Mırnav
80+ Gold
- Katılım
- 3 Haziran 2020
- Mesajlar
- 5,277
- Reaksiyon skoru
- 2,792
Dedem dün öldü. Bizim tüm aile komple sabah gitti. Yarın defin edilicekmiş. Bense gitmek istemiyorum. Annem babama söylersem kesinlikle hayırsız pc bağımlısı asosyal gibi damgalar yiyeceğim. Gitmek istememin bir sebebi yok. Sadece rahatımı bozmak istemiyorum. Annem babam ölse onlarınkine de gitmem elimde olsa. Alıştım birilerinin ölmesine. Gelde anlat bunu ailene. Sorun bende mi? Yada klasik islamik türk ailesinde olduğumdan mı böyle şeyler yaşıyorum.
Sanırım arkadaşlarımla konuşsam daha mantıklı olurdu. Ne demek istediğimi tam anlatamıyorum, baya olumsuz karşılandım. Onlarla konuşmaya da utanıyorum.
Dedeme, kimseye düşman değilim. Belki küçükken üzülebilirdim ama artık alıştım. Hep bir yerden ölüm haberleri şu yakının şu önemli insanın ölmesi artık beni alıştırdı (tabirle ruhsuzlaştırdı). Artık birinin ölmesi klasik bir hal aldı ki zaten bu doğanın kanunu. Bizim şu an ki insan anlayışımızda sorumlu kişi bir akrabası veya yakın ilişkide olduğu biri ölünce onu inandığı veya inanmadığı şekilde ağırlar ve gömer. Bende diyorum ki dedem benim için artık herhangi biri. Sadece kan bağım var. Bayramdan bayrama küçükken annem elini öptürür oda nasılsın der iyi der geçerdim. Arkadaşım, muhatap olduğum biri değil. Muhatap olduğum zamanlarda da istediğim için değil kültür bana bunu dayattığı için yapıyordum. O öldü hayat devam ediyor. Dünya dönüyor başka bir bebek doğuyor. DÖNGÜ DEVAM EDİYOR. Hayallerim, olmak istediklerim, yapamadıklarım pişmanlıklarım, benliğim her şey devam ediyor. Yani önemli bir şey değil pratikte. Bu sadece önemli hale getiriliyor toplum tarafından. Dediğim gibi açıklayamıyorum kendimi çok kb. Soruma yardımcı olunmuyor sadece linç yiyorum sanırım. En kötü haliyle düşüncem kimseyi ilgilendirmez yardım istiyorum.
Sanırım arkadaşlarımla konuşsam daha mantıklı olurdu. Ne demek istediğimi tam anlatamıyorum, baya olumsuz karşılandım. Onlarla konuşmaya da utanıyorum.
Dedeme, kimseye düşman değilim. Belki küçükken üzülebilirdim ama artık alıştım. Hep bir yerden ölüm haberleri şu yakının şu önemli insanın ölmesi artık beni alıştırdı (tabirle ruhsuzlaştırdı). Artık birinin ölmesi klasik bir hal aldı ki zaten bu doğanın kanunu. Bizim şu an ki insan anlayışımızda sorumlu kişi bir akrabası veya yakın ilişkide olduğu biri ölünce onu inandığı veya inanmadığı şekilde ağırlar ve gömer. Bende diyorum ki dedem benim için artık herhangi biri. Sadece kan bağım var. Bayramdan bayrama küçükken annem elini öptürür oda nasılsın der iyi der geçerdim. Arkadaşım, muhatap olduğum biri değil. Muhatap olduğum zamanlarda da istediğim için değil kültür bana bunu dayattığı için yapıyordum. O öldü hayat devam ediyor. Dünya dönüyor başka bir bebek doğuyor. DÖNGÜ DEVAM EDİYOR. Hayallerim, olmak istediklerim, yapamadıklarım pişmanlıklarım, benliğim her şey devam ediyor. Yani önemli bir şey değil pratikte. Bu sadece önemli hale getiriliyor toplum tarafından. Dediğim gibi açıklayamıyorum kendimi çok kb. Soruma yardımcı olunmuyor sadece linç yiyorum sanırım. En kötü haliyle düşüncem kimseyi ilgilendirmez yardım istiyorum.
Son düzenleme:
