Yavuz Sultan Selim
80+ Gold
- Katılım
- 15 Ocak 2021
- Mesajlar
- 8,073
Dahası
- Reaksiyon skoru
- 6,934
- İsim
- Burak Karadağ
Dostlar ben bu soruyu çok genel soruyorum ve sadece ciddi cevaplar istiyorum.
Bildiğiniz üzere herkesin uzak veya yakın demeksizin akrabaları bulunmaktadır. Fakat ben artık bu zamanda pek inanmıyorum, sadece dostluk var bence ve hayatta yüzlerce arkadaşınız olacağına bir can dostunuz olsun yeter. Her daim yanınızda olan, iyi ve kötü günde beraber olduğunuz, aranızda su sızmayan bir dostluk tüm akrabalara bedeldir. İnsanlar artık güvenebileceği, sadık, vefalı insanlar arar çünkü zaman ve süreçler bizi bu duruma düşürdü. Ben ailem ve akrabalarım arasında kısa bir şey anlatmak ve sizlerin de her türlü düşüncenizi almak istiyorum.
Şimdi;
Babam zamanında bir arsa aldı ve ayıptır söylemesi oraya büyük bahçeli lüks villa yapıyor şuan, neredeyse bitti bitecek ve nasib kısmet olursa biz bu yılın haziran ayında oraya taşınmış olacağız. Ben, baba tarafını hiç sevmem (amcalar, yengeler...) hepsi benim gözümde menfaatçi, keyiflerine düşkün ve dünya malını seven şahıslardır. Babam ile son zamanlarda çok samimi olmaya başladılar ve sık sık babamı telefonda arayıp çaya veya yemeğe çağırırlar zırt pırt. Ben babamı sürekli gitmemesi için uyarıyorum ve nedense ben babamdan azar işitiyorum
"Baba bak! Şu akrabalara güvenme! Arana mesafe koy hepsi senin evin, malın, mülkün ve kendi menfaatleri için yaklaşıyorlar. Biz o eve kendimiz huzur bulmaya ve yeni bir düzen kurmaya gidecek iken onlar oraya sırf gönül eğlendirmek ve keyif çatıp, çoluk çocuklarını oraya getirmek ve kafa dağıtmak için getirecekler. Yol geçen hanı gibi gelirler ise ben ağır tepki koyarım. O insanlar ile arana mesafe koy şimdiden." Babam nana diyorki yarın öbür gün ben olmadığım (öldüğüm) zaman akrabaların arkanda durur. Ya Allah aşkına onlara ne gibi bir konuda ihtiyacım olabilir? Keza olsa bile zaten dağ gibi can dostum var onlara ne? Gerek bile duymam o insanlara. Evlendiğim zamanda dahi nikah kıysam ve yanımda sayılı yakın dostlarım olsa o bile yeter bana. Onları düğünümde bile istemem, onların takacağı takıya mı kaldım ben? Ben kendi hayatımı, düzenimi, otoritemi ve yaşamımı kendim de yürütürüm onlardan banane! kesinlikle eminim ki yeni ev için bu kadar samimi yaklaşıyorlar. Kendileri o eve gelip sanki kendi yazlıklarında keyif çatar gibi akşama kadar bahçede veya terasta otururlarsa bu benim çok zoruma gider. Düşününce bile yeminim olsun çıldırıyorum o kadar sinir bozucu bir durum. Çünkü hiç birinin bize bir faydası olmayan ve zerre kadar sevmedeğim kişiler. Hepsi benim gözümde menfaatçi ve güvensiz insanlar. Sizin akrabalar ile olan ilişki ve tavırlarınız, güven seviyeniz, aldığınız kararlar, bağınız, nasıl bir yaklaşım ile yürüyorsunuz bu hayatta? Sizleri de dinlemek ve kendi durumum hakkında her türlü düşünce ve eleştirinizi okumak istiyorum.
Bildiğiniz üzere herkesin uzak veya yakın demeksizin akrabaları bulunmaktadır. Fakat ben artık bu zamanda pek inanmıyorum, sadece dostluk var bence ve hayatta yüzlerce arkadaşınız olacağına bir can dostunuz olsun yeter. Her daim yanınızda olan, iyi ve kötü günde beraber olduğunuz, aranızda su sızmayan bir dostluk tüm akrabalara bedeldir. İnsanlar artık güvenebileceği, sadık, vefalı insanlar arar çünkü zaman ve süreçler bizi bu duruma düşürdü. Ben ailem ve akrabalarım arasında kısa bir şey anlatmak ve sizlerin de her türlü düşüncenizi almak istiyorum.
Şimdi;
Babam zamanında bir arsa aldı ve ayıptır söylemesi oraya büyük bahçeli lüks villa yapıyor şuan, neredeyse bitti bitecek ve nasib kısmet olursa biz bu yılın haziran ayında oraya taşınmış olacağız. Ben, baba tarafını hiç sevmem (amcalar, yengeler...) hepsi benim gözümde menfaatçi, keyiflerine düşkün ve dünya malını seven şahıslardır. Babam ile son zamanlarda çok samimi olmaya başladılar ve sık sık babamı telefonda arayıp çaya veya yemeğe çağırırlar zırt pırt. Ben babamı sürekli gitmemesi için uyarıyorum ve nedense ben babamdan azar işitiyorum
"Baba bak! Şu akrabalara güvenme! Arana mesafe koy hepsi senin evin, malın, mülkün ve kendi menfaatleri için yaklaşıyorlar. Biz o eve kendimiz huzur bulmaya ve yeni bir düzen kurmaya gidecek iken onlar oraya sırf gönül eğlendirmek ve keyif çatıp, çoluk çocuklarını oraya getirmek ve kafa dağıtmak için getirecekler. Yol geçen hanı gibi gelirler ise ben ağır tepki koyarım. O insanlar ile arana mesafe koy şimdiden." Babam nana diyorki yarın öbür gün ben olmadığım (öldüğüm) zaman akrabaların arkanda durur. Ya Allah aşkına onlara ne gibi bir konuda ihtiyacım olabilir? Keza olsa bile zaten dağ gibi can dostum var onlara ne? Gerek bile duymam o insanlara. Evlendiğim zamanda dahi nikah kıysam ve yanımda sayılı yakın dostlarım olsa o bile yeter bana. Onları düğünümde bile istemem, onların takacağı takıya mı kaldım ben? Ben kendi hayatımı, düzenimi, otoritemi ve yaşamımı kendim de yürütürüm onlardan banane! kesinlikle eminim ki yeni ev için bu kadar samimi yaklaşıyorlar. Kendileri o eve gelip sanki kendi yazlıklarında keyif çatar gibi akşama kadar bahçede veya terasta otururlarsa bu benim çok zoruma gider. Düşününce bile yeminim olsun çıldırıyorum o kadar sinir bozucu bir durum. Çünkü hiç birinin bize bir faydası olmayan ve zerre kadar sevmedeğim kişiler. Hepsi benim gözümde menfaatçi ve güvensiz insanlar. Sizin akrabalar ile olan ilişki ve tavırlarınız, güven seviyeniz, aldığınız kararlar, bağınız, nasıl bir yaklaşım ile yürüyorsunuz bu hayatta? Sizleri de dinlemek ve kendi durumum hakkında her türlü düşünce ve eleştirinizi okumak istiyorum.
Son düzenleme: