Gece gece biraz iç dökmek ve tavsiye almak istedim yaşı benden hem küçük hemde büyük forum arkadaşlarımdan...
Yaşım 24 ve hayatının neredeyse çoğu döneminde sosyal olamamış bir kişiyim. Ghetto denilebilecek bir mahallede doğdum ve ilkokul, ortaokul arkadaşlarım pek olmadı çünkü onlar gibi serseri bir kafa yapısına sahip değildim. Liseye geçtim orada da yine benzer tipler çevremi sarmaya devam etti ve çok fazla sosyal bir lise hayatım olmadı. Daha sonra üniversiteye geçtim fakat üniversite bitene kadar hepsiyle güzel vakit geçirirken okulun bitmesiyle neredeyse hepsiyle olan ilişiğim bitti. Daha doğrusu ortak Whatsapp gruplarından ayrılmalar ile bu ilişik bitmiş oldu. Daha sonra askerlik geldi. Askerlik benim aslında kendimi keşfedişimin en güzel dönemi oldu. Aslında ben asosyal değildim çevrem beni asosyalliğe itiyordu. Askere gittiğimde hem yazıcı hem de bölük çavuşu olmamla çok sağlam dostluklar edindim ve hayatımın en sosyal en aktif dönemlerini sadece o zamanda yaşayabildim. İlk defa 6 ay boyunca çenemin hiç düşmediğini ve hep insanlarla sohbet edebildiğimi fark ettim fakat askerliğin bitip sivil hayata dönmemle bu asosyallik ve yalnızlıkla yine baş başa kaldım. Askere gitmeden 2 ay önce KPSS'ye girmiştim ve 80 puan almıştım. O puanla askerden geldikten 3 ay sonra bir devlet kurumunda memur statüsünde Güvenlik Görevlisi oldum fakat işim sabit gece vardiyası ve ben dışında kimse yok yani sosyalleşebileşeceğim bir iş ortamı yine yok. Hatta şuan gece vardiyamdan sizlere yazıyorum. Gerçek hayatta insanlar ile tanışmayı, sohbet etmeyi, bir sevgiliye sahip olmayı 2 yıldır unutmuş durumdayım. İnternet üzerinden Tinder vb. kalitesiz insanlarla dolu uygulamalara şans vermek istemiyorum çünkü kendi özsaygımı düşürmek istemiyorum.
Şuan hayatımda haftada 4-5 gün gittiğim spor salonu var. Arada sırada politik/siyasi, tarihi ve polisiye kitaplar okumakla meşgulüm. Onun haricinde boş bulduğum her vakitte oyun oynuyorum sadece. Dışarı çıkıp bir kahve mekanına bile gidip kahve alsam masama hep tek ve yalnız oturuyorum. Sıfırdan (özellikle karşı cins) insanlarla sohbet açabilme konusunda girişkenliği de hiç beceremiyorum. Bu yalnızlık dert etmedikçe içten içe beni kemirmeye başlayan bir hale dönüştü. Ne yapacağımı, nasıl bir yol çizeceğimi bilemiyorum. Sadece tecrübeli ve bilgili arkadaşlarımdan, kardeşlerimden tavsiye istiyorum.
Yaşım 24 ve hayatının neredeyse çoğu döneminde sosyal olamamış bir kişiyim. Ghetto denilebilecek bir mahallede doğdum ve ilkokul, ortaokul arkadaşlarım pek olmadı çünkü onlar gibi serseri bir kafa yapısına sahip değildim. Liseye geçtim orada da yine benzer tipler çevremi sarmaya devam etti ve çok fazla sosyal bir lise hayatım olmadı. Daha sonra üniversiteye geçtim fakat üniversite bitene kadar hepsiyle güzel vakit geçirirken okulun bitmesiyle neredeyse hepsiyle olan ilişiğim bitti. Daha doğrusu ortak Whatsapp gruplarından ayrılmalar ile bu ilişik bitmiş oldu. Daha sonra askerlik geldi. Askerlik benim aslında kendimi keşfedişimin en güzel dönemi oldu. Aslında ben asosyal değildim çevrem beni asosyalliğe itiyordu. Askere gittiğimde hem yazıcı hem de bölük çavuşu olmamla çok sağlam dostluklar edindim ve hayatımın en sosyal en aktif dönemlerini sadece o zamanda yaşayabildim. İlk defa 6 ay boyunca çenemin hiç düşmediğini ve hep insanlarla sohbet edebildiğimi fark ettim fakat askerliğin bitip sivil hayata dönmemle bu asosyallik ve yalnızlıkla yine baş başa kaldım. Askere gitmeden 2 ay önce KPSS'ye girmiştim ve 80 puan almıştım. O puanla askerden geldikten 3 ay sonra bir devlet kurumunda memur statüsünde Güvenlik Görevlisi oldum fakat işim sabit gece vardiyası ve ben dışında kimse yok yani sosyalleşebileşeceğim bir iş ortamı yine yok. Hatta şuan gece vardiyamdan sizlere yazıyorum. Gerçek hayatta insanlar ile tanışmayı, sohbet etmeyi, bir sevgiliye sahip olmayı 2 yıldır unutmuş durumdayım. İnternet üzerinden Tinder vb. kalitesiz insanlarla dolu uygulamalara şans vermek istemiyorum çünkü kendi özsaygımı düşürmek istemiyorum.
Şuan hayatımda haftada 4-5 gün gittiğim spor salonu var. Arada sırada politik/siyasi, tarihi ve polisiye kitaplar okumakla meşgulüm. Onun haricinde boş bulduğum her vakitte oyun oynuyorum sadece. Dışarı çıkıp bir kahve mekanına bile gidip kahve alsam masama hep tek ve yalnız oturuyorum. Sıfırdan (özellikle karşı cins) insanlarla sohbet açabilme konusunda girişkenliği de hiç beceremiyorum. Bu yalnızlık dert etmedikçe içten içe beni kemirmeye başlayan bir hale dönüştü. Ne yapacağımı, nasıl bir yol çizeceğimi bilemiyorum. Sadece tecrübeli ve bilgili arkadaşlarımdan, kardeşlerimden tavsiye istiyorum.
