Ben 17 yaşındayım benimde öyle sorunlarım var, astım, kalp yetersizliği ve fiziksel bazı şeyler.. bende çok fazla düşünüyorum senin gibi ama artık alıştım. Arkadaşım yok genelde kitap okur hikayeli oyunlar oynarım. Babaannem ve annem küçük yaştan beri psikoloğa götürmek istedi ama ben o yandan olmadım. Son zamanlarda bu düşünme şeyi bende o kadar arttı ki olmayan şeyleri artık kafamda kurduğum ile inanmaya başladım bazen düşündüğüm şeyler beni mutlu ediyor bazen onlar beni ağlatıyor. Spor hayatım eskiden kalp yetersizliğimden bitti zaten astım var üstüne çene geriliğim olduğu için nefes almak dahada zor benim için. Bende içime çok kapandığım tek dostum oyunlar müzik kitaplar diziler. Aileme hak veriyorum her psikoloğa giden insan deli olmuyor aksine akıllı olan insanların yaptığı bir şey, ama kendimden bile şüpheliyim gidince birşeyler olmasından korkuyorum anlatabildim mi. Odaklanmakta bende çok zorlanıyorum sürekli oynadığım bitirdiğim kitaplar hikayeler aklıma geliyor kafayı sıyırıyorum bazen bu hikayeleri düşünmek beni ağlatıyor. Oynamamayı okumamayı izlememeyi denedim ama dahada kötü oluyor yüzümün güldüğü tek şey PC kitaplar diziler. Yıllardır aileme sevgimi belli edemedim hep soğuk kaldım ama ben istemedim, kardeşimin doğum günleri özel günleri olsun her zaman arkasındayım çok seviyorum ama sevgimi belli edemiyorum. Bazen akrabalar içerisinde "hokucuk, similek, pirsik" olarak dalga geçilmek annemi dahada üzüyor bende üzülüyorum. Hayatım artık düşünme kitap okuma PC oynama olduğu için duygularım çürümüş artık. Dedenin cenazesinde dünya başına yıkılıyor ama ağlayamıyorsun. Bir kitap bitiriyorsun çok iyi bir eser hafif canını sıkıyor dışarda müzik dinlerken aklına geliyor ağlıyorsun. Bende artık sıkıldım bu şeyden ama artık böyle yaşıyorum, belkide ben böyle yaratıldım değişmeye çalışarak kendimi dahada hirpaliyorumdur. Benim konuşacak kimsem olmadığı için bende buraya yazdım. Böyle işte kral barışık olman lazım, nasıl desem normalleştirmek lazım böyle yaşamaya alışman lazım