Devlet hastaneleri için aynı şeyi düşünmüyorum. Eskiye göre çok daha kaliteli hizmet veriyor ve imkanları çok iyi.Paran yoksa Sağlık yoktur. Devlet hastahanelerinin berbatlığını biliyoruz. Sağlam giden sakat çıkıyor. Özel hastahane için ise lazım.
Paran yoksa rahatlık yoktur. İstediğin evde yaşayamazsın, kafan hep ay sonunda olur ve Stresle yaşarsın.
Paran yoksa mutluluk yoktur. Arkadaşlarınla rahat rahat kafelere falan gidemezsin. Kafan hep "acaba para yeter mi?" dedir.
Paran yoksa mutlu bir ailende yoktur. Çocuğun bir şey ister alamazsın. Karın bir şey ister alamazsın. Alsan bile sürekli "acaba ay sonunu getirebilir miyim? Acaba param yeter mi? Acaba çok mu harcama yaptım?" da gider durur.
Artık günümüzde çok ekstrem şeyler dışında görme sorunu, uzuv kaybı gibi onlarca sağlık sorunu tedavi edilemiyor. Tabi bunların hepsi "parayla" oluyor.
Değil. En azından bu dönem için. Devlet hastanesine diş çektirmeye gittim geçen yıl falan, yanlışıkla 2 dişimi kırdı (çeyreği falan kırıldı) mecbur onları da çektirdim. Bu sadece kötü anılarımdan birisi.Devlet hastaneleri için aynı şeyi düşünmüyorum. Eskiye göre çok daha kaliteli hizmet veriyor ve imkanları çok iyi.
Yani paradır.Benim için her zaman maneviyat maddiyattan üstündür. O yüzden para benim için her şey değildir.
Siz ne dersiniz?
Para her şeydirBenim için her zaman maneviyat maddiyattan üstündür. O yüzden para benim için her şey değildir.
Siz ne dersiniz?
Boş romantizm yapmayacağım: "Para her şey değildir. Varlık her şey değildir." Uzunca bir süre sırf anlamlı konuşmaya çalışıldığı için söylendiğini düşünüm. Fakat gerçekler bariz. Ben 11 yaşındayken istediğim PC vardı. O zamanlar o kadar çok isterdim ki olsa dünyam değişecek ve tüm ömrümde mutlu olacak gibiydim. En sonunda bir klasik olarak babam "Notların 95 üstü gelirse okey dedi." Zordu ve harbiden başarıp o yıl 98 (sanırım) aldım. Sonunda 1 - 2 hafta sonra PC elimize ulaştı araştırma sonrasında. Elime geldiğinde ve PC'yi açınca o kadar o kadar o kadar büyük bir boşluk hissettim ki anlatamam. Sanki sevgilim beni terk etmiş gibi ağlayamadım çocukça. Şaşıramadım. Çok değişikti. Sonra bir şey fark ettim:Para her şeydir
Her şey paradır.
Ama sağlık kısmı ayrı.
Şefim gece gece üzüldüm bir yandan bir yandan azminizi takdir ettim de ben kendi fikrimce söylemiştim.Boş romantizm yapmayacağım: "Para her şey değildir. Varlık her şey değildir." Uzunca bir süre sırf anlamlı konuşmaya çalışıldığı için söylendiğini düşünüm. Fakat gerçekler bariz. Ben 11 yaşındayken istediğim PC vardı. O zamanlar o kadar çok isterdim ki olsa dünyam değişecek ve tüm ömrümde mutlu olacak gibiydim. En sonunda bir klasik olarak babam "Notların 95 üstü gelirse okey dedi." Zordu ve harbiden başarıp o yıl 98 (sanırım) aldım. Sonunda 1 - 2 hafta sonra PC elimize ulaştı araştırma sonrasında. Elime geldiğinde ve PC'yi açınca o kadar o kadar o kadar büyük bir boşluk hissettim ki anlatamam. Sanki sevgilim beni terk etmiş gibi ağlayamadım çocukça. Şaşıramadım. Çok değişikti. Sonra bir şey fark ettim:
Ben PC'yi alacağım alacağım derken daha mutluydum. Yani hedefe giden yoldaki o umut benim mutluluk ve yaşama amacım gibiydi. Bir süre PC'de oyun bile oynamadım. Sonunda anime izlemeye başlayıp içimdeki boşluğu biraz kapadım. En sonunda yaşama amacım olan kızı buldum. Harbiden her şeyin para olmadığını buradan rahatlıkla ders çıkararak anlaşılıyor zaten.