amdsaolsun
80+ Silver
- Katılım
- 14 Ocak 2021
- Mesajlar
- 2,815
- En İyi Cevap
- 1
Dahası
- Reaksiyon skoru
- 1,919
- Yaş
- 17
- Konum
- Bartın
- İsim
- Efe GÖKKURT
- İlgilendiği Kategoriler
- BIOS, yazılım ve kapanma sorunları
- gokkurtefe
Dın dın dınnnn işte gerçek bir soru
Arkadaşlar geçenler de sanki en yakın olduğum anı yaşamış gibi oldum o gün boyunca yemek yememiştim ve oruçta tutmuyorum çünkü ramazan daha girmemişti ve ne sahur ne kahvaltı ne öğle ne de akşam yemek yemiştim sadice oyun işte canlı dersler filan derken yataktan çıkalı akşama geliyordu tabi teknoloji ile uğraşınca herkes biliyorki çok da acıkmıyorsunuz bende işte ayağa kalkınca gözlerim çok feci karardı ama bir anda kalktım tabi aç olunca uzun bir süre bir karanlık söz konusuydu hani bir anda kalkınca gözleriniz kararır ya ondan işte.
Neyse bu göz kararması bitti tuvalete gittim çıktım ve bir açlık hissiyatı mı ne oldu (burayı tam hatırlayamıyorum) gittim ne yemek var dolapta (ısıtabileceğim) diye bakmaya gittim baktım bir şey yok yumurta bari kırayım (git gide açlık hissiyatım artıyor) ve artık yumurta kıracak kadar vaktim yoktu gibiydi şekerim düşmüş gibiydi ve aşırı derece de acıkmıştım ama şeker için herhangi bir doktora gitmedim yani, mesela internet cafeye genelde aç gideriz arkadaşla ve ondada aç gittiğimiz zaman da sanki bir üşüme, bir titreme gibi bir şey olur ve doğru düzgün oyun oynayamayız ama çikolata yiyince geçer yani neyse biz devam edelim.
Işte burası en yakın olduğum yer. Açlık o kadar artmıştıki artık hiçbir halim yoktu midem bulanıyordu (aç karnına su içersem böyle olur tabi) ve neredeyse midem boğazımda bir yerdeydi kusmak için ama ben aç olduğumu ve bunların sonucu olarak midemin bulandığını düşünerek hemen bisküvi filan aramaya koyuldum aynı zamanda ellerim ve ayaklarım uyuşmaya başlamıştı (şansımı seveyim evde çikolata kalmamış) işte çizi filan vardı açtım yemeye başladım ve neredeyse paketin yarısını bitirmeme rağmen uzuvlarımın uyuşması hala gitmemiş ve ilerliyordu ve daha şiddetli olmaya başlıyordu dolaptan çıkardığım buz gibi (4°C decede buzdolabı çalışıyor) sarmayı yemek zorunda kaldım, artık ne kadar bulabiliyorsam karbonhidrat almaya çalışıyordum aynı zamanda uzuvlarımın uyuşması muhtemelen heyecanlanmamdan dolayı kalp atışımın hızlanması (biraz fazlaydı) ve muhtemelen salgıladığı adrenalin de olabilirdi ki ikisi ayni anda yani kalp atışım sanki vücuduma yetmiyor artık karıncalanma diz kapaklarından 1 karış yukarıya kadar, ve omuzlarım hariç kollarım çok fazla karıncalanmıştı, öyle ayağınız üzerine oturduğun zamanki gibi değil sanki dışarıda 1 metre kar var ve sen sadice hırka ile 10 dk önce banyo yapmış halin ile duruyorsun gibiydi dışarıdan bakınca muhtemelen bir titreme yoktu ama o içerideki karıncalanmalar normalden daha fazlaydı ve git gide yayılıyordu. Artık senaryo yazarı sanki beni bütçe azaldığından dışarıya atmak üzereydi. Artık yavaş yavaş sona geldiğimi o kadar inanmış gibiydim ki kendimi bırakmıştım ve yemeği sindirmemi bekliyordum oradaki sakinlikle beraber kalbim yavaşlamış ve artık yiyecekleri sindirmiş gibiydim korkum oldukça azalmış ve karıncanmalar birer iğnenin içindeki aşı gibi yavaş yavaş gitmeye başlıyordu en sonunda oturduğum yerden kalkmayı başarabilmiştim.
He bide şöyle bir şey var ki bu olayı eğer tek başıma yolda ya da bir yemek yiyebilecek bir yer olmasaydı belkide şuan burada olamamayabilirdim bu olay nasıl ve niçin oldu bilmiyorum ama sanırım açlık ve çığ gibi büyüyen 3 etken ler buna dahil (kalp atışı, korkunun ürettiği adrenalin ve açlık bide açken su içerek mide bulantısı)
Not : siz böyle bir durum ya da bunun gibi bir şey yaşarsanız hemen en yakındaki sağlık kuruluşuna başvurmanız öneririm hatta gidin yani bence, ayrıca ben daha 3 haftaya yakın kan tahlili filan yaptırmıştım ve temizdi yani ve herhangibir göze çarpan sorunum yok yani şekerim düşmüş olabilir
Ayrıca ölmek o kadarda cool bir şey değil ki ben bu hissi yaşamadım bile yaşasaydım bu nu nasıl yazıcam ve bence yine ölümün ucundan bile geçmemiş olabilirim belkide geçtim bunu konuşabilen bir canlının söyleyebileceğini sanmıyorum ve en yakın olduğum zaman bunun olduğunu düşünüyorum.
O anınızda pişmanlık ve acı duymamanız dileğim ile...
tamam tamam abartmaya gerek yok ama inşallah kötü bir şeye sebep olmayız ve perma yemeyiz
Arkadaşlar geçenler de sanki en yakın olduğum anı yaşamış gibi oldum o gün boyunca yemek yememiştim ve oruçta tutmuyorum çünkü ramazan daha girmemişti ve ne sahur ne kahvaltı ne öğle ne de akşam yemek yemiştim sadice oyun işte canlı dersler filan derken yataktan çıkalı akşama geliyordu tabi teknoloji ile uğraşınca herkes biliyorki çok da acıkmıyorsunuz bende işte ayağa kalkınca gözlerim çok feci karardı ama bir anda kalktım tabi aç olunca uzun bir süre bir karanlık söz konusuydu hani bir anda kalkınca gözleriniz kararır ya ondan işte.
Neyse bu göz kararması bitti tuvalete gittim çıktım ve bir açlık hissiyatı mı ne oldu (burayı tam hatırlayamıyorum) gittim ne yemek var dolapta (ısıtabileceğim) diye bakmaya gittim baktım bir şey yok yumurta bari kırayım (git gide açlık hissiyatım artıyor) ve artık yumurta kıracak kadar vaktim yoktu gibiydi şekerim düşmüş gibiydi ve aşırı derece de acıkmıştım ama şeker için herhangi bir doktora gitmedim yani, mesela internet cafeye genelde aç gideriz arkadaşla ve ondada aç gittiğimiz zaman da sanki bir üşüme, bir titreme gibi bir şey olur ve doğru düzgün oyun oynayamayız ama çikolata yiyince geçer yani neyse biz devam edelim.
Işte burası en yakın olduğum yer. Açlık o kadar artmıştıki artık hiçbir halim yoktu midem bulanıyordu (aç karnına su içersem böyle olur tabi) ve neredeyse midem boğazımda bir yerdeydi kusmak için ama ben aç olduğumu ve bunların sonucu olarak midemin bulandığını düşünerek hemen bisküvi filan aramaya koyuldum aynı zamanda ellerim ve ayaklarım uyuşmaya başlamıştı (şansımı seveyim evde çikolata kalmamış) işte çizi filan vardı açtım yemeye başladım ve neredeyse paketin yarısını bitirmeme rağmen uzuvlarımın uyuşması hala gitmemiş ve ilerliyordu ve daha şiddetli olmaya başlıyordu dolaptan çıkardığım buz gibi (4°C decede buzdolabı çalışıyor) sarmayı yemek zorunda kaldım, artık ne kadar bulabiliyorsam karbonhidrat almaya çalışıyordum aynı zamanda uzuvlarımın uyuşması muhtemelen heyecanlanmamdan dolayı kalp atışımın hızlanması (biraz fazlaydı) ve muhtemelen salgıladığı adrenalin de olabilirdi ki ikisi ayni anda yani kalp atışım sanki vücuduma yetmiyor artık karıncalanma diz kapaklarından 1 karış yukarıya kadar, ve omuzlarım hariç kollarım çok fazla karıncalanmıştı, öyle ayağınız üzerine oturduğun zamanki gibi değil sanki dışarıda 1 metre kar var ve sen sadice hırka ile 10 dk önce banyo yapmış halin ile duruyorsun gibiydi dışarıdan bakınca muhtemelen bir titreme yoktu ama o içerideki karıncalanmalar normalden daha fazlaydı ve git gide yayılıyordu. Artık senaryo yazarı sanki beni bütçe azaldığından dışarıya atmak üzereydi. Artık yavaş yavaş sona geldiğimi o kadar inanmış gibiydim ki kendimi bırakmıştım ve yemeği sindirmemi bekliyordum oradaki sakinlikle beraber kalbim yavaşlamış ve artık yiyecekleri sindirmiş gibiydim korkum oldukça azalmış ve karıncanmalar birer iğnenin içindeki aşı gibi yavaş yavaş gitmeye başlıyordu en sonunda oturduğum yerden kalkmayı başarabilmiştim.
He bide şöyle bir şey var ki bu olayı eğer tek başıma yolda ya da bir yemek yiyebilecek bir yer olmasaydı belkide şuan burada olamamayabilirdim bu olay nasıl ve niçin oldu bilmiyorum ama sanırım açlık ve çığ gibi büyüyen 3 etken ler buna dahil (kalp atışı, korkunun ürettiği adrenalin ve açlık bide açken su içerek mide bulantısı)
Not : siz böyle bir durum ya da bunun gibi bir şey yaşarsanız hemen en yakındaki sağlık kuruluşuna başvurmanız öneririm hatta gidin yani bence, ayrıca ben daha 3 haftaya yakın kan tahlili filan yaptırmıştım ve temizdi yani ve herhangibir göze çarpan sorunum yok yani şekerim düşmüş olabilir
Ayrıca ölmek o kadarda cool bir şey değil ki ben bu hissi yaşamadım bile yaşasaydım bu nu nasıl yazıcam ve bence yine ölümün ucundan bile geçmemiş olabilirim belkide geçtim bunu konuşabilen bir canlının söyleyebileceğini sanmıyorum ve en yakın olduğum zaman bunun olduğunu düşünüyorum.
O anınızda pişmanlık ve acı duymamanız dileğim ile...
Son düzenleme:
Ama bir gün boğulma tehlikesi geçirmiştim. En korktuğum an oydu. 
