Furkan4535
80+
- Katılım
- 14 Şubat 2023
- Mesajlar
- 78
- Reaksiyon skoru
- 16
Öncelikle Merhabalar arkadaşlar ben 19 yaşına giricek bir arkadaşınızım .Evet başlıkta da olduğu gibi bu durum beni artık zorluyor be zihnim hiç susmuyor sizlere içimi dökmek istiyorum .En baştan başlamak İstiyorum çocukluğuma inerekten küçükken çok hareketli ve haylaz bir çocuktum anasınıfında daha sonra öğretmenlerim falan herkes benden şikayetçiydi ve bir gün gene böyle yapmaya devam ettim annem beni çıkışa almaya gelmişti onun eteğini çıkarmaya çalışmıştım sırf istediğim oyuncağı almak istemedi diye herkesin içinde bana bir tokat salladi ve bu tokat beni baya korkutmuştu baya bı ve ilkokulda çok sakin ve sessiz bir çocuk olmuştum hep en arkada sırada otururdum hiç arkadaşım olmadı ilkokulda ortaokula geçtiğimde 1 2 arkadaşım oldu evet benim suçum vardı biraz ama ben ortama ayak uyduramıyordum sosyal bir çocuk değildim annem panik atak hastasıydı ve dışarı da bisiklet sürmenin falan istemezdi korkardı vesaire hiç mahalle arkadaşım vesaire olmadı hep yalnızdım zorbalanan dışlanan hor gorulen bir çocuktum lise hayatım olmadı zaten babam yüzünden çıraklık eğitime gönderdi istemememe rağmen orası farklı konular annemle babam 14 yaşında boşandılar ve babamla kaldım hayatım zehir oldu çeşitli işlerde çalıştım eğitim hayatım olmadı zaten başarısız bir çocuktum matematiği zerre anlayamıyordum bazen akılsız olduğunu düşünüyorum büyük ihtimalle beyin işlevim diğer insanlardan farklı çalışıyor o yüzden yalnızım diye düşündüm annem zaten beni küçükken nöroloji bölümüne her yere götürdü bir şey mi var hasar falan diye hiçbir şey çıkmadı hatta içim rahat etmedi bundan 4 ay önce falan gene baktırdım gene bir şey çıkmadı bazen anlamıyorum kendimi tanıyorum hiç samimi olduğum arkadaşım olmadı en güzel yıllıkların olduğu lise hayatım da olmadı bir anda kendimi iş hayatının içerisinde buldum kendimi çok depresif yalnız ve kaybolmuş hissediyorum sürekli intiharı düşünüyorum şu yaşıma kadar 8 9 defa intihar girişiminde bulundum bu yaşa kadar çok ağır şeyler yaşadım çok bir şey istemedim hiç sevilmedim bende sevilmek anlanmak istedim birileri tarafından hiç kız arkadaşım olmadı kankam olmadı zorbalığın kralını yaşadım daha nefret etmeye başladım insanlardan şuan herkesle sohbet edebilecek kıvama geldim o özgüvensiz çocuk yok artık fakat gene yalnızım gene her yere yalnız gidiyorum iş spor eve bazen düşünüyorum ben neden varım hiç kimsem yok dönüp kendime bakıyorum diksiyonum güzel kibar ve hassas birisiyim.neden bunlarla sınanıyorum iş yerinde arkadaş edinmeye çalışıyorum o da nafile herkes kendi halinde işinde gücünde insanların ortam arkadaş arayışı da yok zaten herkes biz bize yeteriz kafası 14 yaşından beri arkadaşım olmadı hiç kaybolup gitmek istiyorum şu lanet hayattan telefonumda hiç bildirim dahi yok kimse yazmaz nasılsın naber diye falan çok alıştım yalnızlığa zihnim diyor git bu dünyadan diye acı çekme . Geçmişimi unutamıyorum muhtemelen unutamayacağım çok kötü hissediyorum her gün bu düşüncelerle güne başlıyorum çünkü vakit öldürebileceğim bir şey yok sporda unutuyorum her şeyi bir anlığına çıktıktan sonra gene overthink yapmaya devam ediyorum yani çıkmıyor bu düşünceler zihnimden psikoljik destek aldım daha öncesinde 7 ay öncesinde falan ağır depresyondaymışım çok şükür atlatmıştım gene başladı bu illet şey olmuyor çok ızdırap çektim . Ayrıca çok sinirli kontrol edilemez bir insan olmaya başladım duygusuzlastığımı fark ettim doğru düzgün ailemle falan konuşamıyorum çünkü zihnim beni hapis etti içine en küçük sorunda hemen tartışmaya veyahut kavga etmeye başlıyorum hakaretler falan böyle birisi değildim umarım psikopatlığa kadar gitmez bu durum
Son düzenleme:
