Merhaba, bu biraz iç dökme konusu biraz soru konusu vs.
Öncelikle bir şey söylemek istiyorum. Biliyorum dalga geçenler olacaktır, sapık, sapkın olarak tanımlayanlar olacaktır. Ama önemli değil. Takmıyorum pek.
Kendimi gay olarak tanımlıyorum.
Şimdi ben uzun zamandır kendimi bastırıyordum. Baya uzun zamandır. Bu içten içe beni yordu. Cidden yordu. Şu an majör depresyon hastasıyım. Tabii ki tek bu neden olmadı, benim depresyonum bir paket; genetik, mizaç, sosyal olaylar vs. Bir de bu.
2 kere intihar girişiminde bulundum.
Neyse, bu durumu psikiyatristim ile paylaştım ve normal olduğunu, bir hastalık veya düzeltilmesi gereken bir şey olmadığını söyledi. Bundan sonra araştırmalar yaptım. Dönüşüm terapisi buldum. Fakat bunun baya zararlı olduğunu öğrendim. Yani aslında dönüşüm olmadığını sadece kişiyi bastıran bir uygulama olduğunu öğrendim.
Depresyon sebebiyle sonunda ailem psikolog masrafını karşılamaya OK oldu. Psikoloğu da aynı şekil bunun normal olduğunu söyledi. Cinsel kimlik bozukluğu diye bir şey var ,yok değil ama (biraz konuştuk) benimkinin doğuştan gibi göründüğünü söyledi. Psikoloğumla depresyon tedavisine başladım. Kendimi kabul etmeye, olduğum halimi sevmeye yönelik bir gidişat var. Eskiden eşcinselliğe karşıydım da. Toplumsal normlar doğrultusunda gelişen içsel bir karşıtlık durumu vardı. O da bitti.
Abi ben artık kendimi bastırmıyorum. Yani bir dönemden itibaren bu böyle oldu artık. Zaten tanıştığım bir çocuk vardı. Onla şu an sevgiliyiz. Bu durumu da psikolog sayesinde sağladım. Ve size şu kadar söyleyeyim, aşırı rahatladım. İçimdeki iç sıkıntısı azaldı. Anksiyete azaldı. Depresyon nüksetme sıklığı azaldı. Haftada 3 4 kere epizod (nöbet) geçiriyordum. Şimdi 1 aydır nöbet geçirmiyorum. İntihar düşüncelerim azaldı, baya azaldı ,yok gibi, artık sadece düşünce olarak var. Bu düşünceler de tek tük. Sanki yıllarca prangalara vuruldum da çözülmüş gibiyim. Ayrıca duygularım bastırılmış olarak büyüdüm. O da geçti. Artık sevgi, üzüntü vs. hissedebiliyorum.
Şimdi biri bana tedavi ol ya da kendini bastır derse ona diyeceğim şey şu olur, kolaysa sen bastır. Yani bu durum o kadar kolay değil. Artık her gece intiharı düşünmekten yoruldum. Şu an mutluyum, sağlıklıyım. Bu durumu bozmaya niyetim yok.
Sadece içimi dökmek istedim ve şu soruyu sormak istiyorum: "Eşcinselliğin normal olduğu kabulüyle ilgili ne düşünüyorsunuz?"
Öncelikle bir şey söylemek istiyorum. Biliyorum dalga geçenler olacaktır, sapık, sapkın olarak tanımlayanlar olacaktır. Ama önemli değil. Takmıyorum pek.
Kendimi gay olarak tanımlıyorum.
Şimdi ben uzun zamandır kendimi bastırıyordum. Baya uzun zamandır. Bu içten içe beni yordu. Cidden yordu. Şu an majör depresyon hastasıyım. Tabii ki tek bu neden olmadı, benim depresyonum bir paket; genetik, mizaç, sosyal olaylar vs. Bir de bu.
2 kere intihar girişiminde bulundum.
Neyse, bu durumu psikiyatristim ile paylaştım ve normal olduğunu, bir hastalık veya düzeltilmesi gereken bir şey olmadığını söyledi. Bundan sonra araştırmalar yaptım. Dönüşüm terapisi buldum. Fakat bunun baya zararlı olduğunu öğrendim. Yani aslında dönüşüm olmadığını sadece kişiyi bastıran bir uygulama olduğunu öğrendim.
Depresyon sebebiyle sonunda ailem psikolog masrafını karşılamaya OK oldu. Psikoloğu da aynı şekil bunun normal olduğunu söyledi. Cinsel kimlik bozukluğu diye bir şey var ,yok değil ama (biraz konuştuk) benimkinin doğuştan gibi göründüğünü söyledi. Psikoloğumla depresyon tedavisine başladım. Kendimi kabul etmeye, olduğum halimi sevmeye yönelik bir gidişat var. Eskiden eşcinselliğe karşıydım da. Toplumsal normlar doğrultusunda gelişen içsel bir karşıtlık durumu vardı. O da bitti.
Abi ben artık kendimi bastırmıyorum. Yani bir dönemden itibaren bu böyle oldu artık. Zaten tanıştığım bir çocuk vardı. Onla şu an sevgiliyiz. Bu durumu da psikolog sayesinde sağladım. Ve size şu kadar söyleyeyim, aşırı rahatladım. İçimdeki iç sıkıntısı azaldı. Anksiyete azaldı. Depresyon nüksetme sıklığı azaldı. Haftada 3 4 kere epizod (nöbet) geçiriyordum. Şimdi 1 aydır nöbet geçirmiyorum. İntihar düşüncelerim azaldı, baya azaldı ,yok gibi, artık sadece düşünce olarak var. Bu düşünceler de tek tük. Sanki yıllarca prangalara vuruldum da çözülmüş gibiyim. Ayrıca duygularım bastırılmış olarak büyüdüm. O da geçti. Artık sevgi, üzüntü vs. hissedebiliyorum.
Şimdi biri bana tedavi ol ya da kendini bastır derse ona diyeceğim şey şu olur, kolaysa sen bastır. Yani bu durum o kadar kolay değil. Artık her gece intiharı düşünmekten yoruldum. Şu an mutluyum, sağlıklıyım. Bu durumu bozmaya niyetim yok.
Sadece içimi dökmek istedim ve şu soruyu sormak istiyorum: "Eşcinselliğin normal olduğu kabulüyle ilgili ne düşünüyorsunuz?"
Psikoloğuma teşekkür etmek lazım emeği büyük.
