. Milletin yargıları, ve okul hayatım boyunca bulunduğum ortam dolayısı hala olanların etkisindeyim. Yaşıtlarımla ufaklığımdan beridir anlaşamazdım, bu hem ruhsal hemde iletişimsel olarak benden zayıf ve saf kalıyorlar. Bu yüzden herzaman için üst yaş gruplarım ile takılırdım onlar bana yaşıtım gibi geliyor, konuşur anlaştığım ve hem mizahen hemde iletişimsel olarak uyum sağladığım insanlardı,
Yinede hem öğretmen öğrencilerin baskısı altında kendimi tutamıyordum, Bazı şeyler çok erkenden geldi, 7 8 yaşımda hormonlarım sanki tavan yapmıştı hatırlıyorum karşı cinsi çok fazla arzuluyordum. Arzuladığım kızlarda hep benden büyük olurdu. Onlar ile birliktelik yaşamak öpüşmek koklaşmak isterdim daha 7 8 yaşlarında.
İlki, erkenden adım atmışımda şimdi bu konuda hiç sıkıntı çekmiyorum ara sıra c2nsel isteksizlik geliyor ama hala mutluyum. Çok fazla ayrıntıya girmek istemiyorum,
Şu anki durumu izah edeceğim. Artık dayanılmaz hale geldi, ozamanki ailemin bir yanlışımda yada o çocukların bana karşı davranışları dolayın beni uzak tutup anormal görmeleri beni içten içe acıtıyordu. Ozamanlarda aileme dahada sadık ve saygılı olmaya başladım, 16 yaşındayım ailem dışında konuştuğum iletişim kurduğum kimse bulunmamaktaki şu an potansiyel olarak yaşıtım çocuklardan daha hızlı bir gelişime uğradım. Yaşıtım çocukların felsefi bir görüşü bakışı bile yokken ben psikoloji ile içten içe okuyarak kendimi geliştiriyordum. Onlar benim bildiğim manipülasyon tekniklerini ve birisinin aklını algısını nasıl değiştireceğini bilmezler,
Diyorumki mecazi olarakta kalsa bu aptalların bana itaat etmesini istiyorum. Yıllarca analiz ettim Ve hepsinin psikolojini çok net bir şekilde anlayabiliyorum.
Neler yapabileceğimi çok iyi biliyorum ama artık çıldırmaya başladım, zamanında anksiyete tedavisi alıyordum az çok etkisi olmuştu ama sonrasında bırakmıştım.
Şu an ise iletişim kuracağım konuşacağım biri lazım. Bu bir erkek değil direktman tersin bir karşı cins ile arkadaş olup birliktelik sürdürmem her açıdan benim için daha iyi olacaktır. Hem dertleşip tatmin olacağım bir ilişki. Aylardır düşündüğüm tek şey bu nasıl kurtulacağım bilmiyorum kendimi nasıl sosyal ortama adapte edeceğimi bilmiyorum.
Keşke geçmişimi baştan inşa etsemde şu sorunları atmakla görevli olmasam.
Bu konu hakkında nasıl bir başlık yazacağımı bilemedim moderatör arkadaş istediği gibi kısaltabilir konuyu yansıtsın yeter.
15 yaşındayım, özellikle şu 14 18 yaş çevresi ama sadece bu 4 yıl içinde. Kişisel gelişim dönemi kimi erken kimisi geç olgunlaşıyor, şu an bakıyorum 16 yaşında çocuk felsefe psikoloji şey kitapları okuyor, diğer yandan 18 yaşında hala aklı şeyinde gezen insanlar görüyorum daha olgunlaşamamış, Belki gururum yemiyor ama 16 yaşında nadir bir kesimde olsa benim gibi felsefi bakan ve benden daha mantıklı sistematik düşünebilen birçok insan bulunuyor. Şu an için bulunduğum ortamda böyle bir insaı bulamam, şu an 15 16 yaşında çocuğa sorsam dediğim mizahı yaptığım felsefi görüş fikirlerimi zor anlıyor bunu, hepsini toplayıp ciddi bir konuya odaklandıklarında ne tür düşüncelere sahip olup görüşlerini söylerkenki kelimeleri yutmaları bilmedikleri anlamına geliyor ve zorlanıyor.
Bunun kültürel açıdan ülkeden ülkeye bir farklılık yarattığını düşünüyorum türkiyede 15 yaşında daha Olgu fikir ve görüşü ayırt edemiyor.
Bunu avrupa yada başka bir ülke açısından değerlendirirsek kimisi akran topluluğu ile birlikte daha gelişmiş adeta aralarında yeni bir medeniyet kuracak.
Şu dediklerim çok derli toplu olmadı ancak bende ülkem açısında söylüyorumki yaşam tarzı bir okadar etkili, şu yukarıda anlattıklarımı kelimesin dahi konuşamam.
Ama nasıl bir hikmetse burada hızlı bir şekilde yazabiliyorum
Bu yüzden çocuklar felsefeyi ilkokuldan bu yanan öğrenmeleri gerekiyor, Yemin ederim şu an asosyal olmak için bir sebep dahasıda var.
Kimseyi yaşa göre ötekeleştirmiyorum, gerçekten benim yaşımda olmasa bile 16 17 yaşında bir çocuk ile şu konuları tartışmak konuşmak isterim.
Hem bir arkadaşlık kurarım bu yalnız hayatıma uzun bir ara veririm.
İlkokul itibari ozmandan beridir kimse ile iletişim kurmuyorum konuştuğum biri var yıllarca ne sıkıntı derdim varsa içimde kaldı, tabi zamanla onlarda çözüldü, tek başıma kalmakta çok şey kattı tabi ama şu an için kendimi açmam gerekiyor. Yoksa internet medyasında her sıkıntımı yazmak istemiyorum. Millet ne yapsın beni. Aklı denginde biride yok, Konuşmak istiyorum derken sosyalleşmek istiyorum yani yıllar oldu bence sosyalleşmek istemem çok normal. Kendimi nasıl düzelteceğimi bilmiyorum
Yinede hem öğretmen öğrencilerin baskısı altında kendimi tutamıyordum, Bazı şeyler çok erkenden geldi, 7 8 yaşımda hormonlarım sanki tavan yapmıştı hatırlıyorum karşı cinsi çok fazla arzuluyordum. Arzuladığım kızlarda hep benden büyük olurdu. Onlar ile birliktelik yaşamak öpüşmek koklaşmak isterdim daha 7 8 yaşlarında.
İlki, erkenden adım atmışımda şimdi bu konuda hiç sıkıntı çekmiyorum ara sıra c2nsel isteksizlik geliyor ama hala mutluyum. Çok fazla ayrıntıya girmek istemiyorum,
Şu anki durumu izah edeceğim. Artık dayanılmaz hale geldi, ozamanki ailemin bir yanlışımda yada o çocukların bana karşı davranışları dolayın beni uzak tutup anormal görmeleri beni içten içe acıtıyordu. Ozamanlarda aileme dahada sadık ve saygılı olmaya başladım, 16 yaşındayım ailem dışında konuştuğum iletişim kurduğum kimse bulunmamaktaki şu an potansiyel olarak yaşıtım çocuklardan daha hızlı bir gelişime uğradım. Yaşıtım çocukların felsefi bir görüşü bakışı bile yokken ben psikoloji ile içten içe okuyarak kendimi geliştiriyordum. Onlar benim bildiğim manipülasyon tekniklerini ve birisinin aklını algısını nasıl değiştireceğini bilmezler,
Diyorumki mecazi olarakta kalsa bu aptalların bana itaat etmesini istiyorum. Yıllarca analiz ettim Ve hepsinin psikolojini çok net bir şekilde anlayabiliyorum.
Neler yapabileceğimi çok iyi biliyorum ama artık çıldırmaya başladım, zamanında anksiyete tedavisi alıyordum az çok etkisi olmuştu ama sonrasında bırakmıştım.
Şu an ise iletişim kuracağım konuşacağım biri lazım. Bu bir erkek değil direktman tersin bir karşı cins ile arkadaş olup birliktelik sürdürmem her açıdan benim için daha iyi olacaktır. Hem dertleşip tatmin olacağım bir ilişki. Aylardır düşündüğüm tek şey bu nasıl kurtulacağım bilmiyorum kendimi nasıl sosyal ortama adapte edeceğimi bilmiyorum.
Keşke geçmişimi baştan inşa etsemde şu sorunları atmakla görevli olmasam.
Bu konu hakkında nasıl bir başlık yazacağımı bilemedim moderatör arkadaş istediği gibi kısaltabilir konuyu yansıtsın yeter.
15 yaşındayım, özellikle şu 14 18 yaş çevresi ama sadece bu 4 yıl içinde. Kişisel gelişim dönemi kimi erken kimisi geç olgunlaşıyor, şu an bakıyorum 16 yaşında çocuk felsefe psikoloji şey kitapları okuyor, diğer yandan 18 yaşında hala aklı şeyinde gezen insanlar görüyorum daha olgunlaşamamış, Belki gururum yemiyor ama 16 yaşında nadir bir kesimde olsa benim gibi felsefi bakan ve benden daha mantıklı sistematik düşünebilen birçok insan bulunuyor. Şu an için bulunduğum ortamda böyle bir insaı bulamam, şu an 15 16 yaşında çocuğa sorsam dediğim mizahı yaptığım felsefi görüş fikirlerimi zor anlıyor bunu, hepsini toplayıp ciddi bir konuya odaklandıklarında ne tür düşüncelere sahip olup görüşlerini söylerkenki kelimeleri yutmaları bilmedikleri anlamına geliyor ve zorlanıyor.
Bunun kültürel açıdan ülkeden ülkeye bir farklılık yarattığını düşünüyorum türkiyede 15 yaşında daha Olgu fikir ve görüşü ayırt edemiyor.
Bunu avrupa yada başka bir ülke açısından değerlendirirsek kimisi akran topluluğu ile birlikte daha gelişmiş adeta aralarında yeni bir medeniyet kuracak.
Şu dediklerim çok derli toplu olmadı ancak bende ülkem açısında söylüyorumki yaşam tarzı bir okadar etkili, şu yukarıda anlattıklarımı kelimesin dahi konuşamam.
Ama nasıl bir hikmetse burada hızlı bir şekilde yazabiliyorum
Bu yüzden çocuklar felsefeyi ilkokuldan bu yanan öğrenmeleri gerekiyor, Yemin ederim şu an asosyal olmak için bir sebep dahasıda var.
Kimseyi yaşa göre ötekeleştirmiyorum, gerçekten benim yaşımda olmasa bile 16 17 yaşında bir çocuk ile şu konuları tartışmak konuşmak isterim.
Hem bir arkadaşlık kurarım bu yalnız hayatıma uzun bir ara veririm.
İlkokul itibari ozmandan beridir kimse ile iletişim kurmuyorum konuştuğum biri var yıllarca ne sıkıntı derdim varsa içimde kaldı, tabi zamanla onlarda çözüldü, tek başıma kalmakta çok şey kattı tabi ama şu an için kendimi açmam gerekiyor. Yoksa internet medyasında her sıkıntımı yazmak istemiyorum. Millet ne yapsın beni. Aklı denginde biride yok, Konuşmak istiyorum derken sosyalleşmek istiyorum yani yıllar oldu bence sosyalleşmek istemem çok normal. Kendimi nasıl düzelteceğimi bilmiyorum
