu).
"Ah, uyanmak için ne kötü bir zaman," diye düşündüm, pencere camına vuran bir şey duyduğumda. Küçük bir taşın çarpması gibi değildi, daha çok bir parmağın yüzeye vurması gibiydi. Rüzgârın mı böyle bir ses çıkarabileceğine yoksa cama vuranın gerçekten bir insan mı olduğuna karar veremedim, bu yüzden tüm gücümle bunun gerçekten rüzgâr olduğuna inanmaya çalıştım.
Sonra büyükbabamın sesini duydum. "Hey, iyi misin? Korkuyorsan kendini fazla zorlama, tamam mı?" Hiç düşünmeden kapıya doğru yürüdüm ama sonra büyükbabamın bana ne dediğini hatırladım. "Neyin var? İstersen dışarı çıkabilirsin."
Ses tıpkı büyükbabamın sesine benziyordu ama o değildi. Neden bilmiyorum ama biliyordum ve bunu fark ettiğimde tüylerim diken diken oldu. Köşedeki tuz yığınına baktım ve tepesi siyaha dönmüştü. Tüm hızımla Buda'ya koştum ve önüne oturdum. Tılsımı kavrayarak elimden geldiğince dua etmeye başladım. "Lütfen bana yardım et!"
Sonra,
"Popoppo, po, popo..."
Sesi duydum ve pencere tıkırdamaya başladı, 'tonton, tonton'. O kadar uzun olmadığını biliyordum ama zihnimde aşağıdan yukarı uzanıp pencereye vurduğunu hayal etmekten kendimi alamıyordum. Buda'nın önünde dua etmeye devam etmekten başka yapabileceğim bir şey yoktu.
Gece inanılmaz derecede uzun gelmişti ama sonunda sabah oldu ve bir noktada açık bırakılmış olan televizyon sabah haberlerini vermeye başladı. Ekranın köşesinde saat 7.13'ü gösteriyordu. Fark etmemiştim bile ama hem cama vurmalar hem de ses kesilmişti. Ya uykuya dalmıştım ya da bilincimi kaybetmiştim. Tuz yığını daha da kararmıştı.
Her ihtimale karşı kendi saatime baktım ve aşağı yukarı aynı saati gösteriyordu, ben de endişeyle kapıyı açtım ve büyükannemle K-san endişeli bir şekilde orada duruyordu. Büyükannem ağlıyordu, "Çok sevindim, çok sevindim."
Aşağıya indiğimde babam da oradaydı. Büyükbabam dışarıdan göründü ve bana "acele et ve arabaya bin" dedi. Nereden geldiğini bilmiyorum ama bahçeye çıktığımda orada bir minibüs vardı. Bahçede duran birkaç adam da vardı. Minibüs dokuz kişilikti, ben orta koltuğa oturdum, K-san yolcu koltuğuna oturdu ve bahçedeki diğer adamlar da binip etrafımı sardılar. Toplam dokuz kişiydik, her yönden kuşatılmıştım.
"Korkunç, değil mi? Muhtemelen merak edeceksiniz ama gözlerinizi kapatmanızı ve başınızı eğmenizi istiyorum. Biz bir şey göremeyeceğiz ama belki sen görürsün. Biz tamam diyene kadar gözlerini kapalı tut," dedi sağımda oturan ellili yaşlarında yaşlı bir adam bana.
Sonra büyükbabam minibüsüne binerek önden gitti, onu benim içinde bulunduğum minibüs izledi, babam da arabasıyla bizi takip etti ve yola çıktık. Araba kuyruğu oldukça yavaş ilerliyordu. Muhtemelen saatte 20 km'nin üzerinde bile gitmiyorlardı.
Çok geçmeden K-san "İşte zor kısım burası" diye mırıldandı ve adamlar bir tür Budist duası söylemeye başladılar.
"Poppopo, po, po, popopo..."
O sesi tekrar duydum. K-san'ın bana verdiği tılsımı kavradım ve bana söylendiği gibi gözlerimi kapatıp başımı öne eğdim ama nedense gözlerimi biraz açıp dışarı baktım.
Beyaz bir elbise gördüm. Arabanın yanında hareket ediyordu. Uzun adımlarla takip ediyordu, değil mi? Başı pencerenin dışındaydı, o yüzden göremedim. Ama sanki arabanın içini görmeye çalışıyormuş gibi başını aşağı doğru sallamaya başladı.
Farkında olmadan bir "hee!" sesi çıkardım. "Bakma!" diye sesini yükseltti yanımdaki adam.
Panik içinde gözlerimi kapattım ve tılsımı daha da sıkı kavradım. Kotsu, kotsu, kotsu. Camda bir tıkırtı sesi başladı.
Etrafımdaki arabada bulunan insanlar da korku içinde nefes nefese kaldılar. Onu göremeseler ve sesini duyamasalar da camdaki sesi duyabiliyorlardı. K-san daha da çok dua etmeye başladı.
Sonunda sesin ve seslerin kesildiğini düşündüğümde K-san "Kaçtık" dedi. O ana kadar sessiz kalan etrafımdaki adamlar rahatlamıştı ve "Çok şükür" dediler.
Kısa bir süre sonra minibüs yolun geniş bir kısmında durdu ve ben babamın arabasına bindim. Babam ve büyükbabam diğer adamlara selam verirken K-san yanıma geldi ve "Bana tılsımı göster" dedi. Tılsımı hâlâ bilinçsizce tutuyordum ama baktığımda tamamen kararmıştı. K-san, "Sanırım artık her şey yolunda, ama her ihtimale karşı bunu bir süre daha saklamalısın" dedi ve bana yeni bir tılsım verdi.
Daha sonra babamla birlikte eve döndüm. Birkaç gün sonra büyükbabam ve komşularından biri bisikletimi geri getirdi. Görünüşe göre babam da Hasshaku-sama'yı biliyordu ve bana onun tarafından ele geçirilen ve sonra öldürülen çocukluk arkadaşlarından birini anlattı. Hatta onun yüzünden taşınmak ve başka yerlerde yaşamak zorunda kalan insanlar olduğunu da biliyordu.
Arabaya binen adamların hepsi bir şekilde büyükbabamla akrabaydı, bu da hepsinin çok gevşek bir şekilde benim kan akrabalarım olduğu anlamına geliyordu. Elbette önde oturan dedem ve arkada oturan babam da kan bağıyla birbirlerine bağlıydı, yani hepsi de Hasshaku-sama'yı benden biraz uzaklaştırmak içindi. Babamın kardeşleri (amcalarım) tek bir gecede gelemeyecekleri için, ne kadar gevşek akraba olursak olalım, ellerinden geldiğince kan bağı olan akrabalarını topladılar. Ama elbette bu kadar çok adamı bu kadar çabuk bir araya getirmek yine de imkansızdı ve gündüz gitmenin gece gitmekten çok daha güvenli olduğunu düşünerek geceyi o odada geçirdim. Görünüşe göre en kötü senaryoda hem büyükbabam hem de babam benim için kendilerini feda etmeye hazırdı ve biz de kaçtık.
Şimdi, yukarıda da anlattığım gibi, oraya bir daha gitmemeye özen gösteriyorum.
Eve döndükten sonra büyükbabamla telefonda konuştum ve ona o gece benimle konuşup konuşmadığını sordum ama konuşmadığını söyledi. Yani gerçekten de öyle... Tekrar düşününce tüylerim diken diken oldu.
Hasshaku-sama henüz reşit olmamış gençleri hedef alırdı ve çocuklar da onu sık sık görürdü. Gençler ve çocuklar kendilerini aşırı endişeli hissettiklerinde ve ailelerinden birinin sesini duyduklarında sanırım hemen gardlarını düşürüyorlar.
Aradan on yıl geçti ve tam bu olayları unutmak üzereyken korkunç bir şey oldu.
"Hasshaku-sama'yı köyde tutan Jizo heykelleri kırıldı. Senin evine giden yolun üzerinde duruyor," dedi büyükannem telefonda.
(Büyükbabam iki yıl önce ölmüştü ve tabii ki cenazesine gidememiştim. Hatta büyükbabam artık yataktan kalkamaz hale geldiğinde bile gelmememi söylemişti).
Şimdi bile kendime bunun sadece bir batıl inanç olduğunu söylerken, kendimi giderek daha fazla endişelenirken buluyorum. O "popopo..." sesini tekrar duyacağımı düşündüğümde...
