Kerim Efe888
80+
- Katılım
- 8 Mart 2023
- Mesajlar
- 151
ah be 14 yaşımdayım aynısını yaşıyorum millet starbuckstan story atarken ben marangozda onları izliyorumBu yazı çok uzun olacağı için hızlı hızlı okuyup geçenler olacaktır, ama baştan sona tamamen doğru düzgün okumanızı istiyorum. Bu yazı sadece benim için değil bu. Başkası da benim gibi hayatı kötü olan varsa o da görsün bu yazıyı.
Sadece buraya derdimi anlatmaya geldim. Bazılarının umurunda olur, bazılarının da olmaz. Beni ilgilendirmiyor bu, zaten bu b*k çukurundan kurtulamayacağım için.
Yaşım 19 benim. Çocukluğumdan bu zamana kadar kimseyi incitmedim, kimseyi kırmadım, kimseden dilenci gibi veya normal gibi yardım istemedim. Kimseye de ihtiyacımı bildirmedim bu zamana kadar. Hep kendi işimi kendi yaparım. Odamı da kendi temizlerim tamamen. Bir sorun oldumu onun çözümünü bulmaya çalışırım, yani kimseden yardım almam böyle şeylerde. Aile hayatında hiç sevgi görmedim, sevgiyi başka yerde aramaya çalışıyorum. O kadar çok yalnızım ki telefon rehberimde bile kimse yok, sadece annem ve babam var. Okul hayatımda kimse beni sevmedi, hiç arkadaş edinemedim okulda. Ben hep onların ayağına giderdim, konuşmaya çalışırdım onlarla ama istemediler beni. Okuldaki eğitim de rezalet zaten. Hadi onu boşver de arkadaş edinemedim okulda. Boşuna okula gidiyordum, bende artık açık liseye geçtim. Her gün evde dolanmaktan başka bir şey yapmıyorum. Var ya bir erkeğin bile bir erkekle veya kızla konuşması benim o kadar çok zoruma gidiyor, sanki sevgililer zannediyorum. Şuan bu sene kurban bayramında çoğu herkes tatile çıktı, bu bile zoruma gitti. Bense full evdeyim. Benim yaşındakilerin de çoğu arkadaşlarla geziyorlar, tozuyorlar, bu da benim zoruma gidiyor. Her gece hayalimdeki kızı düşünmeden yatamıyorum. Sürekli boğazım düğümleniyor ağlamaktan. Vücudumda çok yetersiz kalmış. Kilom, boyum çok yetersiz. Her gün mastürbasyon çekiyorum, bırakamıyorum da. Yani eminim ki en iyi psikoloğa bile gitsem düzelemeyecem gibi. Her Allah'ın günü annemle babam kavga ederler. Evimin yanında 1 senedir tamamlanmamış inşaat var 4 katlı, en üst kat çıkıp intihar girişiminde kalkışmıştım ama yapamadım, hatta yanımda intihar mektubu da vardı. Keşke biri beni burdan kurtarsada huzura ersem. Yanımda da 200 TL var sadece, ben bu parayla n'apabilirim ki? Başka şehre gitsem biletler 300-400 TL. Babam da eve doğru düzgün para getirmiyor. Artık evden dışarıya bile çıkmak istemiyorum. İnsanların yanından geçemiyorum, yanımdan geçerken rahatsız olmuş gibi tıslıyorlar. Hani biri seni gıcık ettiğinde veya bir işi bir türlü yapamadığında sinirlenip burundan tıslarsın ya, aynen o şekilde. Ben bunların afedersin sülalesine mi küfrettim de bana böyle yapıyorlar? Okulda da böyle yaptılar bana. Ben şunu anladım galiba, her şey tipden ibaretmiş hayat. O kadar çok karaktersiz ama bir yandan da yakışıklı insanlar da gördüm, okulda da çok gördüm. Hepsinde ortam var ama ben hep tek başımaydım. Tip desen hiç yok bende abartısız söylüyorum. Burnum çok büyük aynı karadeniz burnu gibi. Sakallarım da çok yamuk çıkıyor. Gerçi sakal bırakmamaya çalışıyorum yüzümde. Zorunlu olmadığı müddetçe dışarı çıkmıyorum hiç. Çıktığımda da saçıma fön vermeden de çıkmıyorum. Elimden geldiğinde kendimi temiz etmeye çalışıyorum. Ben nerde yanlış yapıyorum ki?
Kalbim çok daralıyor benim. Keşke biri gelse de beni kendi evine falan kalmaya davet etse, yoksa sonum çok ağır. Psikolojim çok bozuldu
